Ξημέρωσε

σα νά'βγαινα από πέτρα

σα να με γέννησε η σιωπή

σε σαρκοφάγο άσύλητη

του Χρόνου

Κάπου με πήγαινε το σώμα μου

και τα παρθένα δάκρυά μου

άκουγα μέσα στη σιγή του πρωινού

να με καλείς

κι ανασταινόμουν

Έχτισα κύτταρα

Έχτισα βλέμμα

Έγινα αίμα και κορμί

Έγινα πνεύμα

Μέσα στην ένταση

που αισθανόμουνα για σένα

ολόκληρος φωτιά

νύχτιο σπέρμα

σκίρτησα...

σαν άστρο στο γλυκό σου ουρανό

πόθησα να λάμψω

να φυλακίσω τις ενέργειες

να γίνω ρόδακας φωτός

να πλύνω τα μαλλιά σου

στην πρωτανάσα μου

ρίγησα...

Μέσα στην ένταση

που αισθανόμουνα για σένα

Κάπου με πήγαινε το σώμα μου

και τα ζεστά μου δάκρυα

Χωρίς φωνή εγώ

Ολόκληρος εσύ

Και αγγίγματα παράξενα

Και λαιμητόμες σκέψεις

Και ιαχών σπαράγματα

Και προδομένες πόλεις

Και υετοί ονείρων

Και λιακάδες...

Χωρίς στερέωμα εγώ

Μα ολόκληρος εσύ

Ξημέρωνε

σα νά'βγαινα από πέτρα

σαρκωνόμουν...

και ήταν άγριος άνεμος

αυτός που μού'φερε στο πρόσωπο

το κάλεσμά σου

τον καλοδέχτηκα...

Χωρίς εμένα εγώ

Όλος εσύ

Χωρίς το άλγος του αύριο

αψηλάφητος

Χωρίς της ειμαρμένης το λυγμό

αξόδευτος

Χωρίς το πένθος της φθοράς

Αιώνιος

Ακέραιος εσύ...

[ … illuminated ]

Raymond Hoffmann

 

Ο ποιητής όργωνε με μανία το χωράφι του εαυτού του

Χρόνια και χρόνια δούλευε, κοπίαζε, στερήθηκε τον ύπνο, στερήθηκε τον κόσμο, στερήθηκε τη γλυκιά ανάπαυση της παραίτησης…

‘αφρόντιστο τούτο το κληροδότημα της Ειμαρμένης δεν θα αφήσω’ έλεγε και αρνιόταν την ‘πνευματικότητα’ με ένα μειδίασμα εωθινής ηδύτητας…

‘Ποιος είναι ο... 'πνευματικός' άνθρωπος;’, ρωτούσε τον εαυτό του, ‘μονάχα εκείνος που ξέχασε πως ποίηση είναι τα χέρια, είναι το βλέμμα, είναι η απαντοχή… 'πνευματικός' είναι κείνος που λησμόνησε τον εαυτό του σε μια πολυθρόνα και αρνείται να επιστρέψει στη σκληρή καρέκλα… 'πνευματικός' είναι κείνος που αφέθηκε στη τρυφή του μαλακού στρώματος και παράτησε το άβολο ντιβάνι εκστρατείας…’

‘στρατευμένος γεννήθηκα… στο χαράκωμα του είναι μου θα τελευτήσω…’ μονολογούσε

Την ιερότητα δεν ήθελε να εξοστρακίσει ο ποιητής

Κείνη τη μυστική ανάσα που σχηματίζει τον Λόγο στο θολό τζάμι της μοναχικής του καλύβης

Κείνο τον ερωτικό εαυτό που αναρπάζεται από τη Νύχτα και αξιώνει μια ομορφότερη μέρα…

Κείνο το σεμνό χαμόγελο της παιδικότητας που ζωγραφίζεται στα χείλη όταν όλος ο υπόλοιπος εαυτός δεν το γνωρίζει

 

Όταν ο νους δεν το γνωρίζει

Όταν η ψυχή δεν το γνωρίζει

Όταν ο χρόνος δεν το γνωρίζει…

Την μυστική συνάφεια με την Αλήθεια δεν ήθελε να προδώσει ο ποιητής

Και στερήθηκε Κυριακές με ηλιόλουστα παραδείσια βουλεβάρτα γεμάτα κοπελιές χαρούμενες και παιδιά θορυβώδη

Και στερήθηκε απογεύματα δίπλα στην αιωνιότητα της σιωπηλής θάλασσας

Και στερήθηκε πρωινά ζεστά που ακουμπάς τον ήλιο στο μάγουλο και είναι σα χάδι ερωμένης

Και είναι σα φιλί μοναχοκόρης πριν φύγει για το σχολειό…

Την αδειοσύνη της επίγνωσης αναζήτησε ο ποιητής

Και εργάστηκε σκληρά

Φιλόπονα

Απάνθρωπα

 

