ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

Το βλεμμα

  

Περισσότερο κι από το άγγιγμα, θα είναι πάντα το βλέμμα,

τούτο το βλέμμα της απόλυτης κενότητας

τούτο το βλέμμα της απόλυτης πλήρωσης

 

στέκεσαι πάνω στο σταυρό

και ατενίζεις το άπειρο και το μηδέν

στέκεσαι πάνω στον άνθρωπο

και ατενίζεις το πρόσωπο

 

το φρόνημα της αιωνιότητας

είναι το χυμένο αίμα των αθώων

κι αν δεν αρμόζει στους νικητές

για να κομπάζουν

για τις μάχες που ο Εωσφόρος γονάτισε

μπροστά στον Αδάμ

άλλο τόσο είναι μάταιος ο θρήνος

των ηττημένων που χάνονται στα πελάγη της τρέλας

γιατί μόνος να είσαι δεν γεννήθηκες

όταν ο Αμνός στέκει στο πλευρό σου

και η θάλασσα είναι γαλάζια και όμορφη ακόμη

 

Περισσότερο από το ταξίδεμα, θα είναι πάντα το βλέμμα

τούτο το αυστηρό βλέμμα του Δασκάλου

τούτο το τρυφερό βλέμμα του αδελφού

 

σε είδα να χάνεσαι στο δειλινό

και αισθάνθηκα την πλάκα του άδειου τάφου

να συνθλίβει το στέρνο μου

μα η ψυχή μου φτερούγιζε λεύτερη καθώς

μπολιάστηκε η σάρκινη θνητότητά μου

με την αθανασία τη δική Σου…