Σχισμή
Η σχισμή
λεπτή ρυτίδα
όμορφη γραμμή
κάποτε απείθαρχη
γίνεται καμπύλη
ανοίγει ολόκληρη
γίνεται στόμα
ανοίγει διάπλατα
γίνεται αιδοίο
ανοίγει κι άλλο
γίνεται σπηλιά
και μέσα της ένας αρχαίος ήλιος
που ανασαίνει ακόμα
απρόθυμα όμως…
Η ροζ και απαλή
ρωγμούλα
πρόστυχο μειδίαμα
υπόσχεται
χυδαίο βλέμμα
αισθάνεται
πάλλεται από ηδονή
κάθε φορά που το φως της επιτίθεται
κάθε φορά που ένα όνειρο πεθαίνει
κάποτε ξέρω
το χρώμα της θ’ αλλάξει
η μεταξένια υφή της
θα χαθεί
θα γίνει ένα ρίγος απαλό
κι έπειτα θυμωμένο
σαν κύμα
στη ράχη του είναι
κι ύστερα τίποτε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου