Απλώνεται ο κόσμος εμπρός μου
όσο ένα αποτύπωμα απ’το πόδι μου
όσο ένας καρδιακός παλμός
όσο μια ανάσα νοός
κι ένα βλέμμα ξοδεμένο
όχι στο χτες
μα στο α λ λ ι ώ ς
στεφανιαίος
λυγμός
ερωτικός
μονάχα ερωτικός
πνέων τα λοίσθια
μα παραδόξως σταθερός
ίλιγγος
τόσο απέχει απ’το παράδεισο
ένας γκρεμός…
2010
2010
1 σχόλιο:
Απέχει άραγε;...
Φιλιά:)
Δημοσίευση σχολίου