Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013



Υβός


Τούτο το άθλιο τέρας
δεν μου άξιζε να είμαι
καταραμένος
ανάπηρος
κυφός
κι όμως
έχω ένα στερέωμα στη ράχη…

Οι άνθρωποι με προσπερνούν
αλλάζουν βλέμμα βιαστικά
αλλάζουν δρόμο
με αποφεύγουν

ψιθυρίζουν μεταξύ τους
λένε
είναι καμπούρης
είναι φριχτός!

κι όμως
δεν ξέρουν
πως έχω ένα γαλαξία
από νιογέννητα χαμόγελα στη ράχη

κάποιες εποχές
κείνο που γεννήθηκε μαζί μου
χιλιετηρίδες πριν
συρρικνώνεται
πεθαίνει
για να αιματώσει εμένα
κι ύστερα εγώ
έρχεται η σειρά μου να πάψω να βλέπω τον κόσμο
για να’χει εκείνο όλο το βλέμμα
κι όλο το φως που του στέρησα

το γήρας
δεν έρχεται στα κύτταρα μου
είναι η μοίρα μου
αέναα να περπατώ
ανάμεσα στους νεκροζώντανους
και ο χρόνος να με αγνοεί
λες κι είμαι ακόμη και γι’αυτόν
ανεπιθύμητος…


Τούτο το άθλιο τέρας
δεν μου έπρεπε να είμαι
καταραμένος
άσχημος
υβός
κι όμως
έχω ένα σύμπαν
από θηλυκούς χειμώνες
και καλοκαίρια αρσενικά 
αιώνια να ερωτοτροπούν
στη ζωντανή μου ράχη…


δεκ 2011

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013



Κέρας


Ανάσαινε η γη ανθρώπους
εκείνο το χειμώνα

δεν το θυμάσαι όμως
ήσουν αγέννητος ακόμα

είχε μια απόκοσμη ομορφιά ο ουρανός
τόση
που δεν τολμούσες να σηκώσεις το βλέμμα
και να τον κοιτάξεις
και στην χόβολη εκείνη των ψυχών
ετοίμαζε τις νέες του αφηγήσεις
ο Ασπιδοφόρος

μα ήσουν στο ταξίδι σου
στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού
και δεν θυμάσαι

κάποια στιγμή
όταν το κρύο είχε διατρήσει τη σκέψη μας
όταν το μοναχικό μας δώμα
δεν άντεχε άλλους λυγμούς
κι όταν οι πολεμιστές
είχαν αρχίσει να μουρμουρίζουν
και να σπαθίζουν νευρικά το τίποτα
ο Ασπιδοφόρος άρχισε να τραγουδάει
και όλοι
να ξέρεις
σώπασαν

σώπασαν

το έρμα του Κόσμου
στη ψυχή μου μεγάλο
ω Κύνα και Απρόσιτε Πατέρα
το έρμα του Ανθρώπου
αβάσταχτο έκανες φορτίο
για μένα
ω Μητέρα Λευκή
και Πεπολοφόρα Δέσποινα
το φορτίο έκανες μεγάλο…

και αμίλητοι άκουγαν όλοι
κι ακόμη
έκλαιγαν
έκλαιγαν όλοι σου λέω
γιατί στη χόβολη θέριευαν οι φλόγες
κι ύστερα σβήναν πάλι
γιατί ο χειμώνας γινόταν άνοιξη και καλοκαίρι
και φθινόπωρο
σε μια στιγμή
και όλες οι μάχες της Δημιουργίας
ζωντάνευαν μπροστά μας
από το άχρονο κάποτε
στο απύθμενο κάπου…

ω Άδη ζωφερέ και αφιλόξενε
και συ Στύγα με τη μελανόχρονη ρύση
το έρμα του πόνου είναι ασήκωτο για μένα
κυκλώπειο τούτο το έργο
για τους σάρκινούς μου ώμους 
ω Περσεφόνη ευήμερη και συ Ίσιδα σκοτεινή μητέρα
της αιώνιας θηλυκής ανάσας
μην με λησμονήσετε…

