Εύθραυστος

Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο

εύθραυστο

σαν την πρωινή δρασκελιά της θάλασσας

είχε δυο χέρια

σαν πήλινες προσευχές

ζεστά και όμορφα

μα φοβόσουν να τα σφίξεις δυνατά

μήπως και σπάσουν…

περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους

και άφηνε ίχνη ζωηρά

χαμογελούσε

και η ανάσα του ζωγράφιζε ξανά τον κόσμο

κοιτούσε με ένα βλέμμα

που είχε την αλήθεια του πόνου

και την ιερότητα του χώματος

περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους

και η ευγένειά του χαράκωνε τη χυδαιότητα

σαν το διαμάντι το γυαλί…

κι όμως

τούτος ο απλός ουρανός

έγινε μεγάλος και απέραντος

έγινε μικρός και αθέατος

μια μέρα

τούτος ο δροσερός καημός

ανάσανε μια τελευταία φωτιά

και από τους πνεύμονές του

ξεχύθηκαν τα μικρά παιδιά

του Απείρου

και αγκάλιασε την ύπαρξή του

δυνατά

πολύ δυνατά

κι έσπασε σε μικροσκοπικά

υπέροχα

αστέρια…

Ιουλ2013

“**+**”

Fulvio Pellegrini

Κορδόνι

Το μαύρο κορδόνι

Έγινε λευκό σχοινί

Τυλίχτηκε γύρω απ’το λαιμό

Και στον επιθανάτιο ρόγχο

Είδα τον κόσμο

Όπως αληθινά είναι

Είδα χέρια αποσαρκωμένα

Αιδοία και πέη ματωμένα

Είδα υγιείς λερωμένους με ζωή

Και αρρώστους πρησμένους

Απ’το σφρίγος του θανάτου

Είδα παιδιά σκελετωμένα

Και υπέρβαρους φιλάνθρωπους

Να στάζουν λίπος και δάνειο οίκτο

Είδα ανθρώπους λουσμένους στο φως του έρωτα

Και είδα πως τούτο το φως

Ήταν γεμάτο και φλύκταινες και πύο

Το μαύρο περιλαίμιο

Έγινε άσπρη λαιμαριά

Με τύλιξε ακόμη πιο σφιχτά

Καθώς ακόμη όλα δεν τα είδα

Γέροντες είδα που εκπόρνευαν τη σοφία τους

Και νέους που εκπόρνευαν το σώμα τους

Είδα χαμαιλέοντες με μορφή ανθρώπου

Και αγνούς σακάτηδες που σέρνονταν κοντά μου

Κοπέλες δρόσινες

Να ξεπουλιούνται για μια κίβδηλη ζωή

Και αγόρια που λάτρεψε ο ήλιος

Να σκάβουν το σκοτάδι

Με τα ωραία τους δάχτυλα

Μάτια βγαλμένα

είδα

Από τυφλούς

Που σιχάθηκαν να βλέπουν

Και σαν τον Ωριγένη

Ευνούχους που λάτρεψαν

Την αναπηρία τους

Πονούσα

Σχιζόταν η καρδιά μου

Και η μαύρη ζώνη

Έγινε λευκή φωτιά

Και λίγο πριν με αναλώσει ηδονικά

Είδα κι εμένα

Να περιφέρομαι

Σα να μην συμβαίνει τίποτα

Ανάμεσά τους…

Σεπ 2009

Inverted World

© Luka Gorjup

…και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη

αγνοώντας το βλέμμα της Γοργόνας

στα δεξιά της ψυχής του

αγνοώντας το νεύμα της Κίρκης

αριστερά της ζωής του

κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη

οπλισμένος

και ξαφνικά

πίσω από το είδωλό του

εμφανίστηκε

εκείνος

που κάποτε στο αίνιγμα της Σφίγγας

είχε απαντήσει

ο άνθρωπος

ο άνθρωπος

και κατέβασε το όπλο

και ο καθρέφτης θρυμματίστηκε…

νοε2012

Το χνώτο του χρόνου

και το αλλοπρόσαλλο της μνήμης…

κρατούσες στα χέρια σου

κείνη τη κλεμμένη άμμο

από το περιθώριο της θάλασσας

ο ήλιος σε διαπερνούσε

εκατοστό εκατοστό

και τόσο αργά

που δεν καταλάβαινες το θάνατο

παρά σαν χάδι τρυφερό…

από το έλλειμμα της αρχαίας συμπόνιας

ζούμε

να το ξέρεις

κι όχι απ’το περίσσευμα…

Ο πύργος αυτός στην αμμουδιά

μας περιμένει ακόμα…

Ιουν2013

έτσι

…θα έχει το απρόσμενο θάρρος να μου μιλήσει

κι εγώ θα Τον ακούω με μια παράξενη τρυφερότητα

όχι πως θα έχω μαγευτεί απ’την αφήγησή Του

μα θα’ναι πιο πάνω απ’τις δυνάμεις μου

να του αρνηθώ τούτη την ηδύτητα στην έκφρασή μου

και απογυμνωμένος

άοπλος

αθωράκιστος

λίγο λίγο…

θα Του παραδίνομαι

έτσι

…θα έχει το ύφος του χορτασμένου πολεμιστή

από κατακτήσεις, πολιορκήσεις, δηώσεις, βεβηλώσεις

και θα αφήνει το βλέμμα Του να ξεκουράζεται

μονάχα πάνω στην Γη

θα την αγγίζει και θα της μιλά

και θα μοιάζει σαν εραστής που απολαμβάνει

να θωπεύει την αγαπημένη του

έτσι

…και θα αποφεύγει να με βλέπει

τα μάτια Του δε θα τα ρίχνει επάνω μου

επάνω στη ντροπή

επάνω στη φτώχια μου

και θα αποφεύγει να με συναντάει στη ματιά Του…

έτσι

…νωχελικά θα με πάρει

θα με ρουφήξει

θα με πιει

χωρίς να με ρωτήσει

χωρίς να μου το πει

αναίμακτα

όπως η Μάνα του υποδέχεται το ζεστό υγρό

στα αρχαία Της σκέλια

έτσι

στα ωραία ερωτικά Του βάθη

θα με νανουρίσει…

13/12/2005

“I Dreamed My Genesis”

Michael Bilotta

Απλοϊκά…

Μου πήρε χρόνια

Μου πήρε εαυτούς

Ντροπές μου ζήτησε

Και χαμαιλέοντες φόβους

Μα προσαρμόστηκα...

