Σάββατο 25 Ιουλίου 2015



sensorium  dei


ο θεός είναι ένα μικρό, κάτασπρο βότσαλο
σε μια παραλία με μαύρη άμμο
κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη σημασία του εκεί
και κανείς δεν ξέρει αν τούτο το ασυμβίβαστο άσπρο στόμα
στο εβένινο πρόσωπο του αγνώστου
αναπνέει

ολόγυρά του
ίχνη από πέλματα
κανείς δεν ξέρει τα δικά του
κανείς δεν έχει βλέμμα
ολόγυρά του
παρουσία ζωής
και απουσία ζωντανών
ολόγυρά του
ούτε ένα χέρι συμπόνιας
ούτε ένα βλέμμα απαξίωσης
ούτε μια ρυτίδα χρόνου

ολόγυρά του
ούτε μια σκέψη
θετική ή αρνητική

και κανείς δεν ξέρει αν τούτο το λευκό φιλί
στο μαύρο πρόσωπο του απείρου
έχει την αγωνία της ύπαρξής του
αν έχει μοναξιά η φυλακή του
κι αν ήθελε
κι εμείς να ξέρουμε

πως ανασαίνει…

αυγ2010

Τρίτη 21 Ιουλίου 2015


Το Άδειο


Θυμάμαι λοιπόν εκείνη τη μέρα
που έφυγες

δεν θα υποκύψω στον ελεεινό πειρασμό
να την αποκαλέσω αποφράδα
όπως βραβεύει κάποιος μεγαλαυχώντας
σαν επηρμένος αθλοθέτης
τον έσχατο με το αριστείο του πρώτου

το βήμα σου που άνοιξες
για να μπεις στο τελευταίο λεωφορείο
κάπως βιαστική
κι όχι ακριβώς
λυπημένη
περισσότερο αμήχανη

‘θα τα πούμε’
μα ποτέ δεν τα’παμε ξανά
το ξέραμε

από τον ήχο των ανθρώπων
ολόγυρα
από το βάρος του ουρανού
πόσο παράξενο!
από την έλλειψη οξυγόνου

το νιώθαμε

‘να τα λέμε’
και ποτέ δεν τα’παμε ξανά

βλέπεις η σιωπή
είχε ένα κύρος και μια ιερότητα
σαν στοργική τροφός
που τρυφερά το σκέπασε
αυτό το ιλιγγιώδες χάσμα που ανοιγόταν

και δεν τολμήσαμε ποτέ
να την ταράξουμε

‘τα λέμε λοιπόν’
και κρεμόταν απ’τα χείλη μας
το Άδειο


ιούλ2015

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015



Υπήρχε κάτι πένθιμο
σε τούτη τη σιωπή
σαν το χαρταετό
που κόβεται απότομα το νήμα του
αυτό που τον συνδέει με τον άνθρωπο
αυτό που τον συνδέει με το χαμόγελο
και ταξιδεύει για λίγο
όσο να ψελλίσεις ένα
‘μα, πως… πως γίναμε τόσο σιωπηλοί;’
κι ύστερα…
γκρεμίζεται στη γη

Ναι
υπήρχε κάτι πένθιμο
στο τρόπο που έλεγες ‘καλημέρα’
στο τρόπο που έστρωνες το τραπεζομάντηλο
στο τρόπο που ξάπλωνες στο κρεβάτι
για να με υποδεχθείς ερωτικά

Κι αυτός δεν ήταν έρωτας
ήταν μια πρόσκαιρη συμμαχία
με το εγώ μας
μια θορυβώδης παράσταση σκιών
τόσο ώστε να μη μας ξεκουφαίνει
η κραυγή της θλίψης

Εσύ να δώσεις στο γκρι
μια απόχρωση γαλάζιου
να δώσω εγώ στο σκοτάδι
μια ρυτίδα από φως…

Κι όταν δεν θα’χω;
αναρωτιόμουν
όταν δεν θα’χω πια;
εσύ μου απαντούσες με κείνο το δειλό
σα ρωγμή στον κατάλευκο τοίχο
πένθιμο χαμόγελό σου



Ιουλ2010

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2015


Ένδυμα


Κι έτσι να ξέρεις χάνονται οι άνθρωποι μάτια μου
όχι στο χρόνο
αλλά στη θλίψη…

κι όταν μετά
από αιωνιότητες πόνου
ανταμώσουν πάλι
δεν έχουν λόγια να πουν
μα κι αν τα πουν
είναι ακατανόητες λέξεις
σε μια άγνωστη
παράξενη γλώσσα…

κάτι στο βλέμμα
ή στο χαμόγελο
έστω στων φρυδιών το σμίξιμο
ίσως προδώσει την ταυτότητά τους

όμως
τι σημασία έχει
πόσες χιλιάδες νύχτες μεσολάβησαν
για να φορέσεις ένα πρωινό βροχής
το ένδυμα του Απρόσωπου;




Ιουλ2015

Path

Σάββατο 4 Ιουλίου 2015




Απέναντι

Μια σπουδαία ευκαιρία
να περάσουμε το ποτάμι
να πάμε απέναντι
απέναντι είναι όλα αυτά που ονειρευτήκαμε
απέναντι είναι όλα εκείνα που φανταστήκαμε
να περάσουμε τούτο το ποτάμι
το ποτάμι της θλίψης
το ποτάμι της ανάγκης

Μια μεγάλη ευκαιρία
να δούμε επιτέλους τον εαυτό μας
πώς είναι ολόκληρος
πώς είναι ακέραιος
πώς είναι «πραγματικά» ο εαυτός μας
όχι τούτος ο μικρόσωμος που μας φορτώσανε
όχι τούτος ο αναιμικός που κουβαλάμε
μα ο άλλος, ο αληθινός
ο ηρωικός εαυτός μας
απέναντι
στην απέναντι όχθη

Μια σπουδαία ευκαιρία
να γιορτάσουμε την υπέρβασή μας
επιτέλους δικαιώθηκε η ζωή μας
και περιεχόμενο έχει
αυτό που πάντα πιστεύαμε
μονάχα ένα εμπόδιο έχει απομείνει
τούτο το στενό ποτάμι να διαβούμε
δέκα, είκοσι, σαράντα βήματα
να γίνουμε ό,τι ήταν να γίνουμε
να ορθώσουμε το ανάστημά μας
μονάχα λίγα βήματα
εκατό, διακόσια, χίλια τόσα

Μια τελευταία ευκαιρία
πριν ο καιρός μας τελειώσει
στην απέναντι όχθη
ένας άλλος κόσμος
ένας άλλος εαυτός
όχι αυτός εδώ που χρόνια και αιώνες
σαν αλυσίδα σέρνουμε μαζί μας
όχι αυτή η άθλια, φτωχή σκιά
η σκοτεινιά του είναι μας
ένας άλλος άνθρωπος
ένας άλλος εαυτός
ναι, ένας άλλος
ολόφωτος, αθάνατος εαυτός!

απέναντι
στην απέναντι όχθη



07/03/2006


Solos
Mikael Lastra