Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017




Σάρκινος

Δρόμε του Απείρου
Γραμμή της Γης
Φοβάμαι να σε περπατήσω
Κι όμως πρέπει…

Έχεις τόσα σπαρμένα αγκάθια
Τόσες στιγμές ωκεάνιας μοναξιάς
Τόσες ιλιγγιώδεις ματαιώσεις

Δρόμε της ευθύνης αν μπορώ
Θέλω να σε αποφύγω
Κι ας με πεις δειλό…

Έχεις τόση Ανάγκη, τόση Ομορφιά
Που στο Απόλυτό τους τρέμω
Σάρκινος είμαι, κατανόησέ με
Από τη σκόνη των άστρων
Μ’ επλασαν
Από νερό και χώμα…

Δρόμε της Ύπαρξης
Αυλάκι του αιώνιου
Το πρώτο βήμα έμεινε να κάνω
Το πιο σπουδαίο
Και στο ακροσύνορό σου
Κείνος που στέκει
Αναλογίζομαι
Αν είμαι εγώ που περιμένει
Να ξεκινήσει
Έναν ακόμη δρόμο…






Lost 

Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017



Πλάνες


Η ματιά μου φτάνει
ως εκεί που πεθαίνει
το χειμέριο κύμα
κι αν εκθέσω ακόμα λίγο
το υποδόριο παρελθόν μου
στον ανεμογδάρτη φθόνο
εωθινός μύθος
και αφανίζεται
μεσημβρινή φιγούρα από ομίχλη
και διαλύεται
εσπερινός πουνέντης
μεταμορφώνει τα χαλάσματα
σε ποιητική εικόνα
νυχτερινός πυρετός
και ραγδαία εξαπλώνεται…

…μέσα από τις φλέβες
που μου χάρισες… 

τι απέγιναν τα μάτια σου;
ρωγμές γέννησαν
και χάη ολόκληρα
απορρόφησες…

Τι απέγιναν τα μάτια σου;

Χυμένα σωθικά
στο εγωικό μωσαϊκό μου
οι πλάνες μου
και τούτες
έχουν μάτια πια
και ντρέπονται να με κοιτάζουν…

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017






Οι δυνατές φωνές
σάβανα που τα σκεπάζουν όλα
και πώς ν’ακούσεις τη ψυχή σου
στα πρωινά του ολέθρου;

Λευκό
όπως του Λάζαρου το βλέμμα

Αυτό το αίνιγμα
κλήθηκες να λύσεις
απ’την αρχή του χρόνου
όχι αν οφείλεις
και σε ποιους
όμως τι έπραξες κάποτε
για να χρωστάς για πάντα…

Λευκό
όπως το αίμα τ’ουρανού




Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017



Η λίμνη ήταν υπέροχη
αλειμμένη με κερί
περπατούσες πάνω της
χαρούμενη
και σιωπηλή
πήγαινες μέσα
έχανα τα ίχνη σου
όμως υπήρχαν πάνω στο κερί
κι ερχόσουν πάλι…

χόρεψες μια ή δυο φορές
πριν χαθείς ολότελα

ήλιοι ανιπτόποδες κατέβηκαν
όξινοι, άσχημοι ήλιοι
και σε τράβηξαν
σε πήραν πάνω
σε εφέλκυσαν
δεν είμαι σίγουρος
η αχνότητα του εγκλήματος
δεν είχε φρίκη
δεν είχε μελωδία
ήταν απλά η αλήθεια του
τυπωμένη στο κερί

ήλιοι ρακένδυτοι κατέβηκαν
και σ’έκλεψαν

κι εγώ απλά κοιτούσα…

Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017



Πιθανώς να ξεγελάστηκα 
δεν το αποκλείω

όσο εγώ ειρωνευόμουν τους εμπειριστές
για τη λαγνεία της αφής
κάποιος δραπέτης μυστικός
βυσσοδομούσε εναντίον μου
ετοίμαζε μεθοδικά
επαφές στεγνότητας
πέμπτου τύπου!

Και να σκεφτεί κανείς
πως διαθέτω τις κατάλληλες άμυνες
απέναντι στον βιασμό του ε ί ν α ι μου
από τους λακέδες Ιουστίνους της γενιάς μου!

ανώφελος αποδείχθηκε
κάθε πραγματιστής λογισμός μου
είχε την ρυπαρή συνάφεια με το Γνωστό
που κάνει τον στοχασμό τον ίδιο
να μοιάζει με μακρόχρονη έρευνα πηγής φωτός
σε καλοκαιρινό δωμάτιο…

απροσκύνητος αν μένεις
είπα
σε κάποια διάνοια
σε κάποια Αυθεντία
σε κάποια Αρχή
έχεις παρόλα αυτά απλήρωτο ακόμη
το χρέος των ολολυγμών της ήττας
και το βλέμμα θολό
απ'το απρόσμενο θαύμα…

έχεις τα δυο σου χέρια
ξεκίνησε από κει
έχεις το όνειρο ακόμη
κάποιος φωνάζει μέσα σου
αγνόησέ τον!

Το όνειρο γεννιέται στη σιωπή

Κι εσύ φλυαρείς ακόμη!!


Μαιος2010


Cutting Corners
Redmere Photography