μην με λησμονήσετε…

και φούντωσε κι άλλο η φωτιά
και οι αιώνες σχηματίστηκαν λες απ’το αρχέγονο σκότος
και πήραν μορφές
γινήκαν άνθρωποι και ήρωες και θεοί!
και ο Έρωτας και ο Ζαγρέας και η Εκάτη
και τα ορφανά παιδιά του κόσμου
που άνοιξαν τα μάτια τους
και τα μικρά τους χέρια
και επαιτούσαν
το μερίδιο ανθρωπιάς που τους αρμόζει
και δεν θα το χορτάσουν ποτέ…

και χοροί συμπαντικοί στήθηκαν γύρω μας
και στα στήθια μας η καρδιά πήγαινε να σπάσει
και στα κεφάλια μας μεγάλωνε το ερπετό…

το ερπετό…

και ξαφνικά
σιωπή

κι ύστερα

σιγή…

μα εσύ
στο κέρας του απείρου γλυκά κοιμόσουν
και ευτυχώς
γεννήθηκες
χωρίς την αρχή
ούτε το τέλος που σου έχυσαν στα σπλάχνα
να θυμάσαι


Νοε2012

Into the void
Matej Zalokar 

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013



Κάτοπτρο

Εκείνος
με τον κρεμασμένο χρόνο
στο κάτω χείλος
που σφίγγει τις γροθιές του
απ’τον αφόρητο πόνο
στο στήθος

κι αυτός
λίγο πιο κει
με τον ουρανό
κάτω απ’τις μασχάλες
με ανεξήγητη θλίψη
αρθρώνει έναν έναν
τους συνδέσμους του είναι του

Έλα να δεις
είπε η θεά με τον ποδήρη χιτώνα
και οδήγησε τον αρσενικό εαυτό της
στην άκρη του αιώνιου

ο πρώτος εκεί
στο χωμάτινο αλώνι
νεκρός που ήταν πάντα ζωντανός

κι ο άνθρωπος εκεί
που δεν ακούει
δεν βλέπει
με δυσκολία ανασαίνει
χωρίς αλήθεια ή ψέμα
αλλά με το βλέμμα να φυτρώνει
σιγά σιγά
στους βολβούς  
ζωντανός ακόμα
σ’έναν πρωτόλειο θάνατο

δες τους λοιπόν!
είπε η θεά με τον ανάλφρο τόνο

αυτός
με τα σμιχτά φρύδια
και την βαριά ανάσα

κι αυτός
με το λερωμένο σπέρμα
και τα τσακισμένα δάχτυλα

και το κάτοπτρο ανάμεσά τους

να ολοκληρώνεται η σφαγή των άστρων
πάνω απ’τα κεφάλια τους
κι εκείνοι
να απολαμβάνουν
την άγνοια
σα να είναι η ομορφότερη
απ’τις σκεπτομορφές τους

θα συνομιλήσουν κάποτε
είπε η θεά
και τότε εμείς θα αποσυρθούμε
και τότε
το αίμα που θα τρέξει στα όνειρά μας
κάποιοι θα το πουν
πύρινη βροχή

το σημείο θα γίνει ευθεία γραμμή
και αυτή σε τρίγωνο θα κλείσει
κάποτε
όταν θα βρουν στα ρήματα
όχι στα ουσιαστικά
και στα επίθετα
τους μυστικούς δρόμους
του βλέμματος

ανασαίνοντας δύσκολα
το πλάσμα
στάθηκε στα πόδια του
η λάμψη από το κάτοπτρο τον ξένισε
άνοιξε τα μάτια του στο στερέωμα
και αντίκρισε την αιώνια μάχη
να στάζει κόκκινες αυγές

