Εδώ θα μείνω
ως το τέλος
ώσπου να σιγήσει τούτος ο παλμός
ώσπου το σκοτάδι να προσκυνήσει το φως
και μη φοβάσαι…
Έτσι όπως μοιραστήκαμε
αιωνιότητες
το πεπερασμένο
έτσι θα υποδεχθούμε το άπειρο
εγώ το βλέμμα
εσύ τα μάτια
εγώ το χαμόγελο
εσύ το στόμα
εγώ το άγγιγμα
εσύ τα χέρια
εδώ ήμουν πάντα
κι εδώ θα μείνω
και δεν θα μιλήσουμε
λέξη δεν πρόκειται άλλη να πούμε
ποιος έχει ανάγκη το φθαρτό
όταν έχει κοινωνήσει το αιώνιο;
2 σχόλια:
Είσαι Μύστης, φίλε μου! Γι' αυτό είσαι Ποιητής! Αληθινός Ποιητής!
Αγαπημένη μου φίλη... με συγκινείς πάντα... να είσαι καλά... σ' ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου