Η λίμνη
ήταν υπέροχη
μεγάλη,
αδιάστατη, αλειμμένη με κερί
περπατούσες
πάνω της
χαρούμενη
και σιωπηλή
πήγαινες
μέσα
έχανα τα
ίχνη σου
όμως υπήρχαν
πάνω στο κερί
κι ερχόσουν
πάλι…
χόρεψες μια
ή δυο φορές
πριν χαθείς
ολότελα
ήλιοι
ανιπτόποδες κατέβηκαν
όξινοι,
άσχημοι ήλιοι
και σε
τράβηξαν
σε πήραν
πάνω
σε
εφέλκυσαν
δεν είμαι
σίγουρος
η αχνότητα
του εγκλήματος
δεν είχε
φρίκη
δεν είχε
μελωδία
ήταν απλά η
αλήθεια του
τυπωμένη
στο κερί
ήλιοι
ρακένδυτοι κατέβηκαν
και σ’έκλεψαν
κι εγώ απλά
κοιτούσα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου