ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

 

κακόηθες μελάνωμα

πάνω στο σώμα μου

ακόμα τα σημάδια σου

αν χαρακώθηκα, κάποτε

να ξέρεις

ήταν για να μην σε φιλοξενώ

σαν κακόηθες μελάνωμα…

όρθιο στο βλέμμα μου

το ανάστημά σου

αν μπήκα στο κόσμο του Οιδίποδα

ήταν

για να πάψω να σε βλέπω…

ελεεινός, χαμερπής και ανισόρροπος

αν ήρθα πίσω

να το ξέρεις

είναι γιατί δεν το άντεξα

άλλο ‘απολυτρωμένος’…

αφρίζοντας ξεδιάντροπα

στο αίμα μου

το τελευταίο φιλί σου

αν το άπλωσα στο στερέωμα

κάποτε

ήταν για να μην σπάσουν οι φλέβες μου…

κυνηγημένος, μισακός, σακάτης

αν ξαναχτύπησα τη πόρτα σου

ήταν

να ξέρεις

γιατί δεν έχω άλλο πια

εγώ

να με ανέχεται…