Κυριακή 29 Ιουλίου 2012






Αιώρηση…

Σε κοιτούσα σιωπηλός
είχες δεσμεύσει ένα τεταρτημόριο αυγής
και μια χούφτα πλούσιο χώμα αλήθειας
αλλά δίσταζες
δίσταζες πολύ να το προσφέρεις…

Σε κοιτούσα σιωπηλός
αλλά ούρλιαζα στο υπόγειο της ψυχής μου
ένα βλέμμα εμπρός
μια λέξη πίσω
ένα ίσως ή ένα πως
τα χείλη σου υγρά
αναποφάσιστα όμως…

Τα δάχτυλά σου
μικρά παιδιά του ήλιου
έμπαιναν στα σωθικά μου
και αιφνίδια
λευτέρωναν τις αιχμάλωτες ανάσες μου…

Δεν το’ξερα αγάπη μου
τυφλός περπατούσα
στο καταχείμωνο της νύχτας μου
με τα χέρια στις τσέπες του ορίζοντα

Δεν το’ξερα

πριν από τούτη την αιώρηση
στο αντάμωμα του αιώνιου
με το φθαρτό
σε κείνη την αδιόρατη αιχμή
που ίσα χωρά η στερεότητα
μιας ολόκληρης στιγμής
πως δεν υπήρξα ακέραιος ποτέ μου
ποτέ μου στ’αλήθεια

Ζωντανός…


Σεπ 2010

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012




Υετός

Ένιωσα τα χέρια σου
ζεστό ποταμό
να χύνεται στο είναι μου…

όλα όσα βρήκε
τα παρέσυρε

φύλλα ξερά
από σκέψεις
άκληρες
νεκρά λουλούδια
άγονων στοχασμών
αιώνων σκόνη
άνυδρο φως
αποκαΐδια μοναξιάς
πατημασιές θανάτου…

όλα που συνάντησε
και τράβηξε μαζί του

ένιωσα το βλέμμα σου
πύρινο υετό
ανάσα δράκου
ηφαιστείου βρυχηθμό

σου είπα
μην με λυπηθείς!

στο πέρασμά σου
να γυμνωθώ
λυτρωτικά
όλα μου τα σώματα
ανάλωσε
ώσπου σε μένα
σε περιμένω!
φτάσε!
να βιώσω το ήπαρ της ψυχής μου
ζωντανό…

ύστερα από τόσες ζωές που χάλασα
το απόλυτο τώρα
διάπυρος
στο αεί
φιλοξενώ…


Φεβ 2010

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012



Υπήρχε κάτι πένθιμο
σε τούτη τη σιωπή
σαν το χαρταετό
που κόβεται απότομα το νήμα του
αυτό που τον συνδέει με τον άνθρωπο
αυτό που τον συνδέει με το χαμόγελο
και ταξιδεύει για λίγο
όσο να ψελλίσεις ένα
‘μα, πως… πως γίναμε τόσο σιωπηλοί;’
κι ύστερα…
γκρεμίζεται στη γη

Ναι
υπήρχε κάτι πένθιμο
στο τρόπο που έλεγες ‘καλημέρα’
στο τρόπο που έστρωνες το τραπεζομάντηλο
στο τρόπο που ξάπλωνες στο κρεβάτι
για να με υποδεχθείς ερωτικά

Κι αυτός δεν ήταν έρωτας
ήταν μια πρόσκαιρη συμμαχία
με το εγώ μας
μια θορυβώδης παράσταση σκιών
τόσο ώστε να μη μας ξεκουφαίνει
η κραυγή της θλίψης

Εσύ να δώσεις στο γκρι
μια απόχρωση γαλάζιου
να δώσω εγώ στο σκοτάδι
μια ρυτίδα από φως…

Κι όταν δεν θα’χω;
αναρωτιόμουν
όταν δεν θα’χω πια;
εσύ μου απαντούσες με κείνο το δειλό
σα ρωγμή στον κατάλευκο τοίχο
πένθιμο χαμόγελό σου



Ιουλ2010



Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012





Κορδόνι

Το μαύρο κορδόνι
Έγινε λευκό σχοινί
Με τύλιξε γύρω απ’το λαιμό
Και στον επιθανάτιο ρόγχο
Είδα τον κόσμο
Όπως αληθινά είναι

