Κορδέλες

Τα λουλούδια έβγαιναν απ’τις κόγχες

στους σπασμένους τοίχους

απ’τις ρωγμές των τσιμεντένιων δρόμων

στις άδειες αυλές

στα βρόμικα πεζοδρόμια

είδα τη σκιά σου

νωχελικά να σέρνει το βήμα της

στο ανήλικο φως του πρωινού

και ρίγησα

καθώς συμβαίνει με τους αδαείς

που σπάνια συναντιούνται με τέτοια καθαρότητα

με τόση πυκνότητα ύλης

με τους φύλακες της άλλης όχθης

και σάρωνες

σιγά σιγά

όλες τις επιφάνειες

τους όγκους των σπιτιών

τους ελεύθερους χώρους

τα γυμνά κατώφλια

βήμα με βήμα

ερχόσουν

Κάποιες κορδέλες ροζ και άσπρες

έπαιζαν ακόμη στη δροσιά της νέας μέρας

έτρεχαν, έφευγαν, χάνονταν

μικρά παιχνίδια, στιγματισμένα πια

απ’το φορτίο της μνήμης

και τη λαχτάρα των παιδιών

και το βρυαρό τους γέλιο

άλλος κανείς

δεν σε υποδέχτηκε

άλλος

ψυχή

δεν βρέθηκε κοντά σου

και δεν υπήρχε

και η σκιά σου

αντάμωνε πια εκείνη του μεγάλου λόφου

στ’ακροσύνορα της πόλης

το’χες πει

πως κάποια μέρα θα ενωθείς με τον αρχαίο βράχο

και όλα θ’αλλάξουν

κάτω απ’την απέραντη αγκαλιά σου

κι όλα θ’ανθίσουν πάλι

κι εγώ με όσες ανάσες πια

μου είχαν απομείνει

σ’εκλιπαρούσα

να βιαστείς

για να λυγίσει ο ήλιος

το αμείλικτο φως του

που έψηνε τις ενοχές

πάνω στο σώμα

και αφυδάτωνε από ομορφιά

και ποίηση

ό,τι είχε αφήσει ανέγγιχτο ακόμα

ο χρόνος

κάποιο όνειρο ίσως

σαν τις χρωματιστές κορδέλες

ρετάλι

να παίζει ελεύθερο

εδώ κι εκεί

ένιωσα να με αγγίζει

και χαμογέλασα…

Ιουλ2014

Γεδρωσία

Ένα μικρό σημείο ήσουν

που ύψωσε το ανάστημά του

και διέγραψε την περιφέρεια του κύκλου

γύρω απ’τον πυρήνα του Ανθρώπου

μεταιχμιακός θα πεις

Ιανός του χρόνου και του χώρου

όχι οι παράγοντες του γινομένου

μα το ίδιο το λεπτό ενδιάμεσο

στην μεταστοιχείωση του χτες

που ενοφθαλμίζει το αύριο

και τείνει στο ευρύστερνο τώρα

το αιώνιο τώρα

ούτε γη αλχημική

ούτε σταυρός διάπυρος

ένδον αρνείσαι το προσωπείο σου

κι όταν εκδιπλώνεσαι

ενδύεσαι το σαρκίο της θλίψης

όχι οι παράγοντες

μα η ερωτική τους σχέση

πριν το γινόμενο καεί στην Γεδρωσία

του ανθρώπινου κάματου

υπέροχος!

και ροϊκός!

ένα μικρό, φωτερό σημείο ήσουν

μοναχικός

περίμενες να οριστείς

από τον υπέρτατο διαβήτη

να περιγράψεις τα ασώματα πεπραγμένα

να δικαιώσεις ένα προορισμό

μια αποστολή

μια οδύσσεια φωτός

όχι ο Μαραθώνας

ο Γρανικός

τα λευκά ποδάρια του ναού της Παρθένου

μα το σημάδι του Κάιν

ο ασπασμός του Ισκαριώτη

του Εφιάλτη ο πυρετός…

εκεί ανασαίνεις διαρκώς

στο ενδεχομένως

όλων των περασμένων

που τέμνονται με τα επερχόμενα

και ζευγαρώνουν οι ψυχές

και γεννιέσαι ως θνητός

και όλβιος μαζί

μύστης και άμβροτος θεός…

Δεκ2012

πέθανα

γιατί’ χα σώμα

είδα το αίμα μου

πρώτη φορά

όταν κυλούσε ανασαίνοντας

ελεύθερο…

έζησα

πρώτη φορά

στο μηρό της Κίρκης

μονάχα που ήμουν ξενιστής

της Πηνελόπης

κρυφά

και δεν το’ξερα

πέθανα

γιατί’ χα βλέμμα

είδα τον κόσμο

πρώτη μου φορά

όταν με σπλαχνίστηκες

σκοτώνοντάς με…

έζησα ελεύθερος

στην αίγα που θυσίασα

στην είσοδο του Άδη

μοσχοβόλησα τα σκοτεινά παλάτια

και η μητέρα του Οδυσσέα

μου ψέλλισε την μόνη Αλήθεια

πέθανα

γιατί’ χα τόσους αιώνες

όλες τις πληγές μου ανοιχτές

και σε καμιά

εσένα…

Ιούνιος 2009

Circe Invidiosa (1892), by John William Waterhouse.

στο πνεύμα εγγράφονται

οι μέρες της σιωπής

στο δέρμα απογράφονται

οι ιαχές της μοναξιάς

στη σάρκα αποτυπώνονται

όλες οι αιωνιότητες των στιγμών

και μένουν ανεξίτηλες…

στην καρδιά εν-τυπώνονται

οι δωρεές του Ανθρώπου

στην ψυχή εγγλύφονται

οι αναρίθμητες περπατησιές του Χρόνου

στο δέρμα μελανώνονται

οι βάναυσες αλλοιώσεις του στοχασμού

στη σάρκα απολιθώνονται

οι παράξενες ιδιοτροπίες του Αχανούς

και μένουν ανεξίτηλες…

στα δάχτυλα ανασαίνουν

οι κρυφές γεωμετρίες του πόνου

στα μάτια αναρριχώνται

οι φωτεινές νύχτες

και οι σκοτεινές ημέρες

της εγκατιαίας πείνας για κατάκτηση

στο δέρμα

εκδιπλώνεται

η αρχέγονη ανάγκη

να συνυπάρχεις

στη σάρκα

γεννιέται

και στους μυστικούς της δρόμους

σαν κυτταρικός ποταμός

διακλαδώνεται

η απόκρυφη

και μαγική

και ανεξήγητη εντελέχεια

να δι-υπάρχεις…

και μένει ανεξίτηλη…

ιαν2013