Ψαθυρή βοή

Μου είπες κάποτε

οι φίλοι σου όλοι

είναι νεκροί

αρχαίοι ποιητές

και τροβαδούροι

πολεμιστές που έσβησαν

σε απελπισίας ιαχές

και οράματα θεών

που έχει λησμονήσει πια

ως και ο νύχτιος βρόμος

γύρνα σε μένα!

γύρνα στο τώρα!

κοίταξέ με

είμαι για σένα ζωντανή!

δεν σου είπα τίποτα

δεν σε ντρεπόμουν

όμως δεν είχα λέξεις

για να σε ξεδιψάσουν

αναπαυόμουν πάντοτε

από παιδί σχεδόν

στο σπαραγμό των αδελφών μου

στο λύγμιο πόνο τους

στον μεθυσμένο θάνατό τους

πώς να προδώσω σου έλεγα

το αρχαίο ρίγος;

αφού απ’αυτό αρύομαι φως

αφού απ’αυτό ανασαίνω

αφού αυτό ενδύομαι κατασάρκιο

τη γύμνια μου να υποφέρω…

κι έγινες μικρή σιωπή

και κρύφτηκες

σε κείνη των ανθρώπων

την ψαθυρή βοή

που ξημερώνει το μάταιο

κι έστρεψες μακριά μου

πρώτα το σώμα

κι έπειτα το βλέμμα…

Her Guilty Pleasure Art Print by tomorca

 

  

Amor fati

Κι έτσι λοιπόν βρίσκομαι εδώ

Μονάχος

Απέναντι στο Όλο

Τι έμελλε να γίνω

το αγνοώ

βούτηξα στον ποταμό

του σκοτεινού Εφέσιου

κι αλλιώτικος βγήκα

στην απέναντι όχθη

κι όμως

ξανά ο ίδιος!

τον άκουσα να λέει θυμωμένος

Τι σκόπευα να γίνω

ακόμη το αγνοώ

Και δεν θυμάμαι

αν κάποτε σκεφτόμουν

Όσο που τέντωνα το τόξο

για να δοκιμάσω

της χορδής τη γενναιότητα

όχι γιατί έπρεπε να σπάσω πρώτα

κι έπρειτα να τεντωθώ ξανά

μα γιατί η δύναμη τυραννιέται μόνον

από εκείνον που τη δυναστεύει

Λοιπόν ο Ιθακήσιος βασιλιάς

καλά το είχε στοχαστεί

και ντροπαλός εστάθη

μπροστά στη Ναυσικά

από το βλέμμα του

κρατώ ένα νεύμα

ψίθυρος αύρας βραδινής

σ' ερημικό ακρογιάλι

Γιατί στη συστολή την κερδισμένη

στο εργαστήρι της σιωπής

η αποκοτιά κλίνει το γόνυ

αφού μπροστά της ορθώνεται η σοφία

Τι μου έπρεπε να γίνω

αδιαφορώ

Αφρόντιστος μια μέρα

όρμηξα στον ποταμό του Εφέσιου μονώτη

άλλος που μπήκα στο ανήλικο νερό

κι άλλος που βγήκα

στην αρχαία όχθη

κι όμως

τον άκουσα να λέει

ο ίδιος πάντα...

 

 

  

Ο άνθρωπος

που ήταν να φέρει τη βροχή

δεν ήταν άγγελος θανάτου

δεν είχε εκστομιστεί

από την μήτρα της Ατης

δεν είχε λύσει τα δεσμά

του Προμηθέα

από τον Καύκασο του Απείρου

υπεράνθρωπος

δεν ήταν

ούτε περπάτησε ποτέ με τους θεούς…

στα χέρια του

αναπαριστούσε

την πρώτη του ανθρώπου αγάπη

και την εμπιστοσύνη μας είχε

στη φαρέτρα του

για να ξορκίζει την αιώνια μοναξιά του

δεν είχαμε άλλο να του δώσουμε

δεν είχαμε άλλο πιο ακριβό

να του κληροδοτήσουμε

μόνος θα έπρεπε να πολεμήσει

να ηττηθεί

ή να νικήσει…

Ο άνθρωπος

που ήταν να φέρει τη βροχή

αδελφός μας ήταν

από τους πιο αγαπημένους

πατέρας

εραστής και ερωμένος ήταν

από κείνους που προικίστηκαν με αθανασία 

από όλους μας

ο πιο καταραμένος…

δεν είχαμε βλέμμα να τον ξεπροβοδίσουμε

δεν είχαμε χέρια να τον αγκαλιάσουμε

δεν είχαμε το αύριο

να τον παρηγορήσουμε…

Ο άνθρωπος που ήταν

κάποια από τις μέρες των αιώνων

να φέρει τη βροχή

έγινε βροχή

κόκκινη σαν το αίμα του

κι έπεσε στα χωράφια της καρδιάς μας

για να τον καλούμε πάντα στα όνειρά μας

και να μας χαμογελά…

 

 

