Μανδύες

Είμαστε

χορευτές από φωτιά

σ'ένα χιονισμένο σεντόνι

σαλεύουμε

αέναα απροσανατόλιστοι

ερωτικά και λάγνα

λατρεύοντας το θάνατό μας

Είμαστε

ροές φωτός

πλεξούδες χρόνου

αιχμάλωτοι ενός ανδρείου στρατού

από φαντάσματα ριψάσπιδων Ηρώων

και νεκροστόλιστες ιέρειες της Δόξας

Είμαστε

ποτάμια και χείμαρροι αιωνιότητας

που χύνονται στις θάλασσες

θνητών προσδοκιών

βλέμματα ερωτευμένων θεών

και ρυτίδες από σκόνη και θειάφι του Ηφαίστου...

Είμαστε

κουρασμένοι πολεμιστές

από αναρίθμητες μάχες

νανουριζόμαστε από σπαραγμούς αρρώστων

στο χνώτο μας κουρνιάζει ο θάνατος

Είμαστε

φρενιασμένα όνειρα στην καταιγίδα

περάσαμε από τις Πύλες της Γέννησης

και απλωνόμαστε ράθυμα

στον ανοιξιάτικο κάμπο του σύμπαντος

. . .

Είμαστε

ολομέταξοι χιτώνες

που βάφτηκαν στο αίμα αθώων

η ιστορία μάς ατενίζει θριαμβικά

υποκλίνονται οι αιώνες μπροστά μας

ο φόβος που μας τρώει τα σωθικά

έγινε το παιδί που κρατάμε απ'το χέρι

Είμαστε

πληγωμένοι εραστές που αρνήθηκαν

ένα γενναίο όχι

για να ζουν δυστυχισμένοι

σ'ένα κίβδηλο ναι...

. . .

Τα ένοχα θύματα είμαστε

που έμαθαν αθώα να γελούν

μα είμαστε και οι δήμιοι

που θα μας μακελέψουν

Twister II

Ahmed Abdulazim

Ειρκτή

Όταν έχεις φτάσει

σε κείνη την μυστική

κι απρόσιτη κορυφή

του εαυτού σου

που μόνο εσύ γνωρίζεις

ο ήχος της φωνής σου

δεν σε νοιάζει πια

οι αρχαίες λέξεις δραπετεύουν

μαζί με το θόρυβο των συλλαβών

και σ’ εγκαταλείπουν

ό,τι κι αν πασχίζεις να κρατήσεις

δεν μένει στα χέρια σου

ό,τι φιλοξενούσες περιττό

το αρνείσαι πια

κι αν ήθελες να το φυλάξεις

δεν θα μπορούσες

έγινε κόκκος σκόνης

και διαλύθηκε στο άπειρο

κι αυτό που συγκρατούσε το βλέμμα σου

δεν σε κουράζει άλλο

σημασία δεν έχει όσα είδες πριν

όσα θησαύρισες άσχημα ή όμορφα

γιατί έχεις τώρα ένα άλλο βλέμμα

και τα φθαρτά σου μάτια

παλεύουν να στερεώσουν

τούτο το νιογέννητο σύμπαν

και να το ψηλαφήσουν

ως και η μνήμη

σ’έχει απαλλάξει απ’το φορτίο της

όσα σε κρατούσαν δέσμιο

σε μια ειρκτή κι ένα κελί μοναχικό

μοιάζουν γελοία πλέον και ανόητα

και ξεφλουδίζουν από τη ψυχή σου

όπως το σάπιο δέρμα

απ’το σώμα σου

και αν ακόμα

η αναρρίχηση ήταν σκληρή

και μάτωσες

σε κάθε βήμα

τώρα δεν έχεις χρόνο

ούτε για ψέματα

ούτε γι’αλήθειες

ούτε για φόβους

ούτε για ματαιώσεις

τόπος για όλα τούτα

δεν υπάρχει πια

γιατί ανοίγεις τα χέρια σου

και υποδέχεσαι έναν καινούργιο κόσμο

και τον ακούς να σε καλεί

σε μια άλλη γλώσσα

και αν είσαι τυχερός

μονάχα μια στιγμή

πριν καταρρεύσεις

όλους τους πόρους σου θ’ανοίξεις

κι ένα μαζί σου θα γίνει…

 Selfportrait 04

 

