Αθέατος

Λέω καμιά φορά

τι καλύτερα που θα ήταν

να μην με αγγίζουν

των φώτων οι ανταύγειες

και κρυμμένος να είμαι

σε σκιές και αθέατος…

Σκέφτομαι καμιά φορά

πόσο καλύτερα θα ήταν

αν δεν έκλαιγα όταν σκέφτομαι

πόση θλίψη περιέχει

και ο πιο στενός δρόμος

το πιο μικρό σπίτι

η πιο μικρή καρδιά…

Λέω καμιά φορά

πόσο πιο όμορφα θα ένιωθα

αν ήσυχος κοιμόμουν

που η μέρα πέρασε

χωρίς να τραυματίσει εμένα

χωρίς εμένα να σκοτώσει

κι αύριο αν είμαι τυχερός

θα έρθω αλώβητος πάλι πίσω…

Κι ύστερα σκέφτομαι πάλι

πως κάθε τι που τραυματίζει εσένα

πονάει κι εμένα

κάθε τι που εσένα ματώνει

ανοίγει μια πληγή και σε μένα

κάθε τι που εσένα κάνει ευτυχισμένη

ομορφαίνει τον κόσμο ολόκληρο

και μαζί του κι εμένα

και πετάω το σεντόνι από πάνω μου

και βγαίνω στους δρόμους του πρωινού

και λέω

ευλογήθηκα να είμαι ένα κομμάτι από σένα

ευλογήθηκα να είμαι ένα δάκρυ δικό σου

κι ευτυχία είναι να ξέρω

πως προσεύχεσαι ακόμα για μένα.…

 

 

 

Μεγάλο ετούτο το φθινόπωρο

μαυρόχολο

απλώνει σύννεφα ριπές

παντού

μεταμορφώνει

το ενιαίο σε πολλαπλό

και το ισχνό σε κραταιό

και το αξιώνει

ολόκληρο στο ανάστημα

της ψυχής του ανθρώπου

 

δεν έχει μάτια τούτο το φθινόπωρο

δεν έχει βλέμμα

ώστε αν θες να δεις

μέσα σου

τι έχει γεννηθεί

και τι έχει πεθάνει

να μην μπορείς να δανειστείς

απ’το στερέωμα

παρά μονάχα

σταχτιά φωνήεντα

μια χούφτα σύμφωνα

 

θα περιμένω…

 

Greatness  PhotoCosma

 

Μανδύες

Είμαστε

χορευτές από φωτιά

σ'ένα χιονισμένο σεντόνι

σαλεύουμε

αέναα απροσανατόλιστοι

ερωτικά και λάγνα

λατρεύοντας το θάνατό μας

Είμαστε

ροές φωτός

πλεξούδες χρόνου

αιχμάλωτοι ενός ανδρείου στρατού

από φαντάσματα ριψάσπιδων Ηρώων

και νεκροστόλιστες ιέρειες της Δόξας

Είμαστε

ποτάμια και χείμαρροι αιωνιότητας

που χύνονται στις θάλασσες

θνητών προσδοκιών

βλέμματα ερωτευμένων θεών

και ρυτίδες από σκόνη και θειάφι του Ηφαίστου...

Είμαστε

κουρασμένοι πολεμιστές

από αναρίθμητες μάχες

νανουριζόμαστε από σπαραγμούς αρρώστων

στο χνώτο μας κουρνιάζει ο θάνατος

Είμαστε

φρενιασμένα όνειρα στην καταιγίδα

περάσαμε από τις Πύλες της Γέννησης

και απλωνόμαστε ράθυμα

στον ανοιξιάτικο κάμπο του σύμπαντος

. . .

Είμαστε

ολομέταξοι χιτώνες

που βάφτηκαν στο αίμα αθώων

η ιστορία μάς ατενίζει θριαμβικά

υποκλίνονται οι αιώνες μπροστά μας

ο φόβος που μας τρώει τα σωθικά

έγινε το παιδί που κρατάμε απ'το χέρι

Είμαστε

πληγωμένοι εραστές που αρνήθηκαν

ένα γενναίο όχι

για να ζουν δυστυχισμένοι

σ'ένα κίβδηλο ναι...

. . .

