Σέλας

Αμείλικτο

το σέλας του μεσονυχτίου

συντροφιά είχα τον άνθρωπο – μαχαίρι

και το φορτίο ακέραιο

μοιρασμένο δίκαια

στο χθες

ό,τι έμεινε αναπαλλοτρίωτο

στο σήμερα

ό,τι στέκει αγέρωχο

στο αύριο

ό,τι δεν λέρωσε η αγοραία ελπίδα…

συμβολικά πεθαίνω

είπα στον άνθρωπο – λαιμητόμο

συμβολικά αγοράζω λεπτά και ώρες από το μέλλον

μην με νομίσεις ρυπαρό τυχοδιώκτη

άλλωστε

ποιος τόλμησε να διαπραγματευτεί τον ήλιο

και δεν κάηκε;

Νύχτες Βαλπούργιες

Το σώμα αντιδρούσε

Είναι ζωντανό…

Το βλέμμα απλωνόταν ολόγυρα

Έχεις πάντα μια λέξη προδοσίας

Να δροσίζει τα χείλη

Αλίμονο

Χωρίς αυτή

Φωνή δεν έχω…

Το κεφάλι αριστερά

Ερωτευμένο με την κλεμμένη Καρυάτιδα

Το κεφάλι δεξιά

καρφωμένο στον ποδήρη χιτώνα Του

Μια κούπα κώνειο

Τον χώριζε από την έξοδο

Την έξοδο απ’τη στιγμή

Κι εκείνος

Ήπιε μέσα στo δηλητήριο

Όλο το εγώ του…

Τα χέρια κολλημένα στο σώμα

Τα πόδια ανοιχτά

Ο άνθρωπός σου Λεονάρντο

Δεν έχει ορίζοντα

ανάπτυγμα δεν έχει ακόμα

Έχει μονάχα δέρμα

Και πληγώνεται απ’τις υλακές του χρόνου…

Το στόμα αφίλητο

Τα μάτια χώμα

Έχω πνοή

Απ’του Αχέροντα το στρώμα

Κι έχω δακρύσει τόσο

Φεύγοντας απ’την Εδέμ

Μόνος

Και κάποιες νύχτες Βαλπούργιες

Για το αγέννητο άστρο της γενιάς μου

Κλαίω ακόμα…

Ruhollah Mahmoudi

 

Το λάθος του Ορφέα

Εάν κάποτε επιστρέψεις

δε θα’θελα να είναι ένα ανοιξιάτικο πρωινό

με τον ήλιο χαμογελαστό

και την καρδιά μου ζεστή και έτοιμη

να σε υποδεχθεί ξανά

μα θα’θελα να είναι ένα βροχερό σούρουπο

με έρημους δρόμους

σιωπηλούς ανθρώπους

και λογισμούς θανάτου

στο μυαλό μου

και λόγια να μην ανταλλάξουμε

μονάχα να φωνάξουμε δυνατά

με τη σιωπή μας

και να ουρλιάξουμε αν το θέλεις

με τα ζεστά μας δάκρυα…

Εάν επιστρέψεις

κάποτε

δε θα’θελα να με ανταμώσεις

σε κάποιο πολύβουο σταθμό

στη πλατφόρμα του Μετρό

στη στάση κάποιου λεωφορείου

μα θα’θελα να είναι σε κάποια θλιβερή γωνιά

στη συμβολή δυο δρόμων ασήμαντων

και ερημικών

και ίσα που να διακρίνονται οι φιγούρες μας

στο σκοτεινό σοκάκι

και σκιές να μην έχουμε

καθώς οι ίσκιοι

δεν δικαιούνται σκιάς

Εάν επιστρέψεις

σε κάποια μακρινή

προβολή του χρόνου

σε κάποια αδιόρατη

μονάδα του απείρου

μην μου μιλήσεις

αν μπορείς

κι αν με κοιτάξεις

μη με δεις

καλύτερα άσε

το βλέμμα σου να με προσπεράσει

σαν φυσικό εμπόδιο να είμαι

και συνέχισε

το βλέμμα σου

κaι τάχυνε

το βήμα σου

και το λάθος του Ορφέα

να μην κάνεις

να κοιτάξεις πίσω…

Απλοϊκά…

Μου πήρε χρόνια

Μου πήρε εαυτούς

Ντροπές μου ζήτησε

Και χαμαιλέοντες φόβους

Μα προσαρμόστηκα...

