Δευτέρα 28 Μαΐου 2012




εδώ
σε στάση εμβρύου
ενταφιασμένος
ονειρεύομαι

έχει μέρες πίσω απ’τις στιγμές
έχει νύχτες πίσω απ’τις θάλασσες
έχει ανάσες πίσω απ΄τα στόματα



εδώ
σε στάση μάχιμου νεκρού
φονεύω
και φονεύομαι

έχει αλήθειες πίσω απ΄τα ψέματα
έχει ανθρώπους πίσω απ’τους θεούς
έχει μαχαίρια πίσω απ’τα σ’αγαπώ

έχει ήλιους πίσω απ’τους ήλιους
το ίδιο αλαζονικούς
το ίδιο ταγμένους να κυβερνούν
αναιμικά στερεώματα



εδώ
σε στάση κλινικώς ζωντανού
καθώς ολοένα γεννιέμαι
όσα χαμόγελα δραπετεύουν
τα καταπίνει το χτες
και απ΄το φορτίο του ήρωα
λυτρωτικά
αποδεσμεύομαι

Μαρ2011



Birthmark

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012




Ρίγος…

Ο δρόμος αυτός
έμοιαζε με παγωμένο σώμα
πάνω του ξεκουραζόταν
ολόκληρος ο εφηβικός μου ήλιος
τα βλέφαρα είχαν στερεωθεί
σπλαχνικά
σε μια γωνία φιλόξενη
τα χείλη ζωγράφιζαν την προσδοκία
και τα δάχτυλα έδειχναν
στο μόνο που κυοφορεί το Εν
το αλλιώς...

ρίγος…

το ρίγος των χιλίων αιώνων
που ο Άχρονος εισπνέει το σκοτάδι του
μέχρι να το εκπνεύσει πάλι
σάρκινο φως…

περπατούσα μόνος
σε μια απέραντη ολάνθιστη θάλασσα
ακόμη δεν είχες φανεί
κρυβόσουν πίσω από τις αγκύλες του νου
περίμενες
το βήμα μου να γίνει δίψα για έρωτα
το βλέμμα μου
να γίνει χορός ερωτικός
το αίμα μου
να κοχλάσει από τον πυρετό
και είχες δυο μάτια λόγχες
και με κοιτούσες…

αυτός ο δρόμος
μοιάζει με το πέπλο της Ίσιδας
αργολικνίζεται στο σούρουπο της κατάβασης
υπόσχεται την αποκάλυψη
υπόσχεται την χιλιοπόθητη ένωση
με κείνο το άγγιγμα
που απελευθερώνει
που μαχαιρώνει
που λυτρώνει…

ρίγος…

το ρίγος των μυρίων αιώνων
που ο Άνθρωπος
ο γιος του Ανθρώπου
αποποιείται το απρόσιτο
και σαρκώνεται
φιλόδοξα
και λάγνα
στο δέμας του φθαρτού
στο σπέρμα του θνητού
ενηλικιώνεται…

ήρθες
μου κράτησες το χέρι σφιχτά
χαμογελούσες
δεν είπες τίποτα
δεν σπατάλησες σε λέξεις
τούτο που βιώνεται
μονάχα στη σιωπή του Ιερού

και στο αρχαίο

ρίγος…

Φεβ 2010



Out of Darkness

Κυριακή 20 Μαΐου 2012





Δεν μπορεί να είναι η ανάσα
πιο ακριβή απ’την πιο μικρή λέξη
μια δική σου λέξη
που μεταμορφώνει τα πάντα…

Βγήκα έξω
για μια βόλτα στον ήλιο
μακριά από ό,τι ανθρώπινο
όχι πως δεν αντέχεται η σάρκα και η σκέψη
απλά
μερικές φορές στέκονται εμπόδια
για να δω
αυτό που κοιτάζω…

για να δω
και ν’αγγίξω
ό,τι σκέφτομαι…

λέω πως θα σε συναντήσω

στις εσχατιές που περιπλανιέμαι
δεν προσδοκώ  άλλο βλέμμα…

 στην αγαπημένη μου Cat


Μαι2012

Infinity


Τετάρτη 16 Μαΐου 2012






Όνειρα

Τα καλοκαίρια
σφάζαμε τη θάλασσα
πίναμε το άσπρο αίμα της
και κάναμε έρωτα
ώσπου να γίνει άηχη η απληστία μας

Από το μολυσμένο σώμα της
έρεε ανεμπόδιστο το ποτάμι του χρόνου
Ο πρώτος που την είδε νεκρή
ήταν Αυτός που φέρνει την Αυγή
την ήπιε με μια αβυσσαλέα δίψα
κι ύστερα σπάταλα τη ράντισε
στα πρωινά του ανθρώπου

Το φθινόπωρο
κάναμε ανίερες επικλήσεις
στους αρχαίους θεούς
τσακίζαμε το Ζαγρέα
πάνω στα βράχια
και η Κόρη
μας έδειχνε με προστυχιά
τους λευκούς μηρούς της
Οίκτο δεν είχαμε
και δεν ξέραμε καμιά αμυχή της ύπαρξης
με το πραγματικό της όνομα…

Εκείνος την αγάπησε
πιο πολύ απ’όλους μας
της έδωσε στα στήθια το αιώνιο γάλα
να μεγαλώσει τα βλάσφημα παιδιά του
της έδωσε το λίκνισμα της φθοράς
κι ύστερα την κλείδωσε για πάντα
στην ανάσα των βροτών…

Το χειμώνα
ικετεύαμε για λίγη αιωνιότητα
διψασμένα παιδιά
γυρνούσαμε στις αλάνες του απείρου
κανείς δεν είχε βλέμμα για μας
κι όταν απελπισμένοι πια
χτυπούσαμε τη πόρτα
στο Γέροντα – Δέντρο
εκείνος είχε πάντοτε για μας
μονάχα αλήθεια…