κακόηθες μελάνωμα

πάνω στο σώμα μου

ακόμα τα σημάδια σου

αν χαρακώθηκα, κάποτε

να ξέρεις

ήταν για να μην σε φιλοξενώ

σαν κακόηθες μελάνωμα…

όρθιο στο βλέμμα μου

το ανάστημά σου

αν μπήκα στο κόσμο του Οιδίποδα

ήταν

για να πάψω να σε βλέπω…

ελεεινός, χαμερπής και ανισόρροπος

αν ήρθα πίσω

να το ξέρεις

είναι γιατί δεν το άντεξα

άλλο ‘απολυτρωμένος’…

αφρίζοντας ξεδιάντροπα

στο αίμα μου

το τελευταίο φιλί σου

αν το άπλωσα στο στερέωμα

κάποτε

ήταν για να μην σπάσουν οι φλέβες μου…

κυνηγημένος, μισακός, σακάτης

αν ξαναχτύπησα τη πόρτα σου

ήταν

να ξέρεις

γιατί δεν έχω άλλο πια

εγώ

να με ανέχεται…

 

 

Να ακεραιωθείς…

Να μην φοβηθείς…

Να μην κερματιστείς…

Αλλά να μην πάψεις να δέχεσαι…

Να πυργωθείς

Πάνω απ’το αίμα

Να μην δωρίσεις στο εγώ

Το ακριβό σου σπέρμα

Να μην κλειδωθείς στο ενδέχεται

Αλλά να εμπειρωθείς

Τη φυσικότητα του ρυθμού σου…

Κι από το Αχανές να κλέψεις

Μονάχα όσα σου στερούν

Τη δίψα για ολότητα…

 

 

 

 

Θεόθεν αλήτης

Φιλία και Στάση

Αδικία και Τίση

Μεταμορφώσου αν μπορείς να δεις

δες αν μπορείς με άλλα μάτια

εξακόντισε τον ήλιο ως τα Ηλύσια Πεδία

αιχμαλώτισε όλο το θεϊκό σου άνεμο

αλλά και πάλι χρεώστης είσαι

στο πάντων η ανάγκη κρατεί

και αναρωτιέσαι

πότε έχασες το παιχνίδι

δεν έχασες τίποτα

που δεν μπορείς να βρεις ξανά…

Θεηλάτης

ημεροδρόμος του αιώνιου

έχεις στη χούφτα σου όλες τις μοναξιές σου

μην τις σπαταλάς άδικα

αναζητώντας το Ένα που σε αρνείται…

Φως και Σκοτάδι

στο μαξιλάρι σου

Η οδός του Κάτω

Ίδια μ’εκείνη της Ανόδου…

στην καθημέρια οδύνη σου

και η απαντοχή σου

Αλήτης θεόθεν

αρματώθηκες τη μοίρα σου

κι έχεις καρπούς να δρέψεις…

κι αγάπες που σε περιμένουν!!!

Zsóka Lorincz

Στην κόψη του ξυραφιού…

Η φωνή μέσα μου σαν αντήχηση… σαν μυστικός ψαλμός… 

Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να ζεις…

Το τέλος… ποιο τέλος;

Η αρχή… ποια απ’όλες;

Φροντίδα και μέριμνες… οι εποχές… η μια μετά την άλλη…

Ένας κατεστραμμένος πίνακας κάποιου ζωγράφου που πέθανε άγνωστος…

Χειροποίητο…

Ένα μισοσβησμένο ποίημα… δεν βγάζεις νόημα… λέξεις που χύθηκαν ανάκατες πάνω στο λαδωμένο χαρτί…

Η μοναξιά… αυτή σε σβήνει… σε ακυρώνει… σε κάνει άηχο… νιώθεις, έτσι λες… πως νιώθεις… όμως για σκέψου ένα πρωινό που θα φορέσεις τα ρούχα σου και δεν θα νιώθεις… φαντάσου…

Στην κόψη του ξυραφιού…

Η φωνή επιμένει… σαν ανάσα ετοιμοθάνατου… ρόγχος… αγωνία για ύπαρξη… αγωνία για οτιδήποτε… ακόμα και για το πέταγμα ενός πουλιού… Η φωνή ανασαίνει…

Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να αγαπάς…

Στο κάτω κάτω δεν ήξερες… πώς μπορούσες να ξέρεις; Τι είναι τα χέρια σου; Τι θα κρατήσουν; Τι είναι τα μάτια σου; Τι θα δουν; Πώς μπορούσες να ξέρεις; Τι είναι οι φλέβες σου; Ποιο αίμα τρέχει μέσα σου; Δεν θα μπορούσες να ξέρεις…