Εμείς

Οι εγκλωβισμένοι του Χθες

Στο φρικαλέο τριγμό του Σήμερα

Επικαλούμαστε ένα διωγμό

Ένα ανάθεμα

Ή μια ανάσα εφιάλτη

Για να επιστρέψουμε εκεί

Όπου βιώνουμε το Υπέροχο

Το Απόλυτο

Το Αληθινό

Και κατοικία μας είναι

Όχι ο χρόνος

Ούτε ο πόνος

Αλλά οι στίχοι απ’τα τραγούδια

Των βάρδων…

Περισσότερο από τους άλλους

Απ’ οποιονδήποτε ‘άλλο’

Εμείς ξέρουμε καλύτερα

Τι σημαίνει ν’ανήκεις στο Χθες

Και να προσδοκάς το Αύριο

Να επιστρέφεις

Για να ησυχάσεις

Και να γαληνέψεις

Κι όχι για να βιώσεις ξανά

Ό,τι για πάντα χάθηκε…

Περισσότερο απ’όλους

Κι από καθέναν χωριστά

Σ’εμάς ανήκει το Αύριο

Γιατί θυσιάσαμε όλη μας την ακεραιότητα

Κι όλη μας τη ρώμη

Οραματιζόμενοι ευρύχωρους κόσμους

Από ηδονές και αγιοσύνη

Γιατί δεν ρίξαμε κάτω

Τις ασπίδες στις ήττες

Γιατί δεν τραγουδήσαμε ποτέ

Όπως το αξίζαμε

Στους λιγοστούς θριάμβους…

Περισσότερο από τους άλλους

Απ’όλους τους άλλους

Εμείς

Αγαπήσαμε τη ματαιότητα

Λατρέψαμε το πρόσκαιρο

Υμνήσαμε το φθαρτό

Σμιλέψαμε το Απρόσιτο

Και κατοικήσαμε μέσα του

Και σήμερα μπορούμε

Αν το θελήσουμε αληθινά

Ν’αναστηθούμε από τη τέφρα μας

Να σηκωθούμε αγέρωχοι

Να ξεκινήσουμε ξανά

Να στοχαστούμε απ’την αρχή

Όχι σ’ένα τέλος που θα αρμόζει

Στην αποκοτιά μας

Να υπάρχουμε

Μα σ’ένα πέρας μυητικό

Ένα ολοκαύτωμα ανδρείο

Ένα στροβίλισμα φωτός και χάους

Πριν σφαίρες γίνουμε

Από αστρόσκονη και Νύχτα

Κι αναλωθούμε οριστικά

Και υπέροχα…

 

Όραμα

Είχα

Ένα περίεργο όραμα

Ο Ιησούς

Αιμόφυρτος

Κατέρχεται απ΄το Σταυρό

Βαδίζει ανάμεσα στους έκπληκτους στρατιώτες

Πλησιάζει τη μητέρα Tου

Της χαρίζει ένα βλέμμα απορίας

Πλησιάζει τον Ιωάννη

Του χαρίζει ένα χαμόγελο στοργής

Πλησιάζει έναν άγνωστο

Του χαρίζει σταγόνες απ’το αίμα Του

Συνεχίζει τον αργό βηματισμό Του

Κι ενώ σχίζεται ο ουρανός

Και σείεται η Γη

Εκείνος φτάνει αγέρωχος

Και σιωπηλός

Στο δέντρο που φιλοξενεί

Τον κρεμασμένο Ιούδα

Του αγκαλιάζει τα πόδια

Τον φιλά

Κάτι του ψιθυρίζει

Χαιδεύει τρυφερά

Το άψυχο κορμί

Τον λύνει

Τον παίρνει στ’Αγια χέρια Του

Και τον πηγαίνει ως τον Τάφο

Που ήταν προορισμένος για Κείνον…

Το στερέωμα πλένεται

Από βροχή και αίμα

Από οργή και ανάσες

Τα χώματα της σκέψης

Καθάρονται σε μια στιγμή

Απ’τη σιωπή όσων

Ευλογήθηκαν

Να Δουν…

Να καταλάβουν…

Κι ο Κύριος τον φίλο Του

αποθέτει στη πέτρα

τον σκεπάζει με καθαρό σεντόνι

τον σκεπάζει με στοργή

Του χαρίζει μια αιωνιότητα αγάπης

Δακρύζει ο Διδάσκαλος

Και η σπηλιά ανασαίνει

Σαν ζωντανός οργανισμός

Κι ύστερα βγαίνει

Επιστρέφει

Βαδίζει πάλι ανάμεσα στο κόσμο

Οι ποταμοί βροχής

Πλένουν το άχραντο κορμί

Οι αιώνες πάνω Του

Ρυτιδώνουν τον αέρα που αναπνέει

Και τα ρυάκια από νερό

Και αίμα

Γίνονται ύστερα από λίγο

Ιαχές

Ρομφαίες Πυρός

Και δέσμες άκτιστου Φωτός

Κι Εκείνος

Πλησιάζει το φοβισμένο Εκατόνταρχο

Και του ζητά

Απλά

Πολύ απλά

Να Τον καρφώσει πάλι

Στο Σταυρό Του…

Look ahead
Ivano Cheli