Τρίτη 26 Ιουλίου 2016




Cesset superstitio, sacrificiorum aboleatur insania…
[Ας σταματήσει η ψευδής πίστη
και ας καταργηθεί η τρέλα των θυσιών…]

Codex Theodosius XVI, [10,2...] - 341μ.Χ.



Pagano superstitio crimen publicum

«Επειδή τινες εύρηνται
τη των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων
κατεχόμενοι πλάνη…»


Ο Ιεροφάντης σήκωσε
το γερασμένο βλέμμα του
στον ουρανό
τρεμάμενες λέξεις
παιδιά θανάτου κιόλας
βγαίναν στο φως της μέρας
έπεα πτερόεντα…

‘που ενοικείτε πια
αν μας εγκαταλείψατε;
αν από τα ιερά σας απέχετε
αν στις καρδιές μας
αρνείστε πια
να εδράζεστε;
Απέπτη θλίψις
και κει που είστε
μακάριοι όντες
θ’ ανταμώσουμε…’

και λίγο πριν
σβήσει για πάντα
το ιερό πυρ
στον πανάρχαιο βωμό
το δηλητήριο γεύτηκε
που είχε αποσώσει ο Σωκράτης
χίλια χρόνια πριν
για τους αδελφούς της Αλύσου
να μην ακούσει
βαρβαρικές ιαχές
το τελεστήριο να ρυπαίνουν
να μολύνουν το είναι του
και μελανειμονούντων το μαχαίρι
να μην του σκοτεινιάσει
τον ήλιο…

σπαρτάρισαν τα μέλη
ελαφρά μειδίασαν τα χείλη
και η φτερωτή ψυχή
στα Ηλύσια απεδήμησε
των Ηρώων ομοτράπεζη
συγκαθήμενη των φιλοσόφων
των αθανάτων όντων λατρευτή…

‘Το Εν
Το Άχρονο
Το Αδιάστατο
μας γέννησε από τις φτερούγες της Νύχτας
ήρθαμε
δειλοί
σαρκωμένοι το Όλο
πώς να το ξέρουμε
άνθρωποι
γιοι ανθρώπων
εντούτοις ήρθαμε
να περπατήσουμε σε μια κουκίδα γης
να ψηλαφήσουμε το άπειρο
με τα μικρά μας χέρια
και δεν αντέξαμε
να πεθαίνουμε διαρκώς
στης άγνοιας την άβυσσο…

…δεν αρνηθήκαμε το σώμα
δεν αφυδατώσαμε το πνεύμα
δεν στερηθήκαμε τους ωκεανούς
για μια σταλιά ησυχίας
στο διψασμένο στόμα
έχουμε βλέμμα
έχουμε αίμα
σάρκα έχει και η ψυχή
και γραπώνεται στο τώρα
σπουδάζουμε διαρκώς
του ανθρώπου το φθαρτό
του βροτού το εφήμερο
της μητέρας φύσης
το μέγιστο κάλλος
της Νέμεσης
το σκληρό μαχαίρι
της Αδράστειας
το λευκό χαμόγελο
και της Ανάγκης
το απέριττο δραν…

…Μητέρα Μεγάλη
Κόρη αγαπημένη
Χρυσό μου Ρόδο
δεκαεξαπέταλο
αν με ακούει κάποιος
από των όλβιων τα δώματα
ας κόψει με το δρέπανο
τον μίσχο του είναι μου
και ας με παραδώσει στην αχλύ του χρόνου
να κυκλωθώ ειρηνικά
από όλα που αγάπησα
ν’αναχωρήσω
ευγενικά
εναγκαλισμένος
το Ιερό Μηδέν
που με περιέχει…

αγαπώντας ήρθα
αγαπώντας φεύγω…’


Στον Ιλάριο
τελευταίο (; )εν Ελευσίνι ιεροφάντη
των ιερών Μυστηρίων της Κόρης




Κυριακή 24 Ιουλίου 2016

 

28 του μηνός Δαισίου


Μην σταθείς
στην άκρη αυτού του μαύρου αιγιαλού
μη σταθείς!
Η θάλασσα τούτη σου επιτίθεται 
ορμάει σαν θηρευτής και σε αφομοιώνει
έρχεται καταπάνω σου
κείνος ο ανατολίτης με το αδέσμευτο βλέμμα
όπως στους εφιάλτες σου
και το αρχαίο θα σε καταπιεί
όπως εσύ το διαφέντεψες να πράττει
από τις μέρες σου κι έπειτα

Μείνε λοιπόν
από την άκρη του μολυσμένου αυτού νερού
μακριά!
πριν ξοδευτεί ολότελα
ο άνεμος που σε ωθούσε ως ετούτα τα μέρη
ως τα ακροσύνορα του είναι σου
πρόσεξε Ηρακλείδη!
και στην άκρη του αιγιαλού
να μην σταθείς!

Μείνε πιο πίσω
ν’απολαύσεις την χρυσή άμμο
κάτω απ’τα γυμνά βασιλικά σου πέλματα
Μείνε πιο πίσω
να ονειρευτείς
την φουσκοθαλασσιά να παρασέρνει ό,τι απέμεινε
απ’τον αρχαίο κόσμο

Μείνε πιο πίσω
να μοιραστείς ένα ακέραιο σύμπαν
με τις ιαχές των αδελφών σου
και τους ολοφυρμούς των σκλάβων σου

Μείνε πιο πίσω!
Να ικανωθεί ο αετός του Ολύμπου
τα ζύγια του δικού σου μύθου να σταθμίσει
πριν το μυαλό του αιώνιου
ρουφήξει απ’τα μάτια σου
και το μπολιάσει στους αγρούς του κόσμου

Και δες!
η σκιά σου ανασαίνει!
Κάποτε του αλόγου έστρεψες το βλέμμα
ολόισα στον έλληνα ήλιο
κι απόψε
αληθινά στο λέω
θα’πρεπε να φοβάσαι
έτσι όπως στον πέρση ήλιο
της Βαβυλώνας ανασαίνει
τη δική σου τη σκιά!


