Αρνούμαι…
Είπες ότι μπορείς
ν’ ακινητοποιήσεις το χρόνο
μέσα στη χούφτα σου
να κλείσεις όλους τους ιλίγγους
να περπατήσεις το άπειρο
μέσα σε μια νύχτα
να σιωπήσεις δυνατά
και η σιγή σου να είναι αθανασία
δεν έμαθα ποτέ
αν είχες δίκιο
αλλά τούτα τα ασημόγκριζα πρωινά
δεν μπορώ να ψηλαφίσω άλλο τίποτε
από τον κενό μου αντίλαλο…
και αν εκκρεμώ ως προς τον εαυτό μου
αρνούμαι να σε εκμισθώσω
ούτε καν ως ανάμνηση
για ενός απογεύματος
φτηνή απόλαυση
κομμάτι κομμάτι
τη Νύχτα
στο είπα
δεν μπορώ να στην προσφέρω…
κι αν κράτησες το τελευταίο φιλί
για να εκβιάζεις την ευαισθησία μου
νομίζω σου οφείλω ακόμη ένα
κομμάτι κομμάτι
τον εαυτό μου
αρνούμαι να σου τον προσφέρω…
10 σχόλια:
"Είπες ότι μπορείς
ν’ ακινητοποιήσεις το χρόνο
μέσα στη χούφτα σου
να κλείσεις όλους τους ιλίγγους
να περπατήσεις το άπειρο
μέσα σε μια νύχτα
να σιωπήσεις δυνατά"
Πολυ ωραιοι στιχοι!
Βιωσα μια παρομοια κατασταση και η αρνηση ειναι η καλυτερη λυση για να σωσεις τον εαυτο σου.
Με την πρώτη ανάγνωση
ακινητοποιήθηκα μπροστά στην οθόνη.
«Πω-πω... τι έγραψε πάλι ο άνθρωπος... »
είπα δυνατά με ενθουσιασμό παιδιού
και θαυμασμό ενήλικα.
Και το ξαναδιάβασα,
μα δίψαγα ακόμα...
Το ξαναδιάβασα.
Σχεδόν το αποστήθισα.
Μια υπέροχη αλήθεια χόρευε μπροστά τα μάτια μου.
Την κοιτούσα μουδιασμένη από την υπερβολική έκσταση.
Αρνούμαι.
Μα τι λέξη!
Τι απελευθέρωση!
Ω, και πόσο ωραίο,
μα τους χίλιους αμετανόητους αρνητές,
το ανάστημά μας
όταν ορθώνεται για να την ξεστομίσει...
Χαίρομαι φίλε Εφηβε που έδρασες σωστά...
Γκούφυ μου... σε άγγιξε τούτο το ποίημα ε; έτσι είναι, δεν έχεις άδικο, το να ορθώσεις το ανάστημά σου απαιτεί ένα κρίσιμο ποσό ενέργειας αλλά όταν υπερβείς το φόβο σου επιστρέφεται πολλαπλασίως!!!
Eγω δεν μπορούσα να προσφέρω καθόλου τη νύχτα.
Μπόρεσα όμως και πρόσφερα όλα τα άλλα.
Ολα.
Τη μέρα , την ψυχή, την καρδιά,χρόνια ολόκληρα.
Γιατί κάποιοι να θέλουν στο σεντουκι τους και τη νυχτα όταν έχουν ολα τα αλλα...
γενναία η ψυχή που αρνείται τη νύχτα, τη δύση των συναισθημάτων, τη φθορά των φαντασμάτων, το σκοτάδι εκείνων των αιώνιων ΆΛΛΩΝ που δεν προσπάθησαν να προσθέσουν το "εμείς" στην ταυτότητά τους, να δώσουν, ν' αφουγκραστούν, να παραδόσουν αυτό το κάτι που δεν ζητήσαμε μα περιμέναμε...το φως, δηλαδή, την υπόσχεση της λευκότητας, της ενάργειας, της αγνότητας, της αγάπης το άδολο φως.
σωστά αρνείσαι και μαγικά λυτρώνεις...
καλησπέρα Χαρά... εξαιρετικής διεισδυτικότητας το σχόλιό σου...
"και αν εκκρεμώ ως προς τον εαυτό μου
αρνούμαι να σε εκμισθώσω
ούτε καν ως ανάμνηση
για ενός απογεύματος
φτηνή απόλαυση
κομμάτι κομμάτι
τη Νύχτα
στο είπα
δεν μπορώ να στην προσφέρω…"
θα ήθελα πολυ αυτές τις λέξεις απτά να τις αγγιξώ!
την καλησπέρα μου nimertis
"Είπες ότι μπορείς
ν’ ακινητοποιήσεις το χρόνο
μέσα στη χούφτα σου
.....
......
κι αν κράτησες το τελευταίο φιλί
για να εκβιάζεις την ευαισθησία μου"
Οι στίχοι αυτοί κλείνουν μέσα τους τόσα πολλά...
Η άρνηση φορές αποτελεί και λύτρωση μα και είσοδο σε ένα δικό μας άλλο αγώνα με τον εαυτό μας!
Νατάσα καλησπέρα... το Μαύρο Ρόδο καλωσορίζει μια ευγενική και ευαίσθητη ψυχή και σε υποδέχεται με εγκαρδιότητα... η προσέγγισή σου δείχνει πως έχεις εισέλθει στον πυρήνα του ποιήματος... διότι καμιά λύτρωση δεν είναι μετέωρη αλλά προϋποθέτει σκληρό εσωτερικό αγώνα... να'σαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου