Ένδυμα

Κι έτσι
να ξέρεις
χάνονται οι άνθρωποι μάτια μου

όχι στο χρόνο

αλλά στη θλίψη…

κι όταν μετά

από αιωνιότητες πόνου

ανταμώσουν πάλι

δεν έχουν λόγια να πουν

μα κι αν τα πουν

είναι ακατανόητες λέξεις

σε μια άγνωστη

παράξενη γλώσσα…

κάτι στο βλέμμα

ή στο χαμόγελο

έστω στων φρυδιών το σμίξιμο

ίσως προδώσει την ταυτότητά τους

όμως

τι σημασία έχει

πόσες χιλιάδες νύχτες μεσολάβησαν

για να φορέσεις ένα πρωινό βροχής

το ένδυμα του Απρόσωπου;

Path

Mikko Lagerstedt

 

Το σπίτι του θανάτου

Πέρασα μέσα από το σπίτι του θανάτου

και ήταν πολύ πιο φωτεινό

απ'όσο θα μπορούσα να σου περιγράψω

δεν ήτανε σα φυλακή στενή και βρόμικη

δεν ήταν σα σπηλιά υγρή και κρύα

μα είχε φως και ζεστασιά και δεν ένιωσα το φόβο

μόνο λιγάκι απόρησα πως είναι δυνατόν

να είμαι μόνος μου εγώ μέσα σ'αυτό το σπίτι

όταν εκατομμύρια οι ψυχές που χάνονται

και αναρίθμητους θα'πρεπε να συναντήσω

Πέρασα μέσα από το σπίτι του θανάτου

και αναζητώντας μάταια επί ώρες και ημέρες

όσους που έχασα είχα αγαπημένους

όσους που με αγάπησαν και πια είχαν ξεχάσει τη μορφή μου

μπήκα σε μια αίθουσα μεγάλη, ολοφώτεινη

όπου στο βάθος της απλωνόταν μια σκάλα αυτοκρατορική

και μαγεμένος πλησίασα και τότε είδα

ένα μικρό παιδί

να κάθεται μονάχο στο πρώτο σκαλοπάτι

τούτης της θεόρατης σκάλας που ανέβαινε στα ουράνια

ένα παιδί που είχε κρύψει στα χέρια του

το πρόσωπό του

κι έκλαιγε μ'αναφιλητά

μα όταν το ζύγωσα συμπόνια γεμάτος

και ήθελα να το ρωτήσω

γιατί είναι μονάχο του και κλαίει

γύρισε το κεφάλι του, με κοίταξε στα μάτια

κι ύστερα έτρεξε στη μεγάλη σκάλα επάνω

και χάθηκε από μπροστά μου

για πάντα...

κι εγώ συνήλθα απ'το παράδοξο και υπέροχο

μα και τρομακτικό μαζί

βαθύ και απέραντο συναίσθημα

που σ'ένα όνειρο

σ'ένα ταξίδι

σ'ένα μου πέρασμα πες

από το σπίτι του θανάτου

πρόσωπο με πρόσωπο ήρθα

όπως δεν το'χα φανταστεί ποτέ

με τον εαυτό μου...

Seasons of Farwell
Jim Hunt 

 

 

Αθέατος

Λέω καμιά φορά

τι καλύτερα που θα ήταν

να μην με αγγίζουν

των φώτων οι ανταύγειες

και κρυμμένος να είμαι

σε σκιές και αθέατος…

Σκέφτομαι καμιά φορά

πόσο καλύτερα θα ήταν

αν δεν έκλαιγα όταν σκέφτομαι

πόση θλίψη περιέχει

και ο πιο στενός δρόμος

το πιο μικρό σπίτι

η πιο μικρή καρδιά…

Λέω καμιά φορά

πόσο πιο όμορφα θα ένιωθα

αν ήσυχος κοιμόμουν

που η μέρα πέρασε

χωρίς να τραυματίσει εμένα

χωρίς εμένα να σκοτώσει

κι αύριο αν είμαι τυχερός

θα έρθω αλώβητος πάλι πίσω…

Κι ύστερα σκέφτομαι πάλι

πως κάθε τι που τραυματίζει εσένα

πονάει κι εμένα

κάθε τι που εσένα ματώνει

ανοίγει μια πληγή και σε μένα

κάθε τι που εσένα κάνει ευτυχισμένη

ομορφαίνει τον κόσμο ολόκληρο

και μαζί του κι εμένα

και πετάω το σεντόνι από πάνω μου

και βγαίνω στους δρόμους του πρωινού

και λέω

ευλογήθηκα να είμαι ένα κομμάτι από σένα

ευλογήθηκα να είμαι ένα δάκρυ δικό σου

κι ευτυχία είναι να ξέρω

πως προσεύχεσαι ακόμα για μένα.…

 

 

 