Στο εργαστήρι του εαυτού

Στο λατομείο της θλίψης

Στο εργοτάξιο της φθοράς

Έμεινε ως το τέλος όρθιος

Δάκρυσε μονάχα λίγο στο στερνό του συναπάντημα με τον ήλιο

‘δεν σε γνώρισα καλά αδελφέ μου, δεν σε φίλεψα σάρκα, δεν σου χάρισα αίμα, δεν σ’έκλεισα στη χούφτα μου με μανία…’ ψιθύρισε κομπιάζοντας

‘με συγχωρείς… απλώθηκα πολύ ως το απέραντο του φόβου και δεν σε πρόλαβα… χάραξέ μου το σαρκίο πριν αποδρομήσω… δεν φεύγω ικέτης… έρχομαι θεωμένος, έρχομαι φωτεινός!’

Κοίταξε τα κουρασμένα χέρια του

Και δεν λυπήθηκε

Άγγιξε τα κουρασμένα μάτια του

Και δεν λυπήθηκε

Χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά του

Και δεν λυπήθηκε

Γύρισε, κοίταξε το φτωχικό του δώμα

Και δεν λυπήθηκε

Έγλειψε τα στερημένα χείλια του

 

Και αναλύθηκε σε λυγμούς…


"Temenos #8: The Poet"  Oil, Acrylic on Canvas (46 in x 66 in)  (Collection of Jason Hughes) 

 

 

Ζεύγη ομοίων

τόσο όμορφων

φυσαλίδες γαλακτόχρωμες

που ανέρχονται νωχελικά

στο αρχαιώνιο φως…

ζεύγη λυγμών

παράξενων κι ερωτικών

που έλκονται απ’το νάρκισσο φως

στην εμπνοή του κόσμου

ν’ανοίξουν μια

κι ύστατη μαζί φορά

να εκδηλωθούν

να ταξιδέψουν…

ζεύγη στιγμών

που δεν ενώθηκαν ποτέ

όμως μαζί βρήκαν το δρόμο

γλίστρησαν ανάμεσα

απ’τ’αμίλητα δέντρα

και τις κλεισώρειες του βυθού

πέρασαν απ’το σκότεινο στο ευγενές

θυσίασαν το πένθιμο

έκλεψαν τον ελιγμό του Ενός

και δραπετεύουν στο έσχατο…  

 

 

 

Μεγάλος Εναγκαλισμός

την ιερότητα δεν μπορείς να την αγγίξεις

είναι εκείνη που επιλέγει να σε αγγίξει

αν αφεθείς

αν σιγήσεις

αν εμπιστευτείς το ρυθμό σου

στην διαπνοή του Απείρου...

την ιερότητα δεν μπορείς να την σκοτώσεις

μονάχα να την αγνοήσεις

για λίγο

κι έρχεται εκείνη η στιγμή

που σου ψελλίζει στο αυτί

ο Χρόνος

και το αίμα βροντάει στις φλέβες σου

όπως εκείνη το ορίζει

και το πνεύμα αναζητάει τα εγκατά του

όπως εκείνη το επιτρέπει

και τα μάτια σου

διαστέλλονται

κι ορθώνεται η ψυχή σου

έτοιμη

 

για τον Μεγάλο Εναγκαλισμό...

 

 

 

Τι όμορφες εκείνες οι Κυριακές

και οι γιορτές

μεγάλες και άσπρες πάντα

και ακριβές

 

μεγάλες και λευκές

 

ακόμα λίγη απ’τη γεύση τους μένει

ακόμα

δεν ξεθώριασε τίποτε

ακόμα

δεν έδυσε ο σάρκινος ήλιος

 

τα βήματα

ακούγονται

στο διάδρομο τις νύχτες

στη σκάλα

στο κατώφλι

ακούγονται…

 

ακόμα

δεν συρρικνώθηκε ο εαυτός μου τόσο

που να μην σε περιέχει…

 

 

 

Μεγάλο ετούτο το φθινόπωρο

μαυρόχολο

απλώνει σύννεφα ριπές

παντού

μεταμορφώνει

το ενιαίο σε πολλαπλό

και το ισχνό σε κραταιό

και το αξιώνει

ολόκληρο στο ανάστημα

της ψυχής του ανθρώπου

 

δεν έχει μάτια τούτο το φθινόπωρο

δεν έχει βλέμμα

ώστε αν θες να δεις

μέσα σου

τι έχει γεννηθεί

και τι έχει πεθάνει

να μην μπορείς να δανειστείς

απ’το στερέωμα

παρά μονάχα

σταχτιά φωνήεντα

μια χούφτα σύμφωνα

 

θα περιμένω…

 

Greatness  PhotoCosma