Τα ένοχα θύματα είμαστε

που έμαθαν αθώα να γελούν

μα είμαστε και οι δήμιοι

που θα μας μακελέψουν

Twister II

Ahmed Abdulazim

Ειρκτή

Όταν έχεις φτάσει

σε κείνη την μυστική

κι απρόσιτη κορυφή

του εαυτού σου

που μόνο εσύ γνωρίζεις

ο ήχος της φωνής σου

δεν σε νοιάζει πια

οι αρχαίες λέξεις δραπετεύουν

μαζί με το θόρυβο των συλλαβών

και σ’ εγκαταλείπουν

ό,τι κι αν πασχίζεις να κρατήσεις

δεν μένει στα χέρια σου

ό,τι φιλοξενούσες περιττό

το αρνείσαι πια

κι αν ήθελες να το φυλάξεις

δεν θα μπορούσες

έγινε κόκκος σκόνης

και διαλύθηκε στο άπειρο

κι αυτό που συγκρατούσε το βλέμμα σου

δεν σε κουράζει άλλο

σημασία δεν έχει όσα είδες πριν

όσα θησαύρισες άσχημα ή όμορφα

γιατί έχεις τώρα ένα άλλο βλέμμα

και τα φθαρτά σου μάτια

παλεύουν να στερεώσουν

τούτο το νιογέννητο σύμπαν

και να το ψηλαφήσουν

ως και η μνήμη

σ’έχει απαλλάξει απ’το φορτίο της

όσα σε κρατούσαν δέσμιο

σε μια ειρκτή κι ένα κελί μοναχικό

μοιάζουν γελοία πλέον και ανόητα

και ξεφλουδίζουν από τη ψυχή σου

όπως το σάπιο δέρμα

απ’το σώμα σου

και αν ακόμα

η αναρρίχηση ήταν σκληρή

και μάτωσες

σε κάθε βήμα

τώρα δεν έχεις χρόνο

ούτε για ψέματα

ούτε γι’αλήθειες

ούτε για φόβους

ούτε για ματαιώσεις

τόπος για όλα τούτα

δεν υπάρχει πια

γιατί ανοίγεις τα χέρια σου

και υποδέχεσαι έναν καινούργιο κόσμο

και τον ακούς να σε καλεί

σε μια άλλη γλώσσα

και αν είσαι τυχερός

μονάχα μια στιγμή

πριν καταρρεύσεις

όλους τους πόρους σου θ’ανοίξεις

κι ένα μαζί σου θα γίνει…

 Selfportrait 04

 

κακόηθες μελάνωμα

πάνω στο σώμα μου

ακόμα τα σημάδια σου

αν χαρακώθηκα, κάποτε

να ξέρεις

ήταν για να μην σε φιλοξενώ

σαν κακόηθες μελάνωμα…

όρθιο στο βλέμμα μου

το ανάστημά σου

αν μπήκα στο κόσμο του Οιδίποδα

ήταν

για να πάψω να σε βλέπω…

ελεεινός, χαμερπής και ανισόρροπος

αν ήρθα πίσω

να το ξέρεις

είναι γιατί δεν το άντεξα

άλλο ‘απολυτρωμένος’…

αφρίζοντας ξεδιάντροπα

στο αίμα μου

το τελευταίο φιλί σου

αν το άπλωσα στο στερέωμα

κάποτε

ήταν για να μην σπάσουν οι φλέβες μου…

κυνηγημένος, μισακός, σακάτης

αν ξαναχτύπησα τη πόρτα σου

ήταν

να ξέρεις

γιατί δεν έχω άλλο πια

εγώ

να με ανέχεται…

 

 

Να ακεραιωθείς…

Να μην φοβηθείς…

Να μην κερματιστείς…

Αλλά να μην πάψεις να δέχεσαι…

Να πυργωθείς

Πάνω απ’το αίμα

Να μην δωρίσεις στο εγώ

Το ακριβό σου σπέρμα

Να μην κλειδωθείς στο ενδέχεται

Αλλά να εμπειρωθείς

Τη φυσικότητα του ρυθμού σου…

Κι από το Αχανές να κλέψεις

Μονάχα όσα σου στερούν

Τη δίψα για ολότητα…

 

 

 

 

Θεόθεν αλήτης

Φιλία και Στάση

Αδικία και Τίση

Μεταμορφώσου αν μπορείς να δεις

δες αν μπορείς με άλλα μάτια

εξακόντισε τον ήλιο ως τα Ηλύσια Πεδία

αιχμαλώτισε όλο το θεϊκό σου άνεμο

αλλά και πάλι χρεώστης είσαι

στο πάντων η ανάγκη κρατεί

και αναρωτιέσαι

πότε έχασες το παιχνίδι

δεν έχασες τίποτα

που δεν μπορείς να βρεις ξανά…

Θεηλάτης

ημεροδρόμος του αιώνιου

έχεις στη χούφτα σου όλες τις μοναξιές σου

μην τις σπαταλάς άδικα

αναζητώντας το Ένα που σε αρνείται…

Φως και Σκοτάδι

στο μαξιλάρι σου

Η οδός του Κάτω

Ίδια μ’εκείνη της Ανόδου…

στην καθημέρια οδύνη σου

και η απαντοχή σου

Αλήτης θεόθεν

αρματώθηκες τη μοίρα σου

κι έχεις καρπούς να δρέψεις…

κι αγάπες που σε περιμένουν!!!

Zsóka Lorincz