Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014


Ανθρωπομέτρης


Σάρκινα λουλούδια
φυτρώνουν σε μια άρρωστη γη
πάνω τους κόκκινες δροσοσταλίδες
ο χρόνος
δηλητηριάζει τα φύλλα
και τους μίσχους
ποτίζει με ιχώρ που αχνίζει

Σε είδα ξέρεις
στ’ όνειρό μου
γινόσουν χώμα
γινόσουν δέντρα
γινόσουν σύννεφα
γινόσουν αίμα…

Ο ανθρωπομέτρης
άπλωσε ένα λευκό μανδύα
πάνω στο πρόσωπό μας
το φως τρυπώνει μέσα από τη σκέψη
η αθανασία τρυπώνει από τη προσευχή
η αγάπη απόλυτη τιμή
και δεν αντέχει
ν’αργοπεθαίνει στο περίπου…

Σε είδα πάλι
ν’αγκαλιάζεις τον ήλιο
μονάχα με το χαμόγελό σου
καιγόσουν
γλώσσες φωτιάς
εξέχεαν τα σωθικά σου
και δεν ζητούσες να εξαγοράσεις
το πυρετό με τη δροσιά
αλλά το αύριο
με το τώρα
χωρίς να ξέρεις
πως ζούσες ξανά και ξανά
όλο το παρελθόν σου
σε μια εξάχνωση του απείρου
μόνο…

Ο ανθρωπομέτρης
άνοιξε ένα από τ’αναρίθμητα κελιά του
έβγαλε έναν ανήλικο ήλιο
στον λευκό σου κόρφο τον απίθωσε
άγγιξε τα πλευρά σου
τα φτερά σου άνοιξαν
σε άγγιξε στο πρόσωπο
και η λάμψη από την ομορφιά σου
απλώθηκε σε χίλια στερεώματα
άγγιξε το μυαλό σου
για να μπορέσεις να τον δεις

κι ύστερα

χαμογελώντας σαν μικρό παιδί
με μια του κίνηση
χώρισε το σώμα απ’το κεφάλι
και το ζεστό σου αίμα
που πλημμύρισε την μαύρη θάλασσα
του απείρου

έγινε γεννήσεις
έγινε θάνατοι
έγινε ρίγος
έγινε χώρος
έγινε άνθρωποι

ξανά…

Νοε 2009

Κυριακή 22 Ιουνίου 2014



Εύθραυστος


Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο
εύθραυστο
σαν την πρωινή δρασκελιά της θάλασσας
είχε δυο χέρια
σαν πήλινες προσευχές
ζεστά και όμορφα
μα φοβόσουν να τα σφίξεις δυνατά
μήπως και σπάσουν…

περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους
και άφηνε ίχνη ζωηρά
χαμογελούσε
και η ανάσα του ζωγράφιζε ξανά τον κόσμο
κοιτούσε με ένα βλέμμα
που είχε την αλήθεια του πόνου
και την ιερότητα του χώματος

περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους
και η ευγένειά του χαράκωνε τη χυδαιότητα
σαν το διαμάντι το γυαλί…

κι όμως
τούτος ο απλός ουρανός
έγινε μεγάλος και απέραντος
έγινε μικρός και αθέατος

μια μέρα

τούτος ο δροσερός καημός
ανάσανε μια τελευταία φωτιά
και από τους πνεύμονές του
ξεχύθηκαν τα μικρά παιδιά
του Απείρου

και αγκάλιασε την ύπαρξή του
δυνατά
πολύ δυνατά

κι έσπασε σε μικροσκοπικά
υπέροχα

αστέρια…



Ιουλ2013



**+**

Σάββατο 14 Ιουνίου 2014





Δμωή ιαχή




Το σώμα
ταρακουνήθηκε απ’την ερμαφρόδιτη σκέψη
του Ενός

ζεσταινόταν το θηλάζον έμβρυο
στο χώμα
κι εκεί
στερημένος από τον αγαπημένο μου
μέλανα ήλιο

σε σχημάτισα
σε υλοποίησα
σε λάτρεψα

ως την πιο απόμακρη ώρα
που στις ιαχές του ονείρου
μοιάζει άυλη
αλλά δεν είναι

ως την ιαχή
μέσα απ’την ειρκτή μου
που φιλοξενεί εμάς
κι έναν ακόμα

που σταγόνα σταγόνα
μας αφομοιώνει

εκείνος
αυξάνει

εμείς

ηδονικά
τε-λειώνουμε…

ιουν2014


"Blue apple "

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014




ένα απλό βλέμμα

βαφτίζεται η φωτιά στο νερό
αλλά δεν σβήνει

ένα απλό νεύμα

αρπάζεται η γη απ΄τον ουρανό
αλλά δεν αφανίζεται

ένα βαθύ τραύμα

διατρέχει ο ήλιος το στερέωμα
αλλά δεν χάνεται

ένα άδειο στρώμα

αγγίζουν τα χέρια το κενό
αλλά δεν απελπίζονται

ένα ηχόχρωμα αλήθειας

στον έρωτα που θα έλθει
στο πρόσωπο του χρόνου
να μην υπάρχει αίμα

αλλά κι ο φόβος
και ο νύχτιος πυρετός
καλοδεχούμενος κι αυτός
σε κείνο τον ασύνορο κόσμο…

της ανάσας σου
καθώς πατάς τη νότα
στο ΄ν΄του ονόματός μου…
…της μουσικής στους φθόγγους σου
καθώς αφηγείσαι το ελάχιστο
πριν το αφομοιώσει το Όλο
και ήδη μέγιστο είναι…


Σάββατο 22 Νοέμβρη 08


Erlend Mørk
Before Your Darkness

Σάββατο 7 Ιουνίου 2014



Κίρκη


ήταν σ’αυτό
το ίδιο κρεβάτι
που ξεψυχούσε η Κίρκη
κρατώντας στο χέρι της κελύφη χρόνου
θρύμματα πια
βρόμικα
σαν τσόφλια ανθρώπων
και απολάμβανε στο βλέμμα μας
την απορία και το ένα ερώτημα
που θα έμενε αναπάντητο για αιώνες

μοιάζουμε…
με αυτούς που ξέραμε κάποτε
μοιάζουμε πολύ
αλλά δεν είμαστε ίδιοι
δεν είμαστε εμείς

μοιάζουμε
είναι η αλήθεια
αλλά είμαστε κάποιοι άλλοι…

αν ζητάς τόσο απεγνωσμένα
την απάντηση…



δεκ2013