Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011



Λευκή Ελπίδα

Τον βάφτισαν
‘Ο άνθρωπος – ψάρι’
Πριν γεννηθεί
τον μαχαίρωσαν
στο υπογάστριο
Το ένα του μάτι
διογκωμένο
έβλεπε την μειλίχια προστυχιά της μέρας
το άλλο
σφαλισμένο επιδέξια
ζωντάνευε τη νύχτα
όνειρα πυρός

Ο δόκτωρ Μέγκελε
εκείνης της μαύρης πτέρυγας
που ακόμα βρωμάει και ζέχνει
φύτεψε τον πυρετό στη μια αδελφή
και την άφησε να πεθαίνει
και η δίδυμη κλαίγοντας
της έφερνε βροχής νερό
μέσα στο στόμα
γιατί αν πέθαινε η μια
χανόταν και η άλλη

οι δεσμοφύλακες διασκέδαζαν
έβαζαν στοιχήματα
αν θα τα καταφέρει…

Λευκή ελπίδα

Ο άνθρωπος – ψάρι
κουρνιαξε στο ουρλιαχτό του
και περίμενε
σαν ήρθε ο νοσοκόμος της αυγής
του έμπηξε το καρφί στο μάτι
άνοιξε την πόρτα της παράγκας
κι έτρεξε στο αιώνιο
να βρει κείνο τον ήλιο
που του υποσχέθηκαν

κι όταν άκουσε
τις πρώτες ριπές να μπολιάζουν την αυγή
με το αίμα του
γύρισε κι είδε τις δυο αδελφές
πιασμένες απ’το χέρι
να χαμογελούν

στην απέναντι πτέρυγα
ο ήλιος είχε ανατείλει…

Σεπ 2011


Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011




Μαζί με το ρολόγι, που εδώρισε κάποτε ο Σολωμός σ’ένα βαφτιστικό
του με την ευχή να του μετράει το χρόνο ευτυχισμένο, αφού
σ’εκείνον πολύ λίγες χαρούμενες ώρες έστερξε
να μοιράσει, του χάρισε και μια λατινική επιγραφή
χαραγμένη στην όψη ενός σιγγιλίου:
vera amovera sequor…”

(Δημήτρης Λιαντίνης, Χάσμα Σεισμού)


Έτσι είναι το αν-απόφευκτο
έτσι μαθαίνεις να δρας
χωρίς να αφήνεις ίχνη
αν είναι όχι να επιβιώσεις
αλλά να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή
να μην πεθάνεις μισός και σκωληκόβρωτος
κι αν είναι να μάχεσαι ως το τέλος
να μην έχεις διεκπεραιώσει το βίο σου
στην Καβαφική μελαγχολία του ασήκωτου φορτίου
αγαπώντας όσα αναζήτησες
και αναζητώντας όσα αγαπάς…

Καμιά φορά
εξοικονομώντας λίγη ακόμη αθανασία
δεν το κατάλαβες ότι είσαι παρών
στο ίδιο σου το μνημόσυνο…

και έχεις ένα πλατύ χαμόγελο
όπως την ημέρα που σε επισκέφτηκαν
και σου ανακοίνωσαν ότι δεν έχεις πια άλλο βλέμμα
πως όλο έχει γίνει αίμα
και κυλάει στις φλέβες σου…

αλλά ήρθε με το χαμόγελο και μια γρήγορη σκιά
σε άγγιξε σαν παγωμένη τύψη
και ξέρεις πια πολλά που χτες δεν ήξερες

και στέκεσαι αγέρωχος
κοιτάς στον καθρέφτη της ψυχής σου
ένα παιδί που αρνείται να ευτελίσει το άπειρο
ψάχνοντας για όνειρα στο πεπερασμένο…

είμαι μαζί σου
αν δεν το κατάλαβες…

σε τούτο το καθρέφτη…

Νοε 08
‘Παιδιάστικα πράγματα’
μου είπες κάποτε
τα ποιήματα
αλλά τι να κάνουμε
ματώνουμε ακόμη
στις αιχμές του αόρατου…

