Κάποιος που περπάτησε

μέσα στους λαβύρινθους του είναι του...

Κάποιος που φιλοξένησε ένα ζώο απροστάτευτο

στο δωμάτιό του...

Κάποιος που άπλωσε το χέρι για να κρατήσει

και να κρατηθεί...

Κάποιος που ξόδεψε όλο του το βλέμμα για να σκεπάσει

ένα μοναχικό παιδί...

Κάποιος που δρόσισε τα χείλη με νερό

κάποιου απ’τους ληστές

πάνω στο σταυρό...

Κάποιος που κοιμήθηκε για μια αιωνιότητα σ’ένα παγκάκι

ανάμεσα στις φωνές των ανθρώπων

και τις ανάσες της νύχτας...

Κάποιος που δεν συκοφάντησε ποτέ

την τρυφερότητα...

Κάποιος που φοβήθηκε

που λεηλατήθηκε

που όλα τα αρνήθηκε…

μια μέρα θα συναντηθούμε

και θα έχει έναν ήλιο τόσο δυνατό

τόσο όμορφο

τόσο μεγάλο

που θα χαθούμε ολόκληροι στο φως του

και ακέραιοι

θα ξαπλώσουμε στη φωτιά του

και δεν θα μας καίει…

Φεβ2013 

De profundis

© José Luis Mieza

Το απέραντο χυμούσε μέσα μου

Γινόταν ένα με τη σάρκα μου

Ένα με το αίμα μου

Το στερέωμα με τρυγούσε

Και δεν το αρνιόμουν

Δεν το φοβόμουν

ήθελα να γίνω αόρατος

και μαζί ορατός…

Το αδιανόητο με κατοικούσε

Γινόμουν ξενιστής του

Γινόμουν δέσμιος

Και φύλακάς του

Έπρεπε να μάθω

Να μάθω να ψελλίζω απ’την αρχή

Ως και τ’όνομά μου

Στη δική Του αρχαία γλώσσα

Έπρεπε να μάθω

Ν’ακούω την ύπαρξή μου

Μέσα απ’τη δική Του μουσική…

Το Υπέροχο με άλωνε

Ένα προς ένα όλα τα κύτταρά μου

Του παραδίνονταν

Γινόμουν η εταίρα του

Η πόρνη του

Με εκφύλιζε

Με εξαγόραζε

Και ήταν το μόνο που είχα τόσο πολύ ποθήσει

Από την αυγή της ζωής μου

Το Κοσμικό Διανόημα

Το Δέντρο

Ο Όφις και ο Κήπος

Η δίχως αρχή Αρχή Όλων

Με διαπερνούσε

Με έναν ασύλληπτο ρυθμό

Απλωνόταν μέσα μου

Δήωνε τις αντιστάσεις μου

Φυλάκιζε τις ενοχές μου

Με απελευθέρωνε…

Ξέρω πως πια θα είμαι σιωπηλός

Αδελφέ μου

Αρχίζει εκείνο που δεν έχει όνομα

Να με βαφτίζει στο Ιχώρ του

Ανασαίνω το πρώτο Φως

Κι έχω τη γεύση όλων των ανήλικων ωκεανών

Της Δημιουργίας

Στα χείλη μου…

Αν θελήσω να πιω θα πεθάνω

Αν θελήσω να εισπνεύσω αναλώνομαι

Αν τολμήσω να εκπνεύσω…

Θα γεννηθώ ξανά
και δεν θα σε γνωρίζω...

Ιαν 2012


© Sarolta Bán

χειμωνιάτικες ημέρες

στις γιορτές ήταν πιο δύσκολο

και στις λιακάδες του Γενάρη

τις μέρες που ο ήλιος είναι έφηβος

θρασύς

και σου γελάει κατάμουτρα

τίποτα δεν μπορούσε

να σε κρύψει

από τίποτα

όπου κι αν γυρνούσα

ανάμεσα στους περαστικούς

πίσω απ'τα βιαστικά αυτοκίνητα

σε απόμερες γωνιές της πόλης

στις καφετέριες

εκεί που οι άνθρωποι

κάθονται σε συντροφιές

και αρνούνται

έστω για λίγο

και χλευάζουν

το αμετάκλητο του τέλους...

όπου κι αν έστρεφα το βλέμμα

στα χαμόγελα των φοιτητών

που θορυβούσαν κατεβαίνοντας το δρόμο

στα δέντρα που είχαν σκιές μεγάλες

και είχαν δροσιά

και είχαν ζωή και ομορφιά

ανυπόφορη...

όπου κι αν πήγαινα

όπου κι αν καθόμουν να ξεκουραστώ

μου μιλούσες

μου γελούσες

τις χειμωνιάτικες ημέρες

ήταν πιο εύκολο

μπορούσα να προσποιηθώ πως έχεις μείνει πια

ολότελα κρυμμένη

στα καλοκαίρια

κι ευχόμουν ξέρεις

να μην έρθουν πάλι

όχι οι μεγάλες και ανελέητες νύχτες

μα οι φωτεινές εκείνες μέρες

που είναι σαν αγκαλιές

με τους λαμπρούς ορίζοντες

με τις ραντισμένες όλο ελπίδα καλημέρες

και τους έρωτες σαν δρόσινα στεφάνια

να προστατεύουν

όλες τις ευλογημένες ψευδαισθήσεις...

ιαν2015

Olivier LAMBOLEZ 

Humans

Είσαι πιο όμορφη

κι από Κυριακή

μέσα στα υπέροχα μάτια σου

βαφτίζομαι

ξανά και ξανά

δίνε μου εσύ

όποια ονόματα θέλεις

κι εγώ

θα σου ενηλικιώνω πόθους…

αυγ2010

https://www.youtube.com/watch?v=xkCvuLjHmqw