Η Άγνοια και η Πενία
ήταν οι τροφοί της
τη βύζαιναν κι οι δυο μαζί
από το στήθος της πρώτης
ρουφούσε όξινο αίμα
ενώ η δεύτερη
της έπλενε αργά το στόμα
με δάκρυα πικρής επίγνωσης
που ποτέ δεν έφτασαν
ως τα μύχια της ψυχής της…

Την Άνοιξη
κλαίγαμε για τις νοσηρές ιαχές μας
στη θεά με τα επτά πέπλα που ερχόταν
κλείναμε την πόρτα
κι ετοιμαζόμασταν
να συμφιλιώσουμε
ξανά
το αχώρητο με το ενσαρκωμένο

Ο ερμαφρόδιτος
ήταν ο πατέρας
που λιμοκτονούσε από την πρώτη Αρχή
για λίγη αγάπη
κι όταν την γέννησε
την έσφιξε τόσο δυνατά στα χέρια του
που το βλέμμα της χύθηκε απ’τις κόρες
κι έλουσε βροχή από όνειρα
τον ύπνο των ανθρώπων…

Φεβ2010





Lines world
Late spring. The first lily rise to the surface.

Κυριακή 13 Μαΐου 2012



Σκιάχτρο

Το βλέμμα σου
Αναζητώντας έναν διαλύτη σκότους
Ακρωτηρίασε όλους τους ουρανούς
Κι έχει ξεχυθεί
Σαν άτακτο παιδί
Στις εξοχές της Άβαλον

Αναρωτιέσαι ακόμη (;)
Άξιζε όλη αυτή τη σπατάλη ανθρώπων
Η Δημιουργία;

Το σώμα σου
Είδες σταυρωμένο σκιάχτρο
Να επιτηρεί την κληρονομιά του Πατρός

Κι αρνιέσαι ακόμα την συμβασιλεία
Γιατί τάχα γεύτηκες το νόστιμο καρπό
Και δεν ξέρεις
Ότι η σοδειά ήταν μολυσμένη
Και αργοπεθαίνεις…

Κι όμως
Στερεωμένος στο ευρύστερνο παθείν
Που δεσμεύτηκες να υπηρετήσεις
Κολακευμένος
Ανοίγεις το στόμα σου
Με τα σαπισμένα δόντια
Και χαμογελάς

(κι έτσι) απαντάς
Σε όλα σου τα ερωτήματα
Κάθε πρωί
Λουσμένος από την αυθάδεια
Του ακριβού σου σπέρματος…

Ιουν2011

Τρίτη 8 Μαΐου 2012





Και…

Δεν χωράει στη χούφτα μου
ολόκληρος ο ποταμός σου
κι όμως
σου έκλεψα εκείνη τη μικρή σταγόνα
που ξέφυγε απ΄τα μάτια σου
και ορθώνω ανάστημα ο θρασύς
πως θα σε κρατήσω ακέραιη

Αν σώζεται ο άνθρωπος
Κάποτε
κάποια στιγμή αν ο λυγμός του
μπορεί να γίνει δροσερή βροχή
και ο ήλιος δεν σπαταλιέται
σε άρρωστες σκιές

στα δάχτυλά μου η μικρή αυτή σταγόνα
θα’χει απορροφήσει όλο το φως
και θα μου μιλάει για σένα

στον έσχατο ύφαλο
των τελευταίων ανθρώπων
τις ώρες που το χτες
θα βγάζει με αίμα και σάρκα
τ’αγκίστρια του από πάνω μου

θα’χω ό,τι χρειάζομαι
να ξεκινήσω απ΄την αρχή


ένα χαμόγελό σου
και…

Αυγ2011



Τρίτη 1 Μαΐου 2012




OmeAeternus 


…και υπήρχαν δρόμοι σκοτεινοί κατά τη διάρκεια της ημέρας
έγκυες γυναίκες απέβαλλαν δίπλα σε περιττώματα σκύλων
μοναχικοί εφιάλτες έκραζαν τους ονειρευτές τους
λεπροί  κανίβαλοι νάνοι
ιερουργούσαν στις εκκλησίες

και το πνεύμα του Θεού περιφερόταν πάνω από το λερό κορμί της Γης…


…και υπήρχαν παιδιά πρησμένα από το χτες
δημαγωγοί σάτυροι και νεκρονόμοι
κρεμασμένοι έξω από τα σπίτια τους από τσιγκέλια
στα σχολεία
οι καθηγητές ουρούσαν πάνω στα βιβλία τους

και το πνεύμα του Θεού περιφερόταν πάνω από το λερό κορμί της Γης…


…και λάμβανε την θεία κοινωνία ο μοιχός
και δεν νεκρωνόταν
και λάμβανε την θεία κοινωνία ο βλάσφημος
και δεν νεκρωνόταν
και λάμβανε την θεία κοινωνία ο άγιος
και πυρπολείτο το σώμα του

και το πνεύμα του Θεού περιφερόταν πάνω από το λερό κορμί της Γης…


…και πήρε τα παιδιά του ο Κερασφόρος
και τα έκλεισε όλα σε μια μεγάλη κιβωτό
της έβαλε φωτιά που θέριεψε με ανθρώπινο λίπος
και όταν κατέκαυσε ό,τι είχε απομείνει στην ταλαίπωρη γη
ανελήφθη στους ουρανούς

και το πνεύμα του Θεού δεν περιφερόταν πια
πάνω απ’ το λερό κορμί της Γης…

Απρ2012

Apocalypse
Who can save us?