Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2021

 

 

Τι όμορφες εκείνες οι Κυριακές

και οι γιορτές

μεγάλες και άσπρες πάντα

και ακριβές

 

μεγάλες και λευκές

 

ακόμα λίγη απ’τη γεύση τους μένει

ακόμα

δεν ξεθώριασε τίποτε

ακόμα

δεν έδυσε ο σάρκινος ήλιος

 

τα βήματα

ακούγονται

στο διάδρομο τις νύχτες

στη σκάλα

στο κατώφλι

ακούγονται…

 

ακόμα

δεν συρρικνώθηκε ο εαυτός μου τόσο

που να μην σε περιέχει…

 

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2021


Αρπιστής


Κάτω από το σπίτι μου
οι στρατιές των προγόνων
δεν σταματούν
ατελείωτες

αναρίθμητα πόδια
ζευγάρια άψυχα μάτια
σάπια μέλη που σέρνονται
στο άνυσμα του ενός…

στην ταράτσα
γεφύρωσαν οι ακροβάτες
το πελεκημένο αυτόκρατο εγώ
με το πρανές του απείρου

απέναντι
είναι η δροσιά του τέλους
κι αυτοί οι τρελοί
θέλουν να ισορροπήσουν
πάνω απ’τα όνειρά μας…

έκλεισα τα σωθικά μου πια
στην επόμενη δράση του είναι
θα επικαλεστώ τις μέρες…

κάτω απ’το βλέμμα μου
80 γενιές
αμίλητοι έρχονται
αμίλητοι φεύγουν
δεν έχουν ήχο οι βηματισμοί τους
έχει κλειστεί κι αυτός στο ερμάρι του
και περιμένει
να ξυπνήσουν οι χορδές του Αρπιστή…

πάνω
κάποιος ξεκίνησε το τολμηρό του πέρασμα
σήμερα τον βλέπω ζωηρό
πάνω στο τεντωμένο έντερό του
αύριο
σε χίλια χρόνια
θ’αναπαύεται στην αγκαλιά Της…

κλείνω το παράθυρό μου
έχω ένα γράμμα πικρό να σου γράψω
αν αφεθώ στον έρωτα αυτό
του ιλίγγου
φοβάμαι
δεν θα υπακούσουν οι λέξεις
να μορφώσουν ό,τι μέσα μου ηχεί

τον κρημνισμό σου…
 

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2021

 Φυλακές





Αν είχες διώξει όλες τις φυλακές
κι όλα τα δεσμά είχες σπάσει
κι έμενες μονάχα με όσα ζεσταίνει ο ήλιος
στο βλέμμα σου
πάλι θ’αρνιόσουν αυτόν τον κόσμο
έτσι σ’ακούω να μου λες
και δεν θυμάμαι τι σου είχα απαντήσει

Κι αν είχες απ’τον έναν άνθρωπο
αγαπήσει όλους τους ανθρώπους
πάλι φοβάμαι θα σπλαχνιζόσουν τη σκιά σου
και δεν θα περπατούσες πια
στην άνυδρη γη

Κι αν είχες λιποτακτήσει
από τον πόλεμο αυτό
που σκίζει το είναι σου στα δυο
πάλι θα ορκιζόσουν
πως ο εαυτός είναι το άθροισμα του ενός
με το μηδέν
και δεν θα έβρισκες ανάπαυση
ούτε στη νύχτα
ούτε στο φόβο…

έστω αν με ήσυχο το πνεύμα
σάρωνες τους ορίζοντες που απέμειναν
θα γλύκαινε η στιγμή και στο παρόν
θα’θελε να κουρνιάσει όλο το μέλλον
κι αύριο τίποτα…

ποιος δίνει περίσσεια σάρκας για ν’αγοράσει
έστω ένα γραμμάριο ψυχής;

…γιατί απ’τους κόλπους του Κόσμου
έρχεται η φωνή σου
και με ανταμώνει
πάνω στο σταυρό
και με δροσίζει…

νομίζω σου απάντησα
και την ερώτησή σου
δεν θυμάμαι πια …