Είδα χέρια αποσαρκωμένα
Αιδοία και πέη ματωμένα
Είδα υγιείς λερωμένους με ζωή
Και αρρώστους πρησμένους
Απ’το σφρίγος του θανάτου
Είδα παιδιά σκελετωμένα
Και υπέρβαρους φιλάνθρωπους
Να στάζουν λίπος και δάνειο οίκτο
Είδα ανθρώπους λουσμένους στο φως του έρωτα
Και είδα πως τούτο το φως
Ήταν γεμάτο και φλύκταινες και πύο

Το μαύρο περιλαίμιο
Έγινε άσπρη λαιμαριά
Με τύλιξε ακόμη πιο σφιχτά
Καθώς ακόμη όλα δεν τα είδα

Γέροντες είδα που εκπόρνευαν τη σοφία τους
Και νέους που εκπόρνευαν το σώμα τους
Είδα χαμαιλέοντες με μορφή ανθρώπου
Και αγνούς σακάτηδες που σέρνονταν κοντά μου
Κοπέλες δρόσινες
Να ξεπουλιούνται για μια κίβδηλη ζωή
Και αγόρια που λάτρεψε ο ήλιος
Να σκάβουν το σκοτάδι
Με τα ωραία τους δάχτυλα


Μάτια βγαλμένα
είδα
Από τυφλούς
Που σιχάθηκαν να βλέπουν
Και σαν τον Ωριγένη
Ευνούχους που λάτρεψαν
Την αναπηρία τους

Πονούσα
Σχιζόταν η καρδιά μου
Και η μαύρη ζώνη
Έγινε λευκή φωτιά
Και λίγο πριν με αναλώσει ηδονικά
Είδα κι εμένα
Να περιφέρομαι
Σα να μην συμβαίνει τίποτα
Ανάμεσά τους…

Σεπ 2009




Inverted World

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012




Ανατολή


Έζησα ένα θρίαμβο ικέτη
Μέσα από ήττες ένδοξες
Μέσα από νύχτιες ωδίνες
Βίωσα μια φωτεινή ακεραιότητα

Κι έχω φόρεμα το γέρμα του ήλιου
Και φυλαχτό το πρόσωπο της Περσεφόνης

Που βρίσκεται η ψυχή μου
Αν όχι μέσα στον παγκόσμιο πόνο;

Δεν είχα γεννηθεί
Μα ψέλλιζα κιόλας χτυποκάρδια
Όχι, δεν είχα μάτια σάρκινα
Είχα όμως τη κληρονομιά των άστρων

Έζησα μια ευλογημένη θλίψη
Μέσα από δάνειες επιτυχίες
Κρυμμένος ήταν ο Απόλλωνας
Στα δάκρυα της μοναξιάς μου
Κι είχα στεφάνι ακριβό
Απ’το ατσάλι του Ηφαίστου
Κι ένα σεντόνι
Απ’το μετάξι της Εργάνης

Που βρίσκεται η καρδιά μου
Αν όχι στο άγγιγμα ενός παιδιού ορφανού;

Δεν έχω φλόγα για να σβήσει
Δεν έχω θάνατο να με αναλώνει
Μα στέκομαι στην Ανατολή
Κι έχω περήφανο το βλέμμα
Σ’ο,τι αρνήθηκε να λησμονηθεί
Και σ’ό,τι ονειρεύτηκα
Πως θα με αφανίσει…




28-11-2003

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012





…Ποιος είπε ότι δεν έχω σύμμαχο τα άψυχα;

Εκεί είμαι, κάθε μέρα, στο μικρό βραχάκι που σε πρωτογνώρισα, εκεί είναι όλα, η θάλασσα, ο ίδιος χρόνος, ο ίδιος πυρετός, ο ίδιος πόνος, εκεί είναι τα άγια σου χέρια που με άγγιξαν για πρώτη φορά, εκεί είναι τα ακροδάχτυλα του θανάτου που παγώνει τις αστρικές εκρήξεις και τις κάνει παραγράφους σε βαρετά βιβλία σχολικά, εκεί είναι η μυρωδιά της άμμου, εκεί είναι τα σώματα ξαπλωμένα, ο άνθρωπος που είναι όλοι οι άνθρωποι, οι ανάσες που δεν λυπήθηκαν τη φθορά και την προσκάλεσαν στο βραδινό μας τραπέζι…