Δεκ2012

Σάββατο 23 Ιουλίου 2016



με την περίσσεια της πρώτης νύχτας
στα φιλιά σου
και με το μαχαίρι που έκοβες τις μέρες
καρφωμένο στο στήθος σου
μου συστήθηκες

εμπρός λοιπόν
είπα
σηκώσου
και αν σε βαστάνε οι σιωπές σου
κοίταξέ την!

έτσι
να ξέρεις
δεν τόλμησε ο μαστρωπός
χρόνος
να σε χαρακώσει…



Οκτ2012

The Seaweed Man

Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

 

Απλώνεται ο κόσμος εμπρός μου
όσο ένα αποτύπωμα απ’το πόδι μου
όσο ένας καρδιακός παλμός
όσο μια ανάσα νοός
κι ένα βλέμμα ξοδεμένο
όχι στο χτες
μα στο α λ λ ι ώ ς

στεφανιαίος
λυγμός
ερωτικός
μονάχα ερωτικός

πνέων τα λοίσθια
μα παραδόξως σταθερός

ίλιγγος

τόσο απέχει απ’το παράδεισο
ένας γκρεμός…


2010

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016




Ο δόκτωρ Φρανκενστάιν είχε μνήμες
μέσα στη σιγηλή νομοτέλεια
της φρίκης που τον είχε αρπάξει
απ’τη ψυχή
και του ροκάνιζε τα κύτταρα της λογικής του

είχε όμως μνήμες

ενός αθώου κοριτσιού που έγινε γυναίκα
στην αγκαλιά του
ενός περαστικού που το βλέμμα του
είχε ολόκληρο
τον αρχαίο πόνο
ενός κοπρόσκυλου που κάποτε
μάζεψε απ’το δρόμο
και φρόντισε τις πληγές του
και το συνόδευσε
κλαίγοντας
ως τις τελευταίες του στιγμές…

Ο Βίκτορ Φρανκενστάιν
είχε μνήμες

καθώς ετοίμαζε τα ηλεκτρόδια
έλεγχε τις λυχνίες
προετοίμαζε το άψυχο κορμί
για το μεγάλο θαύμα της ζωής του
ζωή να τρέξει στο γυμνό του σώμα
από την τάση χιλίων κεραυνών
οι φλέβες να ζωντανέψουνε
η καρδιά ν’αρχίσει να χτυπάει
οι νεκρωμένες αρτηρίες να γεμίσουνε
απ’το αίμα του νεκρόφιλου χρόνου

και οι νευρώνες του εγκεφάλου
να λάμψουνε ξανά
από ευφυΐα ανθρώπινη!
με φως που θα χορεύει
σ’ένα στερέωμα βλάσφημο
σαν το βόρειο σέλας
στους ουρανούς της κόλασης…

κι όμως την ύστατη στιγμή
ενώ στο εργαστήριο βροντάνε οι μηχανές
το ρεύμα μαστιγώνει με ριπές τους τοίχους
και οι κολώνες έχουν ζωστεί
με φλόγες ανίερου πυρός

το τέρας
τα άψυχα μάτια του ανοίγει
το μπράτσο του τεντώνει
κι αρπάζει τον εκστασιασμένο δημιουργό του
απ’τον καρπό!

Ο δόκτωρ Φρανκεστάιν
τρέμει
όχι από φόβο
αλλά από προσμονή
και τούτο το σφίξιμο δεν τον πτοεί
το πείραμα είναι έτοιμο
θα γίνει!

Χιλιάδες βολτ
σα φίδια μαγικά
πολύχρωμα, σατανικά
θα ορμήξουν μέσα στο κουφάρι του
και τότε ευθύς εκείνος θα…

μη με σκοτώνεις πάλι
αδελφέ μου!

ακούει για πρώτη του φορά
εκείνη τη φωνή που είχε ξεχάσει
που είχε θάψει από αιώνες
κι έρχεται απ’το στόμα του δημιουργήματός του!

μη με σκοτώνεις
πάλι
αδελφέ μου!

πέφτει στα γόνατα ο επιστήμονας
και τα δάκρυα τρέχουν ανεμπόδιστα
απ’τα μάτια του
κραυγές και ανάσες
απ’το στόμα του
ζαλάδα, ανεμοδούρα, σκοτοδίνη
όλα μηδέν και όλα τίποτα
του παίρνει χρόνο να συνέλθει…

κι όταν σηκώνεται
ερείπιο πια
και λέει να βάλει μπρος το πείραμά του

η κλίνη εμπρός του
είναι άδεια!

το τέρας λείπει!

αλαφιασμένος!
έντρομος!
ψάχνει ολόγυρα
ψάχνει παντού!

παραμιλάει…
φωνάζει!

το τέρας λείπει!

κάποιος περνάει έξω απ’το παράθυρο
τρέχει να δει

κάποιος
ολόιδιος εκείνος
γυρίζει ξαφνικά
και τον κοιτά 

με τα δικά του μάτια!

και του χαμογελά

με το δικό του στόμα!




Απρ2015