Να περπατάω στον εαυτό μου

Και να μην με ανταμώνω

Φωτιές να ορθώνω στο κορμί μου

Και να τις βλέπω δροσερές πηγές

Να με αγγίζω

Και να’ναι η αίσθηση ενός άλλου…

Δύσκολο ήταν

Μονάχα στην αρχή

Μα η θυσία έγινε

Και η τελετή

Δεν είχε μεγαλείο κανένα

Το αίμα που έτρεχε

Πρόσεχα μόνο

Να μην ποτίζει τα όνειρά μου

Αλλά να πλένει από τις ενοχές

Όσες δεν καταδέχτηκαν

να γίνουν λέξεις

Το έμαθα λοιπόν

Το χάραξα

Στο μενταγιόν του πόνου

Να τρέφομαι

Μονάχα με τον ελάχιστο

Από τον ήλιο που δικαιούμαι

Να έχω δάνειες φωνές

Και να τις λέω δικές μου

Να με φονεύω ηρωικά

Και να με αθωώνω…

Δεν κάνω για ξένος εγώ

Ούτε για οικείος

Και πρόστυχα με βάφτισα ποιητή

Για να ξορκίζω το βλέμμα του οίκτου

Πάνω στην άθλια φορεσιά μου

Το σκάλισα λοιπόν κι αυτό

Στο εκκρεμές ομοίωμά μου

Να έχω πυρετούς εγωισμού

Και να τους λέω έρωτες!

Στην απέναντι όχθη να με αντικρίζω

Αλλά να μην μπορώ να φτάσω ως εκεί

Και κάποτε πια

Να μη με νοιάζει

Δεν κάνω για ξένος εγώ

Ούτε για οικείος

Δεν κάνω για ποιητής εγώ

άνθρωπος στο δρόμο του Ανθρώπου 

ίσως

Έτσι, σκανδαλωδώς απλοϊκά

Κι έχω οφειλές ακόμη…

Ακρότατο

Ακρότατο

όπως στο ημίφως του μεγάλου σπηλαίου

που φωλιάζουν οι σκιές των βιαστών μου

που κρέμονται από ασημένιες αρπάγες

οι αρρωστημένες ενοχές μου

και πλαδαρά αναπαύονται

κάποιες στοιχειωμένες πια αναπνοές

είμαι στο τέμενος του ακρότατου

είμαι στο χείλος του εαυτού

τρέφομαι με νευρώσεις και άσθματα

αγχωτικών στοχασμών για το Επέκεινα...

Ακρότατο

όπως στο χαρισμένο χαμόγελο της Παράδοσης

που τρεμοπαίζουν οι αχνές λάμψεις μιας Ελληνίδας και μιας Ιουδαίας

που απλώνονται νωχελικά τα εθνικά πλοκάμια της φρίκης

της ήττας και του χρέους

και πιο πολύ της σύγχυσης

και περιέχομαι στου πυρετού αυτού

το χιλιόχρονο ρόγχο

στο τέμενος του ακρότατου

στο Ιερό του εαυτού

πληγώνομαι μόνο από εμένα

και ξανά σηκώνομαι

γιατί πρέπει

πληγή τη πληγή

ψέμα το ψέμα

νύχτα τη νύχτα

κάποτε να αξιωθώ να φύγω...

