Πρωτόγονη ορμή
Σου γράφω σ’ αγαπώ
κι αισθάνομαι
κείνη τη πρωτόγονη ορμή
όπως το αίμα χτυπάει στην αρτηρία
το ανελέητο της ζωής
και το υπέροχό της
το κραυγάζω
το δονούν όλα μου τα εσώψυχα
όπως στα μάτια
στους πόρους του είναι μου
σπαρταράει όλη η αθανασία
από τ’ αγγίγματά σου..
κι έρχεται στα δάχτυλα μεγάλο
πλατύ
ολόκληρο
και απορώ
που έχω το θράσος
την αποκοτιά
να εγγράψω
το άπειρο
σ’ ένα χαρτί…
Κι όμως
ερωτευμένος είμαι
και το κάνω…
(στην Ε...)
6 σχόλια:
Τι υπέροχα δυνατό!
Ποσο πολυ το ενιωσα...
Εκπληκτικό Νημερτή.
Τα λογια των αλλων ειναι περιττα.
Θα προτιμησω τη σιωπή
ευχαριστώ πολύ Μαρία... καλησπέρα...
Όρμα, λοιπόν,
σ' αυτή την πρωτόγονη πυρά
με κείνη τη μεγαλειώδη θρασύτητα
του άπειρου ερωτευμένου...
που δεν απορεί
δεν σκέφτεται
δεν εγγράφει...
παρά μόνο αισθάνεται
δονείται
ζει...
"που έχω το θράσος
την αποκοτιά
να εγγράψω
το άπειρο
σ’ ένα χαρτί…"
Και τα καταφέρνεις πολύ επιδέξια με μια ανάσα να καταγράψεις το άπειρο και το άπιασστο του συναισθήματος ..καταλυτική γραφή..του "σ' αγαπώ" η φλέβα ωρύεται διαβάζοντάς το!
μονάχα ο ερωτευμένος έχει τούτη την αποκοτιά, δεν αληθεύει Νατάσα;
Δημοσίευση σχολίου