Κόκκινο
Και που να αποδράσουμε δηλαδή;
σε ποιον εαυτό;
ξαπλώσαμε κάτω από το δέντρο
της ύπαρξής μας
και το δέντρο αυτό
σκιά δεν είχε…
και που να ανοιχτούμε δηλαδή;
σε ποια διάσταση;
σηκωθήκαμε κάτω από ένα
ματωμένο στερέωμα
κι έχουμε στη γλώσσα
τη γεύση του θανάτου μόνο
και που να κοιτάξουμε δηλαδή;
σε ποιον ορίζοντα
που δεν μακέλεψε ο πόνος;
αν έμειναν ακόμη ανέγγιχτα
ας θηλάσουμε
τα δυο ορφανά που
δεν εκπόρνευσε ακόμη
ο Χρόνος
την πρωτανάσα ενός παιδιού
και το κόκκινο
παρθένο φιλί σου…
(αφιερωμένο στην Ε…)
ιουλ09
5 σχόλια:
Μα, αν ξαπλώσεις στη σκια
πως να σε λούσει το φως
πως να σε χαϊδέψει η βροχή;
Πριν την απόδραση
πριν το θάνατο...
στιγμές...
στιγμές που μυρίζουν αθανασία!
Τούτο το δέντρο goofy μου είναι το μοναδικό χωρίς σκιά... αμείλικτος ο ήλιος μας καίει αιωνιότητες... κάποιοι από εμάς αγάπησαν το φως και τη βροχή αλλά κάποιοι άλλοι αδελφοί μας αναζήτησαν λίγο ίσκιο να ανασάνει η ψυχή τους και δεν βρήκαν... τούτο το δέντρο έχει για κλαδιά τις αρτηρίες μας και για φύλλα τα ονειρά μας...
Λενε πως σκια δεν εχουν οι ψυχες , τα πλασματα του σκοτους και τα ξωτικα....Θα προτιμησω το τριτο ..το γραφτο σου πικρο και γλυκο μαζι...
Έχω την πεποίθηση πια πως πολύ ορθά
το δέντρο της ύπαρξής μας δεν έχει σκιά.
Για να το σκαρφαλώνουμε υπάρχει
κι όχι για να αράζουμε στα ριζά του.
Στα κλαδιά του όλες οι αποδράσεις μας.
Δημοσίευση σχολίου