Ακρότατο

όπως τα δάκρυά σου όταν σε πρόδωσα

και τα φιλιά της απουσίας σου

στο πέτρινό μου στρώμα...

πρωτογραφή άγνωστο πότε... ίσως τέλη του προηγούμενου αιώνα, ίσως αρχές αυτού του αιώνα... 
αδύνατον να ανακαλέσω...


The big wrld

Ανατολή

Έζησα ένα θρίαμβο ικέτη

Μέσα από ήττες ένδοξες

Μέσα από νύχτιες ωδίνες

Βίωσα μια φωτεινή ακεραιότητα

Κι έχω φόρεμα το γέρμα του ήλιου

Και φυλαχτό το πρόσωπο της Περσεφόνης

Που βρίσκεται η ψυχή μου

Αν όχι μέσα στον παγκόσμιο πόνο;

Δεν είχα γεννηθεί

Μα ψέλλιζα κιόλας χτυποκάρδια

Όχι, δεν είχα μάτια σάρκινα

Είχα όμως τη κληρονομιά των άστρων

Έζησα μια ευλογημένη θλίψη

Μέσα από δάνειες επιτυχίες

Κρυμμένος ήταν ο Απόλλωνας

Στα δάκρυα της μοναξιάς μου

Κι είχα στεφάνι ακριβό

Απ’το ατσάλι του Ηφαίστου

Κι ένα σεντόνι

Απ’το μετάξι της Εργάνης

Που βρίσκεται η καρδιά μου

Αν όχι στο άγγιγμα ενός παιδιού ορφανού;

Δεν έχω φλόγα για να σβήσει

Δεν έχω θάνατο να με αναλώνει

Μα στέκομαι στην Ανατολή

Κι έχω περήφανο το βλέμμα

Σ’ο,τι αρνήθηκε να λησμονηθεί

Και σ’ό,τι ονειρεύτηκα

Πως θα με αφανίσει…

 

Ξημέρωσε

σα νά'βγαινα από πέτρα

σα να με γέννησε η σιωπή

σε σαρκοφάγο άσύλητη

του Χρόνου

Κάπου με πήγαινε το σώμα μου

και τα παρθένα δάκρυά μου

άκουγα μέσα στη σιγή του πρωινού

να με καλείς

κι ανασταινόμουν

Έχτισα κύτταρα

Έχτισα βλέμμα

Έγινα αίμα και κορμί

Έγινα πνεύμα

Μέσα στην ένταση

που αισθανόμουνα για σένα

ολόκληρος φωτιά

νύχτιο σπέρμα

σκίρτησα...

σαν άστρο στο γλυκό σου ουρανό

πόθησα να λάμψω

να φυλακίσω τις ενέργειες

να γίνω ρόδακας φωτός

να πλύνω τα μαλλιά σου

στην πρωτανάσα μου

ρίγησα...

Μέσα στην ένταση

που αισθανόμουνα για σένα

Κάπου με πήγαινε το σώμα μου

και τα ζεστά μου δάκρυα

Χωρίς φωνή εγώ

Ολόκληρος εσύ

Και αγγίγματα παράξενα

Και λαιμητόμες σκέψεις

Και ιαχών σπαράγματα 

Και προδομένες πόλεις

Και υετοί ονείρων

Και λιακάδες...

Χωρίς στερέωμα εγώ

Μα ολόκληρος εσύ

Ξημέρωνε

σα νά'βγαινα από πέτρα

σαρκωνόμουν...

και ήταν άγριος άνεμος

αυτός που μού'φερε στο πρόσωπο

το κάλεσμά σου

τον καλοδέχτηκα...

Χωρίς εμένα εγώ

Όλος εσύ

Χωρίς το άλγος του αύριο

αψηλάφητος

Χωρίς της ειμαρμένης το λυγμό

αξόδευτος

Χωρίς το πένθος της φθοράς 

Αιώνιος

Ακέραιος εσύ...

[ … illuminated ]

Raymond Hoffmann