Σμιλευτής προσωπείων…

Πάμε, μου είπες.

Που;

Να βρούμε ξανά το πρόσωπό σου… είχες κάποτε κι εσύ πρόσωπο… δεν το θυμάσαι όμως… αυτό που ψηλαφείς στο είδωλό σου, δεν είναι το πρώτο σου, καθαρό, όμορφο πρόσωπο… είναι ένα προσωπείο…

Προσωπείο;

Ναι… κι ας έκανες τόσο μόχθο για να το κατασκευάσεις… κι ας έδειξες τόση μαστοριά στο να το σμιλέψεις… τούτη τη τέχνη να φτιάχνεις μάσκες πρέπει να την ξεχάσεις, να την αποβάλεις, να την πετάξεις στη φωτιά… πάμε λοιπόν…

Μα...

Το ξέρω... ό,τι μοχθείς τόσο για να το τελειοποιήσεις, το αγαπάς πολύ... δεν είναι εύκολο... δεν είναι εύκολο να μάθεις ξανά να βλέπεις... δεν είναι εύκολο να πάψεις απλά να κοιτάς... πάμε λοιπόν...

Δεν έχω πια το βήμα

Θα το βρεις

Δεν ξέρω αν έχω την ανάσα

Θα την ξαναβρείς

Κι αν τούτο που φορώ είναι προσωπείο… πως θα αναγνωρίσω το αληθινό μου πρόσωπο;

Δεν θα το αναγνωρίσεις εσύ… μα εκείνο θα αναγνωρίσει εσένα…

Μαι2013

mask

Bodnar

Θυμάμαι πάντοτε το άγγιγμά σου

Μέσα από τα ακροδάχτυλα

η αόρατη ενέργεια

φούσκωνε τις μικρές πτυχές

στο δέρμα

αγέρι και αύρα

τρικυμία μικρή

σαν συλλαβή πυρός…

ήσυχη εκπνοή

στο σώμα μου

Θυμάμαι με αγάπη το άγγιγμά σου

μα κι αν ακόμη εγώ ξεχνούσα

ό,τι άγγιξες έχει πια φωνή

και μου μιλάει…

Μαρ2013

http://anmikon.ismyreal.name/-7.html
 

Όραμα

Είχα

Ένα περίεργο όραμα

Ο Ιησούς

Αιμόφυρτος

Κατέρχεται απ΄το Σταυρό

Βαδίζει ανάμεσα στους έκπληκτους στρατιώτες

Πλησιάζει τη μητέρα Tου

Της χαρίζει ένα βλέμμα απορίας

Πλησιάζει τον Ιωάννη

Του χαρίζει ένα χαμόγελο στοργής

Πλησιάζει έναν άγνωστο

Του χαρίζει σταγόνες απ’το αίμα Του

Συνεχίζει τον αργό βηματισμό Του

Κι ενώ σχίζεται ο ουρανός

Και σείεται η Γη

Εκείνος φτάνει αγέρωχος

Και σιωπηλός

Στο δέντρο που φιλοξενεί

Τον κρεμασμένο Ιούδα

Του αγκαλιάζει τα πόδια

Τον φιλά

Κάτι του ψιθυρίζει

Χαιδεύει τρυφερά

Το άψυχο κορμί

Τον λύνει

Τον παίρνει στ’Αγια χέρια Του

Και τον πηγαίνει ως τον Τάφο

Που ήταν προορισμένος για Κείνον…

Το στερέωμα πλένεται

Από βροχή και αίμα

Από οργή και ανάσες

Τα χώματα της σκέψης

Καθάρονται σε μια στιγμή

Απ’τη σιωπή όσων

Ευλογήθηκαν

Να Δουν…

Να καταλάβουν…

Κι ο Κύριος τον φίλο Του

αποθέτει στη πέτρα

τον σκεπάζει με καθαρό σεντόνι

τον σκεπάζει με στοργή

Του χαρίζει μια αιωνιότητα αγάπης

Δακρύζει ο Διδάσκαλος

Και η σπηλιά ανασαίνει

Σαν ζωντανός οργανισμός

Κι ύστερα βγαίνει

Επιστρέφει

Βαδίζει πάλι ανάμεσα στο κόσμο

Οι ποταμοί βροχής

Πλένουν το άχραντο κορμί

Οι αιώνες πάνω Του

Ρυτιδώνουν τον αέρα που αναπνέει

Και τα ρυάκια από νερό

Και αίμα

Γίνονται ύστερα από λίγο

Ιαχές

Ρομφαίες Πυρός

Και δέσμες άκτιστου Φωτός

Κι Εκείνος

Πλησιάζει το φοβισμένο Εκατόνταρχο

Και του ζητά

Απλά

Πολύ απλά

Να Τον καρφώσει πάλι

Στο Σταυρό Του…

Σεπ 2009


Look ahead
Ivano Cheli 

η φρίκη

ήταν αυτό το στόμα

άνοιγε διάπλατα και…

υποδεχόταν το ανθρώπινο φως

ύστερα

έκλεινε ξανά

άκουγες για λίγο

ένα πλατάγιασμα

και ακολουθούσε ο ‘τριγμός των οδόντων’

αλλά σε μια νύχτια

συνωμοτική προσευχή

ο ατμός του είναι

το προσπέρασε

κι έφτασε στα μάτια…

Απρ2012

sensorium  dei

ο θεός είναι ένα μικρό, κάτασπρο βότσαλο

σε μια παραλία με μαύρη άμμο

κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη σημασία του εκεί

και κανείς δεν ξέρει αν τούτο το ασυμβίβαστο άσπρο στόμα

στο εβένινο πρόσωπο του αγνώστου

αναπνέει

ολόγυρά του

ίχνη από πέλματα

κανείς δεν ξέρει τα δικά του

κανείς δεν έχει βλέμμα

ολόγυρά του

παρουσία ζωής

και απουσία ζωντανών

ολόγυρά του

ούτε ένα χέρι συμπόνιας

ούτε ένα βλέμμα απαξίωσης

ούτε μια ρυτίδα χρόνου

ολόγυρά του

ούτε μια σκέψη

θετική ή αρνητική

και κανείς δεν ξέρει αν τούτο το λευκό φιλί

στο μαύρο πρόσωπο του απείρου

έχει την αγωνία της ύπαρξής του

αν έχει μοναξιά η φυλακή του

κι αν ήθελε

κι εμείς να ξέρουμε

πως ανασαίνει…

αυγ2010

Το σπίτι του θανάτου

Πέρασα μέσα από το σπίτι του θανάτου

και ήταν πολύ πιο φωτεινό

απ'όσο θα μπορούσα να σου περιγράψω

δεν ήτανε σα φυλακή στενή και βρόμικη

δεν ήταν σα σπηλιά υγρή και κρύα

μα είχε φως και ζεστασιά και δεν ένιωσα το φόβο

μόνο λιγάκι απόρησα πως είναι δυνατόν

να είμαι μόνος μου εγώ μέσα σ'αυτό το σπίτι

όταν εκατομμύρια οι ψυχές που χάνονται

και αναρίθμητους θα'πρεπε να συναντήσω

Πέρασα μέσα από το σπίτι του θανάτου

και αναζητώντας μάταια επί ώρες και ημέρες

όσους που έχασα είχα αγαπημένους

όσους που με αγάπησαν και πια είχαν ξεχάσει τη μορφή μου

μπήκα σε μια αίθουσα μεγάλη, ολοφώτεινη

όπου στο βάθος της απλωνόταν μια σκάλα αυτοκρατορική

και μαγεμένος πλησίασα και τότε είδα

ένα μικρό παιδί

να κάθεται μονάχο στο πρώτο σκαλοπάτι

τούτης της θεόρατης σκάλας που ανέβαινε στα ουράνια

ένα παιδί που είχε κρύψει στα χέρια του

το πρόσωπό του

κι έκλαιγε μ'αναφιλητά

μα όταν το ζύγωσα συμπόνια γεμάτος

και ήθελα να το ρωτήσω

γιατί είναι μονάχο του και κλαίει

γύρισε το κεφάλι του, με κοίταξε στα μάτια

κι ύστερα έτρεξε στη μεγάλη σκάλα επάνω

και χάθηκε από μπροστά μου

για πάντα...

κι εγώ συνήλθα απ'το παράδοξο και υπέροχο

μα και τρομακτικό μαζί

βαθύ και απέραντο συναίσθημα

που σ'ένα όνειρο

σ'ένα ταξίδι

σ'ένα μου πέρασμα πες

από το σπίτι του θανάτου

πρόσωπο με πρόσωπο ήρθα

όπως δεν το'χα φανταστεί ποτέ

με τον εαυτό μου...

10/12/2005

Seasons of Farwell
Jim Hunt