Ξεκίνησες κάποτε τις ανακρίσεις… ρωτάς το σώμα σου και δεν πονάει… ρωτάς το φόβο σου και δεν ουρλιάζεις… ρωτάς τις νύχτες και δεν ξημερώνουν…

Κανείς δεν ξέρει…

Στην κόψη του ξυραφιού…

Κλείνω τα μάτια μου… όχι για να σε κρατήσω μέσα μου… για να μην με απειλείς άλλο πια… κουράστηκα να σε κοιτάζω όπου γυρνώ… Ναι… σε ακούω άλλα δεν αντέχω άλλο να σε βλέπω

Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να πεθαίνεις…

Μην αγοράζεις άλλο χρόνο… δεν χρειάζεται… δεν πρέπει…

Μην αγοράζεις άλλα ψέματα...

Ήξερες!

Και βέβαια ήξερες…

Hornbeam avenue

Jakub Przybyla

 

Infinity by Domenico Petrocca

 

aeternum exilium

 

το φιλί της

εκείνη την ημέρα

που θυμάται το σώμα

κι εσύ κοντεύεις να ξεχάσεις

είχε τη δροσιά του ήρεμου

μοναχικού πρωινού

σε τόπο απόμακρο

δίχως θεούς ή ανθρώπους

και με το χρόνο να έχει σκαρφαλώσει

στη ράχη σου

και να σε γδέρνει σα μικρό γατί

 

αυτό ήταν το κύρος της στιγμής

κι εσύ το αγνόησες

έμεινες στο εγγύς, στο κερδισμένο άκοπα

της νεανικής γοητείας

και σου λείπει τόσο…

 

μα έρχεται η μέρα

που θα αποκαταστήσει τα πάντα

στην πρώτη τους δόξα

και το φως

για όσους δεν είναι τόσο τυφλωμένοι

θα κάνει διάφανο αυτό που έπεται

στυφό ή πικρό

γλυκό ή άγευστο

με το βλέμμα νιώθεις

κι όχι με το άγγιγμα

 

αν είναι αυτή η εξορία

ή η αιώνια που ακολουθεί

τι να σε ενδιαφέρει πλέον…

 

εσύ δεν ήσουν εδώ

όταν γεννιόταν

κι έτσι απαρηγόρητος

δεν συγκλονίζεσαι

δεν σπαράζεις…

 

τι κρίμα…

 

 

 
Απλώνεται ο κόσμος εμπρός μου

όσο ένα αποτύπωμα απ’το πόδι μου

όσο ένας καρδιακός παλμός

όσο μια ανάσα νοός

κι ένα βλέμμα ξοδεμένο

όχι στο χτες

μα στο α λ λ ι ώ ς

στεφανιαίος

λυγμός

ερωτικός

μονάχα ερωτικός

πνέων τα λοίσθια

μα παραδόξως σταθερός

ίλιγγος

τόσο απέχει απ’το παράδεισο 

ένας γκρεμός…

 

Ο λόφος του Σίσυφου

Τι συνέβη με τα πρόσωπα;

Με τις ρυτίδες που γέμισαν τσιμέντο

Με τα βλέμματα που μοιάζουν

εκμαγεία φωτός

Με τα δάχτυλα που αξεχώριστα γίναν;

Τι έγινε με τα πρόσωπα όσων αγάπησα;

Εσύ

αν ήσουν εδώ

θα μπορούσες να μου απαντήσεις…

Θα έπρεπε όμως πρώτα

να σου αφαιρέσω αυτό το ακάνθινο στεφάνι

απ’το χαμόγελο

κι αυτό το πικρό μαντήλι

με την αγωνία της νύχτας

απ’το μέτωπο

και θα έπρεπε ακόμα να σε κρατήσω για ώρα

να ζεσταθείς

μέσα στην αγκαλιά μου

να νιώσεις τον κόσμο φιλόξενο

και πάλι

και θα είχες κάτι να μου πεις

για εκείνα τα πρόσωπα

τα πρόσωπα

όσων αγάπησα

που έγιναν κηλίδες στον τοίχο

που έγιναν πατημασιές στην άσφαλτο

που έγιναν πέτρες

και στέκουν ασάλευτες

και σιωπηλές

στο λόφο του Σίσυφου….