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011



κόκκινα πρωινά στον Άδη


φριχτά όνειρα
έκαναν τους ανθρώπους 
να μοιάζουν με ασήμαντες στιγμές
κοιλότητες στο ματωμένο χρόνο
αυτό έγιναν
και άδεια λόγια


και ποιος αξίζει το βλέμμα του;
ποιος αξίζει τα όνειρά του;
ποιος αξίζει να φλέγεται
στο διηνεκές 
χωρίς να καίγεται;


τα χέρια σήκωναν ψηλά
οι προπάτορες
είχαν ακόμη χέρια
να συνομιλούν με τους θεούς
έσφαξαν τον γιο του Πρώτου
βίασαν ξανά και ξανά
την θυγατέρα του Έσχατου
διαμέλισαν τον αποφλοιωμένο Προμηθέα
και τον δειπνούσαν κάθε εποχή φωτός
για να μην τους μισήσει το σκότος...


και ποιος αξίζει τη φωνή του;
ποιος αξίζει το σπέρμα του;
ποιος λέγεται ακόμη θεός θνητός
και ποιος αρέγεται το ήμαρ της Πενθεσίλειας;


βλάσφημοι εφιάλτες
έκαναν τους ανθρώπους άπληστους
έκαναν τους γόνους τους
ουτιδανούς και αχρείους
έκαναν τα δειλινά τους
να μοιάζουν με κόκκινα πρωινά στον Άδη 


έλα
μου έγνεψε ο Έλληνας
εκείνο το απόγευμα
που έλιωνε ο κόσμος ολόγυρα
και περπατούσαμε ανέμελοι
πάνω στα λευκά κρανία
των συντρόφων...


σεπ2011



Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011



Αν δεν έχεις τίποτε πιο... δυνατό να κάνεις
κάτι που να ταιριάζει με την μακρά παράδοση
της ριψοκίνδυνης φύσης σου
και θέλεις μια άλλη πρόκληση να βιώσεις
έτσι
γιατί ένα κείμενο μπροστά σου
είναι ένας χάρτης του παγκόσμιου ανθρώπου
τότε…

Φαντάσου τις συλλαβές
πως είναι αρθρώσεις πρησμένες
από τα άλατα της αδήριτης Ανάγκης
πριν τούτη εκπέσει στα πεδία της σάρκας
και λιμπιστεί το ‘νόστιμον ήμαρ’
της λεηλατημένης Ιθάκης…

Φαντάσου τις λέξεις
πως είναι δάχτυλα επιθετικά, αγριεμένα
θυμωμένα δάχτυλα
θέλουν να βγουν απ’τα δεσμά τους
να ξεσκίσουν τα χαρτιά
να ορθώσουν το ανάστημα
να περπατήσουν στο μυαλό σου
να… σε διαβρώσουν…

Φαντάσου τις προτάσεις
πως είναι άνθρωποι οδηγημένοι στην τρέλα
κάποτε όμορφοι, υγιείς, περήφανοι
σήμερα ξένοι, αδειανοί, λιπόσαρκοι


Φαντάσου όλες αυτές τις παραγράφους
πως είναι οι κοινότητες του μηδενός
και του είναι
σε μια αέναη μάχη φωτός
και σκότους…

Στα ψέματα όμως

γιατί σαν ύστατο χαίρε
φαντάσου κι εσένα
που με απληστία
ή αδιαφορία διαβάζεις
πως είσαι τάχα υπαρκτός
σημαντικός
σπουδαίος
και καθώς λένε
Άνθρωπος ξεχωριστός

Και η ανάσα σου ακόμα
δεν έγινε ρόγχος θανάτου
και βογκητό και σαρκωμένος πόνος…

Υπάρχεις, συνεπώς
αδελφός μου είσαι
παιάνας ξοδεμένος
μα, ακόμη ηρωικός…

Και έτσι φαντάσου

Σεπ2011

Experiment