Απρόσαπτη πόλη

Ωραία η πόλη

η απρόσαπτη πόλη

έχει βγάλει πλοκάμια

και πνίγει τους ανθρώπους

τους ζεσταίνει πρώτα

μέσα στο πύο της νύχτας

κι έπειτα

με άφατη στοργή

τους μαραζώνει

και τους πνίγει...

Χαμογελάει η ανείδεη πόλη

χωρίζει τους εκλεκτούς

απ'τους γονείς τους

θρέφει τις νεκροκόμες θυγατέρες

με όνειρα

κλείνει στο ρυπαρό της πέπλο

όσα δεν αρμόζουν στο λυγμό της

Αργοπεθαίνουν όλοι

ευτυχισμένοι

δηλητηριασμένοι

όχι από θάνατο

αλλά από ζωή

από την πρώτη ώρα

που το λαιμητόμο τραύμα

τους σημαδεύει στο υπογάστριο

από την πρώτη στιγμή

που το ακόντιο του Δολιοφθορέα

τους διαπερνά κατάστηθα

από την πρώτα ανάσα

στο τοξικό της αίμα

αργοπεθαίνουν

μολυσμένοι όχι από θάνατο

αλλά από ζωή...

 

Το Άλλο Εκείνο

Αν τα γυμνά ανθρώπινα κορμιά
υψώθηκαν και κρέμονται
στο σκοτεινό όργιο του σύμπαντος
κι αν φλέγονται
και ψύχονται μαζί

απ'το "ενεργεία" στο "δυνάμει"

κάτω απ'τα βλέμματα ανήλικων θεών
 

είναι που ακόμη ο αιώνιος οδοιπόρος
πραγματώνει αέναα
την Οδύσσειά του
και απ'την αγκαλιά της Κίρκης
κι απ'τους μηρούς της Καλυψούς
ορμάει στο φως
του έσχατου θανάτου
κι απλώνει στην επιστροφή
που τόσο πόθησε
μια επίκληση
στο μαύρο δίχτυ της Ανάγκης
για ν'αφανιστεί
όχι ως βασιλιάς
αλλά ως ζητιάνος

Κι η επίκλησή του
θα έχει λέξεις από αίμα
σύμφωνα από πέτρα
φωνήεντα από φως
και στο ουράνιο βλέμμα του
το Άλλο Εκείνο
 

που τον στερέωσε στο Είναι...

Και με ορθάνοιχτα τα μάτια
δικαιούσαι να ονειρεύεσαι

Και με κλεισμένους πνεύμονες
δικαιούσαι ν'ανασαίνεις

Ένα χωρίς Αυτό

χωρίς το Κάτοπτρο

χωρίς το Χάσμα

Εν εσαεί...

 

 

Όλοι…

…Κι όλοι αυτοί

Οι πολύχρωμοι κόσμοι

Έγιναν για μένα!

Ένας φούρνος που μοσχοβολάει

Ζεστό, φρέσκο ψωμί αγιότητας

Ένα στενόμακρο μαγερειό

Που αχνίζει φίλαυτες γεύσεις

Απόστασης…

Κι όλοι αυτοί οι γενναιόδωροι άνθρωποι

Γεννήθηκαν για μένα!

Να χτυπάς στην καρδιά τους

Και να πονούν στις αναμνήσεις τους

Να ποδοπατάς τα όνειρά τους

Και να χαμογελά η αφροντισιά τους

Δεν ψηλαφείς άραγε πάντα

Στο βλέμμα των παιδιών

Τον χαμένο εαυτό σου;

Κι όλοι αυτοί οι κόσμοι

Αναπνέουν για μένα!

Να στερεώνεις τον ήλιο το πρωί

Και ώσπου να γυρίσεις τη πλάτη

Να’χει ξανά νυχτώσει

Να σμιλεύεις τον έρωτα στα στήθια της

Και ώσπου να πεις το πρώτο ‘σ’αγαπώ’

να οργώνεις απουσίες

Και ουδέτερες ματαιώσεις

Δεν κλέβεις άραγε

Στο χαμόγελο της

Όταν σου εμπιστεύεται το είναι της

Την ακέραια ηδονή

Της απόρριψης;

Κι όλοι αυτοί οι πρώτοι

Οι έσχατοι

Οι εαυτοί μας

Σαν δροσερές καλημέρες

ατμίστηκαν

Απόκαμαν κι αυτοί

Και αργοσβήνουν στα χέρια μας

Μαζί με την αυτού μεγαλειότητα

Τον ίδιο το χαμό μας…

Where Does The Time Go?