Έγκαυμα

ήταν το βήμα σου ήσυχο

στη ράχη της γης

κανείς δεν σε άκουσε να περπατάς

να μιλάς

ή να σωπαίνεις…

μα εγώ σε θυμάμαι

τόσο έντονα

όσο το σφυροκόπημα του αίματος

στις φλέβες μου

κι ακόμα νοιάζομαι για σένα

εάν ο ήλιος έσκυβε μια μέρα

πάνω απ’τη λησμονιά του ανθρώπου

θα του έδινα το χέρι μου

θα τον κοιτούσα ολόισια στα μάτια

ώσπου να τυφλωθώ…

χωρίς αισθήσεις

παύουν και τα ερωτήματα

μέσα στο αιώνιο έγκαυμα

σε χώρεσε ο πόνος

και σκιρτάς μονάχα πια

όταν πλένω στο νερό τις νύχτες

τις καμένες ανάσες

των φιλιών σου…

Φεβ2015

Shane Booth

Burnt memories

Τι ένιωσες για μένα;

Τι ένιωσα για σένα;

Τι προλάβαμε;

Να ψηλαφίσεις το φως…

Να συλλαβίσεις το σύμπαν…

Να μετρήσεις τη θάλασσα…

Τι προλάβαμε;

Τι ένιωσες για μένα;

Περπάτησες μέσα μου

Αλλά δεν έφτασες κάπου

Χάθηκε το βήμα σου

Σε λαβυρίνθους…

Ίχνη φωτιάς

Πυρογραφήματα ψυχής

Πονάνε ακόμα…

Τι ένιωσα για σένα;

Θυμάμαι την έκπληξη στα μάτια σου

Όταν στο πρωτόπα

Συγκίνηση…

Μια λέξη στερέωμα

Ένας εγκατιαίος λυγμός

Που τα περιέχει όλα…

Δεκ2017

Smoke & fire.

Israel Fichman

Επίκληση

Μετράω τις μέρες μου

αναρίθμητες

λίμνη έγιναν μέσα μου

καύσωνας υγρός

μετράω τις ώρες

σαν κόκκοι σκόνης μέσα στο δωμάτιο

με δυσκολία που ανασαίνω

την κάθε μια

που αντιστοιχεί σ’ένα χαμόγελο

σε μια φωνή

σε μια ματαίωση

σε μια ηλικίωση νύχτια

άγρια

θυελλική

μια καλοκαιρινή φρενίτιδα

που την αρνήθηκαν οι πόροι μου

ένας προς έναν…

η αλήθεια μού επιτίθεται

όλος αμύνομαι

όλος που τρέμω

έχω το ρίγος απ’την πρώτη μέρα

και το δεξί μου χέρι που παρέλυσε

έχω το βήχα που μου καίει το στήθος

και δεν το νιώθω πια

πάνω στο δέρμα μου

πέτρα έγινε κι αυτό…

μετράω τις ώρες

επαναστάτησα

σηκώνομαι

λέω να κάνω μια μαύρη τελετή απόψε

μια σκοτεινή

βλάσφημη επίκληση

λέω να γδάρω τη ψυχή μου απόψε

σκέφτομαι πάλι

θα ξυπνήσεις το πρωί

δεν θα με δεις

και θα σου λείψω…

Οκτ 2018

πως γίνεται;

αφού το ξέρεις...

δεν μπορείς να επενδύεις σ'αυτό που λες

'ο μεγάλος λυγμός του ανθρώπου'

το ξέρεις...

μονάχα ο αιφνιδιασμός σε πηγαίνει κάπου

οι άνθρωποι φοβούνται το απρόβλεπτο

όταν έρχεται το καινούργιο

ο άνθρωπος λείπει

αν τύχει όμως να είναι παρών

υπάρχουν δυο λύσεις

-να το συκοφαντήσει

-να το αγνοήσει

ίσως να υπάρχει και μια τρίτη

αν οι δυο πρώτες αποτύχουν

-να παρουσιάσει το καινούργιο ως μεταλλαγμένο παλιό...

κι έτσι ξεμπερδεύει...

ο μηχανισμός είναι απλός

αλλά όταν νιώθεις

τίποτε δεν είναι απλό

όταν νιώθεις ό,τι γίνεται

όταν έχεις το φορτίο της κάθε πράξης σου

τίποτε δεν είναι ασήμαντο...

πως γίνεται;

γιατί εμπιστεύεσαι αυτό που έχει για ενδιαίτημα

τα λιμνάζοντα νερά του γνωστού;

μονάχα το καινούργιο σε εξελίσσει

μονάχα το μεγάλο σοκ σε διδάσκει

και το να μαθαίνεις

είναι κάτι που ίσως τελικά

δεν μαθαίνεται...

Beyond Reality

 Frank Dalemans