Πόσο αισθάνθηκα ότι
μου λείπεις
όταν μου έλειψες
πραγματικά…
καμιά φορά όταν με αγγίζουν τα μαλλιά σου
αισθάνομαι ότι θα εκραγώ
πόσο πολύ το αίμα
απ’όλες τις λέξεις
απ’όλες τις ματιές
πόσο φτηνές όλες οι
διαφυγές…
καμιά φορά όταν σε κλείνω στη σκέψη μου
αιμορραγώ
ένα απειροδιάστατο
σύμπαν
ένα κεκοσμημένο όλον
που σε περιέχει
και το περιέχεις
η κάθε στιγμή
προσμονής
ναι, η κάθε μια…
καμιά φορά όταν σε επικαλούμαι
με κλέβει τούτη η δόνηση της φωνής μου
και δεν ακούγομαι πια
αλλά σ’αγαπώ
με τον τρόπο που η
ανάσα μου
να μοιάζει με
σεντόνι
που σε τυλίγει
απαλά…
και έμαθα αυτό να μου φτάνει…
Νοέμβριος
08
2 σχόλια:
...κι έμαθα αυτό να μου φτάνει...
Πόσο ρομαντικό, γλυκό, αισθαντικό...
Σε φιλώ:)
Καλημέρα Σερενάτα μου... σε φιλώ κι εγώ...
Δημοσίευση σχολίου