ένιωσε
τον αδελφό του να σπαράζει
πίσω απ’τον καθρέφτη
και έκανε το πρώτο δειλό βήμα
να τον προσεγγίσει…


Οκτ 2013


those questions (II/III) (cut)

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013







επειδή είμαι ανερμήνευτος
είμαι μαγικός
επειδή είμαι μαγικός
είμαι απρόσιτος
επειδή είμαι απρόσιτος
είμαι τόσο αδυσώπητα μόνος…



Κάποτε περπάτησα δίπλα στον Άνεμο.
Και ο Άνεμος είχε ανθρώπινη φωνή και μου είπε:

Βρίσκομαι μέσα σε κάθε τι
και κάθε τι με περιέχει
είμαι εκείνο που πλημμυρίζει το κενό
και το κενό δεν με περιέχει
Φουσκώνω τα στήθια της σκέψης
και απλώνομαι στα ύστατα της Νύχτας
αόρατος είμαι
βλάσφημος δηλαδή
στα μάτια του Πεπερασμένου
μα τίποτα δεν μπορεί να με αναλώσει
γιατί αόρατος είμαι
κι έτσι ανύπαρκτος
για κείνους που θέλω να στοιχειώνω...


Κάποτε κοιμήθηκα μαζί με τη Φωτιά
Και η Φωτιά είχε ανθρώπινη φωνή και μου είπε:

Είμαι η δίψα του Σύμπαντος
η λαγνεία της Δημιουργίας
Είμαι το εκζητούμενο των φιλοσόφων
και η άπιαστη ροή της ιστορίας
είμαι μια ηλικιωμένη θεά που αμετανόητη πυρώνει
τα όνειρα των ποιητών
τη μοναξιά των πολεμιστών
Το ιερό φετίχ των αγαπημένων
το σάβανο των ανίερων επικλητών μου
κι έχω θεριέψει στις ψυχές των όντων
κι έχω λατρευτεί γιατί'μαι Αθάνατη!...


Κάποτε φιλοξενήθηκα στον Οίκο της Νόησης
Και η Νόηση είχε ανθρώπινη φωνή και μου είπε:

Χιλιάδες και εκατομμύρια σπείρες από Ατόφια Ενέργεια
Χιλιάδες και εκατομμύρια περιδινήσεις από Λευκό και Κυανό
Χιλιάδες και εκατομμύρια στοιβάδες από Πυρ και Εξέλιξη
Είμαι...
Τίποτε δεν μπορεί να με αγγίξει
και γεννιέμαι συνέχεια
τίποτε δεν μπορεί να με ακυρώσει
και εκλεπτύνομαι αέναα
τίποτε δεν μπορεί να με οραματιστεί
έχω τα κλειδιά του Άμορφου
Ως και ο Χρόνος πάλεψε να με ορίσει:
Στη σύλληψη
μια αιωνιότητα
Στη μόρφωση
μια ανθρώπινη ζωή
Στην ηδονή
μια νύχτα από πυρετούς
Στην αθανασία
μια στιγμή μονάχα
με φυλακίζουν οι διανοητές
κι εγώ δραπετεύω
με σαγηνεύουν οι ικέτες στοχαστές
κι εγώ τους προδίδω
και στον Έρωτα του Θεού παραδίνομαι...


Κάποτε διδάχθηκα από τον Φόβο
Και ο Φόβος είχε ανθρώπινη φωνή και μου είπε:

Κάτι απ'την κατάρα που λες
κι εγώ ευλογία
κάτι απ'την απουσία ζωής που αισθάνεσαι
κι εγώ στην επιστρέφω
σαν ώριμη, γενναία ανταρσία
κάτι απ'τη μικρότητα που χλευάζεις
κι εγώ την χτίζω κάθε μέρα με ελευθερία
μη διστάσεις να γευτείς
γιατί κι άλλο όνομα έχω
Σοφία!


16/1/2000


Seduction games
 Fabien BRAVIN