ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

 

Σπηλαιώτης…

Κρεμασμένος

ανάποδα

γεννήθηκες

τυφλός

κι ανδρόγυνος

απ’ τα μαστάρια της Κίρκης

βρεφουργήθηκες

και μέσα

στο εντάφιο ήπαρ

ονειρεύεσαι άγρυπνος

και ταξιδεύεις υπνωμένος

το βλέμμα σου διατρέχει

όσα ο νους αρνείται ν' απογράψει

στερεώματα φωτιάς

και σύμπαντα λεπρά

σταυρωμένων ανάπηρων θεών

κάθε αυγή

απ’των θεών το σπέρμα

οξείδωση

και κάθε βράδυ

απ’το ανθρώπινο αίμα

αποτοξίνωση

ο λαιμός σου

όλος μια φλέβα από γρανίτη

μέσα της ρέει ο ουράνιος αρχαίος πόνος

και αλυχτώντας χύνεται απ’το στόμα σου

ο Αδάμ

κάθε που ανασαίνεις

σπηλαιώτης

ραντισμένος

απ’την κλινική αθανασία

της Νύχτας

ο λυγμός σου

αρμέγει όλο το αμνιακό υγρό

της μέδουσας εταίρας αρπάγης

και σε λερώνει αμαρτία και φθόνο

άπληστος

ηδονισμένος

ρουφάς ως την τελευταία σταγόνα

την προστυχιά  της Ειμαρμένης

κάθε αυγή

απ’των αγέννητων άστρων το τραγούδι

μεθυσμένος

και κάθε νύχτα

η μοναξιά σου

σπηλαιώδης σπαραγμός

κι ο εαυτός σου ξένος…