Μεγάλο ετούτο το φθινόπωρο

μαυρόχολο

απλώνει σύννεφα ριπές

παντού

μεταμορφώνει

το ενιαίο σε πολλαπλό

και το ισχνό σε κραταιό

και το αξιώνει

ολόκληρο στο ανάστημα

της ψυχής του ανθρώπου

 

δεν έχει μάτια τούτο το φθινόπωρο

δεν έχει βλέμμα

ώστε αν θες να δεις

μέσα σου

τι έχει γεννηθεί

και τι έχει πεθάνει

να μην μπορείς να δανειστείς

απ’το στερέωμα

παρά μονάχα

σταχτιά φωνήεντα

μια χούφτα σύμφωνα

 

θα περιμένω…

 

Greatness  PhotoCosma

 

Μανδύες

Είμαστε

χορευτές από φωτιά

σ'ένα χιονισμένο σεντόνι

σαλεύουμε

αέναα απροσανατόλιστοι

ερωτικά και λάγνα

λατρεύοντας το θάνατό μας

Είμαστε

ροές φωτός

πλεξούδες χρόνου

αιχμάλωτοι ενός ανδρείου στρατού

από φαντάσματα ριψάσπιδων Ηρώων

και νεκροστόλιστες ιέρειες της Δόξας

Είμαστε

ποτάμια και χείμαρροι αιωνιότητας

που χύνονται στις θάλασσες

θνητών προσδοκιών

βλέμματα ερωτευμένων θεών

και ρυτίδες από σκόνη και θειάφι του Ηφαίστου...

Είμαστε

κουρασμένοι πολεμιστές

από αναρίθμητες μάχες

νανουριζόμαστε από σπαραγμούς αρρώστων

στο χνώτο μας κουρνιάζει ο θάνατος

Είμαστε

φρενιασμένα όνειρα στην καταιγίδα

περάσαμε από τις Πύλες της Γέννησης

και απλωνόμαστε ράθυμα

στον ανοιξιάτικο κάμπο του σύμπαντος

. . .

Είμαστε

ολομέταξοι χιτώνες

που βάφτηκαν στο αίμα αθώων

η ιστορία μάς ατενίζει θριαμβικά

υποκλίνονται οι αιώνες μπροστά μας

ο φόβος που μας τρώει τα σωθικά

έγινε το παιδί που κρατάμε απ'το χέρι

Είμαστε

πληγωμένοι εραστές που αρνήθηκαν

ένα γενναίο όχι

για να ζουν δυστυχισμένοι

σ'ένα κίβδηλο ναι...

. . .

Τα ένοχα θύματα είμαστε

που έμαθαν αθώα να γελούν

μα είμαστε και οι δήμιοι

που θα μας μακελέψουν

Twister II

Ahmed Abdulazim

Ειρκτή

Όταν έχεις φτάσει

σε κείνη την μυστική

κι απρόσιτη κορυφή

του εαυτού σου

που μόνο εσύ γνωρίζεις

ο ήχος της φωνής σου

δεν σε νοιάζει πια

οι αρχαίες λέξεις δραπετεύουν

μαζί με το θόρυβο των συλλαβών

και σ’ εγκαταλείπουν

ό,τι κι αν πασχίζεις να κρατήσεις

δεν μένει στα χέρια σου

ό,τι φιλοξενούσες περιττό

το αρνείσαι πια

κι αν ήθελες να το φυλάξεις

δεν θα μπορούσες

έγινε κόκκος σκόνης

και διαλύθηκε στο άπειρο

κι αυτό που συγκρατούσε το βλέμμα σου

δεν σε κουράζει άλλο

σημασία δεν έχει όσα είδες πριν

όσα θησαύρισες άσχημα ή όμορφα

γιατί έχεις τώρα ένα άλλο βλέμμα

και τα φθαρτά σου μάτια

παλεύουν να στερεώσουν

τούτο το νιογέννητο σύμπαν

και να το ψηλαφήσουν

ως και η μνήμη

σ’έχει απαλλάξει απ’το φορτίο της

όσα σε κρατούσαν δέσμιο

σε μια ειρκτή κι ένα κελί μοναχικό

μοιάζουν γελοία πλέον και ανόητα

και ξεφλουδίζουν από τη ψυχή σου

όπως το σάπιο δέρμα

απ’το σώμα σου

και αν ακόμα

η αναρρίχηση ήταν σκληρή

και μάτωσες

σε κάθε βήμα

τώρα δεν έχεις χρόνο

ούτε για ψέματα

ούτε γι’αλήθειες

ούτε για φόβους

ούτε για ματαιώσεις

τόπος για όλα τούτα

δεν υπάρχει πια

γιατί ανοίγεις τα χέρια σου

και υποδέχεσαι έναν καινούργιο κόσμο

και τον ακούς να σε καλεί

σε μια άλλη γλώσσα

και αν είσαι τυχερός

μονάχα μια στιγμή

πριν καταρρεύσεις

όλους τους πόρους σου θ’ανοίξεις

κι ένα μαζί σου θα γίνει…

 Selfportrait 04