Απόσπασμα επαφής...

Καθόμασταν εδώ και ώρα σ'αυτό το μοναχικό παγκάκι, ο ένας ακουμπώντας στη πλάτη του άλλου και σιωπηλοί. Μου είχε πει κάποτε ότι δεν της άρεσαν οι σιωπές, ότι την έφερναν σε αμηχανία. Το καταλάβαινα αυτό. Πολλά μπορείς να πολεμήσεις, όχι όμως και τη σιωπή. Η σιωπή έχει πολεμιστές ανίκητους, αόρατους, δε σε σκοτώνει, σε αφανίζει. Δε σε αλλάζει, σε αλλοιώνει.

            Τούτο το απόγευμα όμως της άρεσε η σιωπή και δεν ήθελε να την προσβάλλει με κανένα τρόπο. Φαίνεται ότι δεν ένιωθε απόψε αμηχανία, ή απλά, είχε χαθεί σε άλλους κόσμους. Η παρουσία μου δίπλα της θα βοηθούσε στο να αισθάνεται ότι, όταν επιστρέψει από εκεί, δε θα είναι μόνη. Σημαντικό αυτό.

            Κάποια στιγμή, γύρισε το σώμα της αλλά εγώ δεν έκανα το ίδιο. Αισθάνθηκα στη πλάτη μου τα στήθη της και ήταν μια όμορφη αίσθηση. Πέρασε τα χέρια της στη κοιλιά μου και ακούμπησε το κεφάλι της στη βάση του δικού μου. Το πιο περίεργο ήταν όταν αισθάνθηκα την ανάσα της στο σβέρκο μου. Δε ξέρω γιατί αλλά εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ξαφνικά πως ένα άλλο ον, μια ζωντανή παλλόμενη οντότητα υπήρχε δίπλα μου, με ακουμπούσε, ζούσε εκείνα τα δευτερόλεπτα συντονισμένη με μένα αλλά και τελείως αυτόνομη, ήταν μια συνειδητοποίηση που με έκανε να ανατριχιάσω. Τι στο διάβολο είναι ο νους; Στα τσακίδια οι στοχασμοί, είπα από μέσα μου και αφέθηκα να απολαμβάνω τη στιγμή.

            Οι πρώτες της λέξεις μετά από τόση ώρα ήταν αυτές που δε θα ξεχάσω ποτέ:

            "Περνάω μέσα σου τώρα, θα με υποδεχθείς;"

            Δεν έκανα την παραμικρή κίνηση, δεν είπα τίποτα, μονάχα τρόμαξα...

 * * *