θα πρέπει να αισθάνομαι ευγνώμων
μπόρεσα κάποτε
πριν πολύ καιρό
να αρχίσω την δική μου πορεία
μπορεί να μην αναγνώριζα τα βήματά μου
αλλά ήξερα πως είχα κι εγώ ένα βηματισμό
που ταίριαζε στο δικό μου χρέος
χρέος να με συναντήσω ξανά
κάποια στιγμή
μετά από μήνες, χρόνια, αιώνες
να με συναντήσω και να με δω
όπως αληθινά είμαι
κι εσύ που διαβάζεις τούτες τις γραμμές
και αναζητάς την δική σου ατραπό
μη νομίζεις πως επειδή είσαι μόνος
είσαι καταραμένος
αλλά να ξέρεις
ότι τούτο το μονοπάτι
το άνοιξες κάποτε εσύ
το χαράζεις κάθε μέρα με τις σκέψεις σου
το περπατάς με την αγωνία, το φως
αλλά κυρίως το σκοτάδι σου
είναι δικό σου
το μόνο αληθινά δικό σου
πράγμα που είχες
και θα έχεις ποτέ...
κι έτσι
αν δεν φοβάσαι το ένδον σκότος
προχώρα...
7 σχόλια:
Σ' ευχαριστώ που υπάρχεις!
Αλλά δεν μπορώ να σε δω πια...
τα δάκρυα σε κρύβουν.
Θα σε ψάξω αύριο.
επιτέλους κι εδώ ένα σχόλιο... ΖΗΤΩ Η GOOFYMAGOUFH!
φάνηκε ότι χάρηκα ε;
Ίσως την εκατοστή φορά που θα το διαβάσω
να πάψει να με συγκινεί τόσο όσο τώρα
και τότε να μπορώ να διαβάζω πιο άνετα
τα σχόλια σου...
αλλά ναι, το ότι χάρηκες φάνηκε!
Εγώ αισθάνομαι ευγνώμων...
είπα να γράψω κάτι αλλά δεν θέλω να χαλάσω την αίσθηση με λόγια... ρίγησα, να, αυτό έγινε...
ε, λοιπόν, όχι, σήμερα θα γράψω... κι εγώ σ'ευχαριστώ goofyMagoufh που κάποια στιγμή ευλογημένη για μένα, θέλησες να περπατήσεις μέσα στο κόσμο μου... ολος αυτός ο κόσμος, να το ξέρεις, αισθάνθηκε το ρίγος και τις δονήσεις σου...
σε δεξιώνομαι με όλη μου την ακεραιότητα, όπως είσαι, όπως θέλεις να είσαι, όπως ελεύθερη θέλεις να εκδιπλώνεσαι...
Απέναντι στην τιμητική αυτή υποδοχή
μόνο το Ευχαριστώ μπορεί να "ανδρωθεί"
χωρίς να λιποψυχήσει μπροστά στο μεγαλείο!
Δημοσίευση σχολίου