Αχανές
(απόσπασμα)
Αχανές δεν είναι μονάχα ό,τι δεν μπορεί να περι-οριστεί, να
τοπογραφηθεί με τον θεοδόλιχο του νου και να υψομετρηθεί με τον χωροβάτη της
αντίληψης. Αχανές δεν είναι απλά ένας μη-μετρήσιμος γεω-χώρος, φυσικός ή
φαντασιακός. Στην πραγματικότητα, Αχανές
είναι ο μόνος αληθινός χώρος και ας μην είναι ‘πραγματικός’. Δεν τον
αναγνωρίζει η μεθοδολογία του νου, δεν τον εμπεριέχει στην ΄διδαδκτέα’ του ύλη,
τον απορρίπτει εξ αρχής. Αχανές είναι οτιδήποτε αναφέρεται στη ματιά. Είναι, με άλλα λόγια, το
υποκείμενο και το αντικείμενο σε μια ταυτότητα δι-ύπαρξης στο διηνεκές…
εντατική, δυναμική, αλληλοπεριχωρική δι-ύπαρξη. Γιατί στο αχανές, η συνομιλία
με τον εαυτό δεν υπόκειται σε ψυχαναλυτικούς όρους και η συνομιλία με το θείο
δεν έχει την μηχανιστική επαναληπτικότητα του διαλογισμού. Ακόμη και η
προσευχή, δεν ανήκει στο αχανές. Ακόμη και ο έρωτας, ο άπτερος έρωτας, ο θείος
έρωτας, δεν ανήκουν στο αχανές. Γιατί στο αχανές έχει την πανάρχαια γλώσσα του
ωκεάνιου βιώματος. Μια γλώσσα ακατάληπτη, άγνωστη, ξεχασμένη, απρόσιτη από
οτιδήποτε μπορεί να γίνει μέρος της κοινής αντίληψης.
Μονάχα η Αγάπη γνωρίζει το
Αχανές και το Αχανές την Αγάπη.
Αγάπη και όχι… αγάπη. Γιατί δεν πρόκειται για μια ακόμη
συναισθηματική, ευγενής έστω και εκλεπτυσμένη έκφραση του ανώτερου εαυτού.
Ακόμη και ο ανώτερος εαυτός είναι μολυσμένος από τα κατάλοιπα της σαρκικής
όρασης, δεν μπορεί να δει τόσο βαθιά, στα έγκατα του αχανούς.
Η συναισθηματική αγάπη είναι ένα απλό και μειονεκτούν
υποσύνολο της Αγάπης. Είναι η κατακτητική, εγωτική, άπληστη ‘αγάπη’ της
ηδονολατρείας, της ηδυπάθειας, της περιέργειας, της επεκτατικής δράσης του
συναισθήματος. Πλημμυρική η φύση της κι όμως
δεν έχει τη δύναμη να πληρώσει σε βάθος τίποτε. Μοιάζει με ένα θρασύ αλλά ρηχό
ρυάκι που παλεύει να ξεδιψάσει ένα απειράριθμο στρατό. Τούτη η άγρια και
επιδρομική αγάπη δεν έχει σχέση με το μεγαλείο και το Ολύμπιο ύψος του Αχανούς.
Γιατί το Αχανές προϋπήρχε της αγάπης.
Το Αχανές, γεννήθηκε όταν όλα
βρίσκονταν στο γνόφο του σκότους.
Πως μπορεί να συνομιλήσει κανείς με το Αχανές; Πως μπορεί να
βυθιστεί ένας κόκκος ζάχαρης στη θάλασσα και να μην διαλυθεί, να μην αφανιστεί;
Πως μπορεί μια πυρετική ψυχή να εμπιστευτεί την ανάσα της στο άπειρο και να μην
σκορπίσει σε εκατομμύρια και δις εκατομμύρια φλόγες που τίποτε δεν μπορούν να
ζεστάνουν και κανέναν χώρο να φωτίσουν;
Το να μιλάς για το Αχανές είναι μια δράση
αυτό-υπονομευόμενη. Είναι μια δοκιμασία μαζί και μια πρόκληση του νου να
εισέλθει στο παράδοξο. Μοιάζει με το ταξίδι στο παρελθόν. Είναι αδύνατο και
μαζί δυνατό. Η σκέψη γυρίζει στο παρελθόν καταργώντας όλους τους περιορισμούς,
ανεμπόδιστη, θριαμβική, υπερπηδά κάθε φράγμα και επιτυγχάνει εκείνο που το σώμα
δεν μπορεί. Η σκέψη καταργεί κάθε έννοια παράδοξου και δεν γνωρίζει νόμους
φυσικούς ή μετα-φυσικούς. Η σκέψη όμως δεν μπορεί να εισέλθει στο Αχανές. Γιατί
εκεί, ο χρόνος και ο χώρος, οι δυο άξονες που «κατασκευαστικά» απαιτούνται για
να μπορεί να τροχιοδρομεί η σκέψη, δεν υπάρχουν, είναι ανύπαρκτοι και μαζί
υπαρκτοί, όπως ή έννοια του Άγιν, στην καβαλιστική μυητική ανθρωπο-θεοσοφία. Το
Άγιν είναι μια δυνατότητα ύπαρξης αλλά δεν υφίσταται. Είναι οντολογικά
α-όριστο, μη ορίσιμο αλλά διανοητικά αναγκαίο. Είναι το ‘απόλυτο μηδέν’ απλώς
για να έχει ένα όνομα. Και με την έννοια αυτή, εισάγεται στην κοσμολογική
ερμηνευτική της Καμπαλά ώστε να είναι μετά δυνατή η εισαγωγή του Χρόνου στο
‘σύστημα’. Και ο νους πάντοτε διαβάζει τον κόσμο με ονόματα. Με ονόματα και με
το Χρόνο.
Μιλώντας για το Αχανές, ο άνθρωπος τεντώνεται, η διάνοιά του
ανοίγει, εκτείνεται, εκπτύσσεται, όμως και πάλι, δεν μπορεί παρά να αγγίξει
τους τοίχους του αυτό-ορισμού του. Όπως ακριβώς ο έγκλειστος με τα χέρια σε
έκταση αγγίζει ίσως το πολύ πολύ τα ασφυκτικά όρια της φυλακής του…
Fantastic scenery of Antelope Canyon
