Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020

 


‘Πρόκειται’…

 

Αυτή θα είναι πάντοτε

η μεγάλη ώρα

όταν λοιπόν

αυτό που μειονεκτεί

ορθώνεται αλυχτώντας

για να κλονίσει

αρμούς και λόγους

έθη και τρόπους

ειναιικούς και αρχαίους

κι αυτό που υπέρκειται

έχει θολές ανταύγειες

ρηγματώσεις

και ποδάρια πήλινα

 

και τι παράξενο

σε τούτη την άβυσσο του στιγμικού

και υποκειμενικού ‘πρόκειται’

μονάχα η αλήθεια εισέρχεται

ολόκληρη

και ακέραια βγαίνει

και ντυμένη

εαυτικό φως

και άρνηση γενναία

ν’ αναλωθεί

απ’το ‘ποτέ δεν πρόκειται’…

 

 

φ Antonio Grambone

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020

 





Σπηλαιώτης…




Κρεμασμένος

ανάποδα

γεννήθηκες

τυφλός

κι ανδρόγυνος



απ’ τα μαστάρια της Κίρκης

βρεφουργήθηκες

και μέσα

στο εντάφιο ήπαρ

ονειρεύεσαι άγρυπνος

και ταξιδεύεις υπνωμένος



το βλέμμα σου διατρέχει

όσα ο νους αρνείται ν' απογράψει

στερεώματα φωτιάς

και σύμπαντα λεπρά

σταυρωμένων ανάπηρων θεών



κάθε αυγή

απ’των θεών το σπέρμα

οξείδωση

και κάθε βράδυ

απ’το ανθρώπινο αίμα

αποτοξίνωση



ο λαιμός σου

όλος μια φλέβα από γρανίτη

μέσα της ρέει ο ουράνιος αρχαίος πόνος

και αλυχτώντας χύνεται απ’το στόμα σου

ο Αδάμ

κάθε που ανασαίνεις



σπηλαιώτης

ραντισμένος

απ’την κλινική αθανασία

της Νύχτας



ο λυγμός σου

αρμέγει όλο το αμνιακό υγρό

της μέδουσας εταίρας αρπάγης

και σε λερώνει αμαρτία και φθόνο



άπληστος

ηδονισμένος

ρουφάς ως την τελευταία σταγόνα

την προστυχιά  της Ειμαρμένης



κάθε αυγή

απ’των αγέννητων άστρων το τραγούδι

μεθυσμένος

και κάθε νύχτα

η μοναξιά σου

σπηλαιώδης σπαραγμός

κι ο εαυτός σου ξένος…

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2020

 



Χάθηκες…
Που ήσουν;
Έλειψες καιρό… πολύ καιρό…
Κι είχα αρχίσει να το συνηθίζω
Ήσουν μαζί μου βέβαια
Το ξέρεις
Ήσουν εντός μου
Όμως γυρνούσα πάντα το κεφάλι στις γωνιές των δρόμων
Μην τύχει να σε δω
Το βήμα σου…
Εκείνο το αντάρτικο χαμόγελο
στα μάτια σου…
την ενοχή
πως πάλι άργησες, πάλι έπρεπε να περιμένω…
Δυο λεπτά ή τρία ή πέντε το πολύ…
Δεν μου είχε περάσει απ’το νου
πως θα έρχονταν οι εποχές που τα λεπτά θα ήταν ημέρες
μήνες και χρόνια…

Είχες χαθεί… που ήσουν;
Έλειψες καιρό…
Εχθές μονάχα έγινε ένα μικρό θαύμα
και σε αντίκρισα μες στο δωμάτιό μου!
Καθόσουν στην καρέκλα μου
Φορούσες ένα μπλουζάκι μου
Όπως τότε
Πάλευες, νομίζω
να χαμογελάσεις πάλι
Αλλά έμοιαζε με μορφασμό πόνου τούτο το χαμόγελο
Έψαξα για το βλέμμα σου
Μα εσύ κοιτούσες χαμηλά…
Ζύγωσα με την καρδιά μου ανάστατη
να νιώσω την αύρα σου, το άρωμά σου
μα μόλις σε πλησίασα αρκετά
στη στιγμή
χάθηκες πάλι…

Κι ωσότου η οδύνη από αυτό το νέο χωρισμό
να γίνει σύννεφο ή σκιά και να διαλυθεί στο άπειρο
άκουσα τη φωνή σου σιγανή
να έρχεται
σαν ψίθυρος
Λησμόνησέ με…

κι έγειρα στο κρεβάτι μου
μαζί με τη σιωπή μου
μαζί με την κραυγή μου
μαζί με το τίποτα
που είχε για μια στιγμή άφατης ηδύτητας
γεμίσει με το όλο…

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2020

  

Δμωή ιαχή

 

Το σώμα
ταρακουνήθηκε απ’την ερμαφρόδιτη σκέψη
του Ενός

ζεσταινόταν το θηλάζον έμβρυο
στο χώμα
κι εκεί
στερημένος από τον αγαπημένο μου
μέλανα ήλιο

σε σχημάτισα
σε υλοποίησα
σε λάτρεψα

ως την πιο απόμακρη ώρα
που στις ιαχές του ονείρου
μοιάζει άυλη
αλλά δεν είναι

ως την ιαχή
μέσα απ’την ειρκτή μου
που φιλοξενεί εμάς
κι έναν ακόμα

που σταγόνα σταγόνα
μας αφομοιώνει

εκείνος
αυξάνει

εμείς

ηδονικά
τε-λειώνουμε…



"Blue apple "