Άλυσος
Το σώμα του μυαλού μου
Ο νους του σώματος…
Μια αλυσίδα έδεσες από την νότια σκέψη
Ως τη βορινή απουσία
και ο κάθε κρίκος
ωκεάνιος στεναγμός…
το βλέμμα του νου μου
η νόηση των ματιών μου…
έχω ακόμη ένα στάχυ
από την αρπαγή της Κόρης
έμεινε δυο χιλιετηρίδες ακέραιο
να σε περιμένει
έχω ακόμη ένα σταμνί
ολόδροσο νερό των καθαρμών
κι ένα λευκό σεντόνι
στα σεπτά μυστήρια αν ποτέ αξιωθώ
μύστης να εισέλθω
στην άλυσο των αδελφών
ο έσχατος εγώ…
ο ήχος του αλλόκοτου
το στερέωμα των φθόγγων…
Εκάς οι βέβηλοι!
κι όλοι οι αγαπημένοι
Μακριά!
Αν πρόκειται ακέραιος να σβήσω
Αν πρόκειται ν’αναλωθώ
Έχω ένα σώμα να αφανίσω
Και μια ψυχή που φλέγεται
Από δροσιά!
Ένα μεγάλο θάνατο
Έχω να ζήσω
Και το χαμόγελό σας
Με αποσπά…
Ιουλ 2009
9 σχόλια:
Ποίηση! Αφωνη με αφήνεις κάθε φορά
Τίποτε δεν συγκρίνεται μαζί σου
Ποίηση...Εσύ που λυτρώνεις
Εσύ που μαγεύεις
Εσύ που σκοτώνεις...
σε ευχαριστώ και πάλι Μαρία... με τιμάς...
Ο Ζορμπάς,είχε βρει τυχαία
μια ωραία πολύτιμη πράσινη πέτρα...
Και αμέσως προσκάλεσε το αφεντικό του,
τον Καζαντζάκη,
να πάει να την χαρεί μαζί του,
να την απολαύσει, βρε αδελφέ...
Διότι πρέπει κανείς να χαίρεται
με όλες τους τις αισθήσεις,
ν’ απολαμβάνει
τις μικρές έκπληκτες στιγμές
που «πέφτουν» στη ζωή του...
ήταν η αυθόρμητη
αυθεντική
εσωτερική φωνή του...
«Εύρον πρασίνην πέτραν ωραιοτάτην,
ελθέ αμέσως. Ζορμπάς»
τι ωραίο σχόλιο goofyMAGOUFH μου... ευχαριστώ...
βέβαια, μετά συγχωρήσεως, ψιλοάσχετο με τον πυρήνα του ποιήματος αλλά... Καζαντζάκης είναι αυτός... πάει με όλα, τα άγγιξε ολα, τα σκέπασε όλα η ματιά του, τα μπόλιασε όλα η ψυχή του...
Αιφνιδιάζομαι που το λες.
Είτε το κατατάξεις στον πυρήνα
είτε στο φλοιό
- μεταξύ μας...μόνο ο πυρήνας του ταιριάζει -
αναφέρομαι σε κείνο το χαμόγελο
που σε αποσπά από το μεγάλο θάνατο...
ναι goofy μου αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με τον μυητικό θάνατο... μια ιεροπραξία υψηλής δύναμης... που απαιτεί τον θάνατο του παλαιού για την ανάδυση του νέου, στο Ζορμπά έχουμε να κάνουμε με τον πλήρη άνθρωπο που παρότι αμύητος ισορροπεί με δεξιότητα και καταφάσκει τη ζωή... ναι, ίσως τελικά να υπάρχει όχι ειδολογική αλλά εσωτερική δέσμη σχέσεων... είπαμε ο Νικόλας, μυημένος κι αυτός γαρ, είχε εντρυφήσει σε βάθος... σ'ευχαριστώ τόσο πολύ που με διαβάζεις Γκουφίνο...
"Εκείνος που με κρατάει με μια κλωστή
δεν είναι δυνατός.
Δυνατή είναι η κλωστή".
Αόρατα νήματα διαλέγω....
Εσωτερική δέσμη σχέσεων...όπως ορθά γράφεις!
ναι... η κλωστή είναι δυνατή... σωστό... τα σχόλιά σου goofy είναι μεταλλεία προβληματισμού και σκέψης...
Δημοσίευση σχολίου