Να περπατάω στον εαυτό μου

Και να μην με ανταμώνω

Φωτιές να ορθώνω στο κορμί μου

Και να τις βλέπω δροσερές πηγές

Να με αγγίζω

Και να’ναι η αίσθηση ενός άλλου…

Δύσκολο ήταν

Μονάχα στην αρχή

Μα η θυσία έγινε

Και η τελετή

Δεν είχε μεγαλείο κανένα

Το αίμα που έτρεχε

Πρόσεχα μόνο

Να μην ποτίζει τα όνειρά μου

Αλλά να πλένει από τις ενοχές

Όσες δεν καταδέχτηκαν

να γίνουν λέξεις

Το έμαθα λοιπόν

Το χάραξα

Στο μενταγιόν του πόνου

Να τρέφομαι

Μονάχα με τον ελάχιστο

Από τον ήλιο που δικαιούμαι

Να έχω δάνειες φωνές

Και να τις λέω δικές μου

Να με φονεύω ηρωικά

Και να με αθωώνω…

Δεν κάνω για ξένος εγώ

Ούτε για οικείος

Και πρόστυχα με βάφτισα ποιητή

Για να ξορκίζω το βλέμμα του οίκτου

Πάνω στην άθλια φορεσιά μου

Το σκάλισα λοιπόν κι αυτό

Στο εκκρεμές ομοίωμά μου

Να έχω πυρετούς εγωισμού

Και να τους λέω έρωτες!

Στην απέναντι όχθη να με αντικρίζω

Αλλά να μην μπορώ να φτάσω ως εκεί

Και κάποτε πια

Να μη με νοιάζει

Δεν κάνω για ξένος εγώ

Ούτε για οικείος

Δεν κάνω για ποιητής εγώ

άνθρωπος στο δρόμο του Ανθρώπου 

ίσως

Έτσι, σκανδαλωδώς απλοϊκά


Κι έχω οφειλές ακόμη…

Δεκ 2009

  
“Skater”
 Jacob Jovelou

με την περίσσεια της πρώτης νύχτας

στα φιλιά σου

και με το μαχαίρι που έκοβες τις μέρες

καρφωμένο στο στήθος σου

μου συστήθηκες

εμπρός λοιπόν

είπα

σηκώσου

και αν σε βαστάνε οι σιωπές σου

κοίταξέ την!

έτσι

να ξέρεις

δεν τόλμησε ο μαστρωπός

χρόνος

να σε χαρακώσει…

Οκτ2012

The Seaweed Man

© Filipe P Neto

Μικρό μου ρόδο

πάλευες πάντοτε μόνο

μέσα στη φωτιά

και είχες ανάμεσα στα πέταλά σου

ένα που δεν το άγγιζε η φθορά

κι είχες

ανάμεσα στις πτυχές της όψης σου

μια που είχε ραντιστεί αθανασία

να πιω ζητούσες

απ’τη δροσιά σου

να πιω

με καλούσες…

και δεν είχα το πρόσωπο

για να προβάλεις πάνω του

τις μεταμορφώσεις του φωτός

κι εκείνη η βαθιά χαράδρα

στο μέτωπό σου

στεκόταν πάντα

μεγάλη

αλλά όχι πιο μεγάλη

απ’τη λαγνεία

να σε πιω…

Μαι2013

Σμιλευτής προσωπείων…

Πάμε, μου είπες.

Που;

Να βρούμε ξανά το πρόσωπό σου… είχες κάποτε κι εσύ πρόσωπο… δεν το θυμάσαι όμως… αυτό που ψηλαφείς στο είδωλό σου, δεν είναι το πρώτο σου, καθαρό, όμορφο πρόσωπο… είναι ένα προσωπείο…

Προσωπείο;

Ναι… κι ας έκανες τόσο μόχθο για να το κατασκευάσεις… κι ας έδειξες τόση μαστοριά στο να το σμιλέψεις… τούτη τη τέχνη να φτιάχνεις μάσκες πρέπει να την ξεχάσεις, να την αποβάλεις, να την πετάξεις στη φωτιά… πάμε λοιπόν…

Μα...

Το ξέρω... ό,τι μοχθείς τόσο για να το τελειοποιήσεις, το αγαπάς πολύ... δεν είναι εύκολο... δεν είναι εύκολο να μάθεις ξανά να βλέπεις... δεν είναι εύκολο να πάψεις απλά να κοιτάς... πάμε λοιπόν...

Δεν έχω πια το βήμα

Θα το βρεις

Δεν ξέρω αν έχω την ανάσα

Θα την ξαναβρείς

Κι αν τούτο που φορώ είναι προσωπείο… πως θα αναγνωρίσω το αληθινό μου πρόσωπο;

Δεν θα το αναγνωρίσεις εσύ… μα εκείνο θα αναγνωρίσει εσένα…

Μαι2013

mask

Bodnar