…μην πλησιάζεις το κύμα, σε παρακαλώ, αισθάνομαι ανήσυχος να σε συγκρίνω με την θάλασσα, δεν θέλω την αιωνιότητα της Μητέρας να σε σκεπάζει, έλα, έλα κοντά μου, πες μου για τα καθημερινά σου, πες μου για τη ληστεία στη τράπεζα, τον αγενή πελάτη το πρωί, πες μου πράγματα μικρά, δεν αντέχω άλλο τα μεγάλα, πες μου για τα γενέθλια της αδερφής σου, τι φαγητό σου αρέσει, πες μου για κείνα που αύριο χάνονται, πες μου για κείνα που χτες δεν υπήρχαν, πες μου, μίλησέ μου…

…η μέγγενη του ποτέ μας σφίγγει, η μάστιγα του μας τσακίζει τις σάρκινές μας πλάτες, δώσε μου το χαμόγελό σου, δώσε μου το βλέμμα σου, δώσε μου κάτι να πιαστώ, γίνε εσύ εγώ, πιάσε με κι εσύ, γίνομαι εγώ εσύ να μην φοβάσαι τον νυχτερινό αφανισμό του ήλιου…

Ποιος είπε ότι απαρνήθηκα το αιώνιο της σάρκας για μια λίβρα πνεύματος;
… ήξερες είπες; Ήξερες πως είμαστε θνητοί;

Σ’ευχαριστώ που ποτέ δεν μου το είπες…

Ιαν 2010

Σάββατο 7 Ιουλίου 2012



         


Είμαστε μέσα
μέσα στον κορμό του δέντρου
μέσα στο αφιλόξενο πτώμα
του έφηβου θεού
μέσα στο χωματένιο κρεβάτι
του πόνου…

μέσα θα διαβάσουμε τυφλοί
το χθες
και το αύριο
μέσα θα αναλώσουμε γενναία
τους εαυτούς μας
μέσα θα λερώσουμε με περιττώματα αλήθειας
τα όνειρά μας
μέσα θα γεννήσουμε τα παιδιά μας
και πριν ακουστεί το αλύχτισμα
της πιο αθώας απελπισίας τους
θα τα σκοτώσουμε

Βρεθήκαμε εξόριστοι
έξω απ’τον ήλιο
έξω απ’τον χρόνο
ανεπιθύμητοι

εδώ
στο ασφυκτικό απέραντο
εδώ στο στενόχωρο ασύνορο
εδώ θ’ακρωτηριαστούμε
και δεν θα περιμένουμε την αναξιοπρέπεια
απ’τη πρόστυχη φθορά της σάρκας
και δεν θα εκλιπαρούμε έναν βιαστή
να σπλαχνιστεί τα δύσμορφα κορμιά μας
μόνοι θα το κάνουμε
στην ακραία απόλαυση της αποκοπής
εκείνων που περιττά πια
κρέμονται απ’τις ζωές
εκεί
ηδονικά θα αφεθούμε…

είμαστε μέσα
αγάπη μου
ο ένας
στο σώμα του άλλου
ο ένας
στο σήμα του άλλου
ο ένας
στο απεριχώρητο του άλλου

μακάβρια υπέροχοι
αισθαντικοί ακόμη
τα χέρια μας δεμένα απ’τους καρπούς
στα αιώνια δεσμά μας
χαμογελώντας
ανασαίνουμε
ένα προς ένα
τα πιο όμορφα
ζωντανά φιλιά μας…

Μάιος2010

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012



Μορικόνε

Άκουγα Μορικόνε
και το είναι μου
έσταζε
τη φυγή σου
δάχτυλα
του χρόνου
φορούν το δαχτυλίδι σου
δείχνουν το φεγγάρι σου…
για μένα
ακόμα αόρατα είναι…


Πάνω στον τοίχο
έχει απομείνει η ανάσα σου
ξέχασες στο σεντόνι
ένα καλοκαιρινό σου βλέμμα
και δεν αντέχω
πια να σκεπαστώ…



Άκουγα Μορικόνε
και πέθαινα
ανοίγω τη παλάμη μου
σου είχα αρπάξει ένα χαμόγελο
και δεν στο δίνω
αν
λέω αν
απόψε αποδράσω
να χαμογελά κάτι επάνω μου…


Πάνω στον τοίχο
έχει σκαρφαλώσει η ζωή μας
φέρε μου το πρωί τσιγάρα
και καφέ
κι ένα ακόμη σ’αγαπώ
για να έχει το κουράγιο
ο ήλιος να ανατείλει πάλι


Ιουλ 09





room with a view