Συλλαβές αγάπης…
Το βραδυνό φιλί σου
κρέμεται από το πρόσωπό μου
το αγγίζω απαλά
πονάω
στάζει έναν οργισμένο έρωτα
πάθος σταλάζει
απουσία
και νιώθω τις σταγόνες να δραπετεύουν στο πάτωμα
το βραδυνό φιλί σου
γραπωμένες έχει ακόμα
μερικές λέξεις
μικρές ανάσες απ’το στόμα σου
κλεμμένες
ανάπηρες
απελπισμένες
αγκιστρωμένες στα χείλη μου
οι συλλαβές τρεμοσβήνουν στο πρωινό φως
αργοπεθαίνουν
παλεύω να τις κρατήσω ζωντανές
το βραδυνό φιλί σου
δρόσισε τούτο το μοναχικό δωμάτιο
με συλλαβές αγάπης
καταλήξεις έρωτα
σύμφωνα ερεθισμένα
σερνικά
κι ερωτευμένα φωνήεντα
παιγνιδιάρικα
και θηλυκά
και μ’έναν τρόπο μαγικό
αληθινά στο λέω
μεταμορφώνονται ξανά
σε σώματα ονειρικά
όχι τεμαχισμένα πια
ολόκληρα
και φωτεινά
στο ταπεινό
δωμάτιό μου
δεν είναι υπέροχο;
εσύ κι εγώ ξανά…
Οκτ 2009
11 σχόλια:
"μεταμορφώνονται ξανά
σε σώματα ονειρικά
όχι τεμαχισμένα πια"
λησμονώντας το μαχαίρι –αιτία & αφορμή που μας τεμάχισε ... έστω μόνο γι απόψε!
ψαύεις με τις "λέξεις" πτυχές μου ... μέρα καλή
μ΄άγγιξαν πολύ,
αυτές οι συλλαβές αγάπης...
Καλημέρα!
καλώς σε βρήκα!
ομορφα, δυνατα, αυτα που γραφεις
περναω καθημερινα, διαβαζω ξανα και ξανα, αντλω, συζηταω,
πληθωρικος και μετρημενος
ζυγισμενος κι απεραντος λογος
τιμιος ο λογος σου
acer v καλημέρα... στον τεμαχισμό όλος ο πόνος, όχι στο χωρισμό δυο σωμάτων αλλά στη κρεούργηση του ενός σε πολλά...
ΠΥΡΦΟΡΕ ΠΡΟΜΗΘΕΑ καλημέρα και σε σένα και καλωσόρισες στο Μαύρο Ρόδο... ένα μεγάλο ευχαριστώ για την προσοχή σου
φίλε μου ΛΕΤ... αυτό το τίμιος... πάντα στον πυρήνα η σκέψη σου...
Ποιος να τολμήσει
να διαβάσει αυτές τις συλλαβές αγάπης
χωρίς να σε ζηλέψει για
το ίδιο το συναίσθημα
τη δύναμη να το ξεστομίσεις
την αντοχή να το ζήσεις!
Ακουμπώ εδώ ταπεινά
ένα χαμόγελο συγκινημένο
βρεγμένο από δύο αλμυρά δάκρυα
ως ένδειξη θαυμασμού!
Υ.Γ.1:
σκεφτόμουν να αναρτήσω και 'γω
ένα ερωτικό ποίημα
αλλά μάλλον θα γυρίσω στη μαγκουφιά μου
-μέχρι τουλάχιστον να "ξεχαστεί" λιγάκι το δικό σου.
Υ.Γ.2:
Σ Υ Γ Χ Α Ρ Η Τ Η Ρ Ι Α
ξέχασα να σου γράψω
αλλά φαντάζει πραγματικά φτωχή η λέξη
μπροστά στο μεγαλειώδες ποίημά σου.
Μεγαλειώδης η αγάπη Γκούφυ... δίνει διαστάσεις στα πάντα, δίνει φως, αλήθεια, αθανασία...
Φαντασια...Εκει ζωντανευουν τα παντα.Μια αλλη διασταση.Παραλληλο συμπαν που απ'οτι φενετε, ζεις και εσυ εκει.
Για καποιο λογο,αισθανομαι οτι αυτο το προσωπο ηταν πολυ σημαντικο για σενα.Και δεν το λεω γιατι γραφεις γι'αυτο...Αρκετα...Αλλα γι'αυτα που γραφεις.
"το βραδυνό φιλί σου
γραπωμένες έχει ακόμα
μερικές λέξεις
μικρές ανάσες απ’το στόμα σου
κλεμμένες
ανάπηρες
απελπισμένες
αγκιστρωμένες στα χείλη μου
οι συλλαβές τρεμοσβήνουν στο πρωινό φως
αργοπεθαίνουν
παλεύω να τις κρατήσω ζωντανές"
Το παραθέτω γιατί απλά το λάτρεψα..ή ίσως γιατί ήθελα να το έχω ξανά να το διαβάζω εμπρός μου σχολιάζοντάς το!
Μικρές ανάσες και τα όσα διαβάζω από σένα ...και είναι γεμάτες ζωή....υπέροχο στο σύνολό του....το ερωτεύτηκα...αν μπορώ να το πω!
Συγχαρητήρια Νημερτή!
Νατάσα σε καλημερίζω... μικρές ώρες της Πέμπτης πια... δεν τολμώ να σχολιάσω τα όσα μου έγραψες... απλά ένα ωκεάνιο ευχαριστώ...
Δημοσίευση σχολίου