Ακρότατο
Ακρότατο
όπως στο ημίφως του μεγάλου σπηλαίου
που φωλιάζουν οι σκιές των βιαστών μου
που κρέμονται από ασημένιες αρπάγες
οι αρρωστημένες ενοχές μου
και πλαδαρά αναπαύονται
κάποιες στοιχειωμένες πια αναπνοές
είμαι στο τέμενος του ακρότατου
είμαι στο χείλος του εαυτού
τρέφομαι με νευρώσεις και άσθματα
αγχωτικών στοχασμών για το Επέκεινα...
Ακρότατο
όπως στο χαρισμένο χαμόγελο της Παράδοσης
που τρεμοπαίζουν οι αχνές λάμψεις μιας Ελληνίδας και μιας Ιουδαίας
που απλώνονται νωχελικά τα εθνικά πλοκάμια της φρίκης
της ήττας και του χρέους
και πιο πολύ της σύγχυσης
και περιέχομαι στου πυρετού αυτού
το χιλιόχρονο ρόγχο
στο τέμενος του ακρότατου
στο Ιερό του εαυτού
πληγώνομαι μόνο από εμένα
και ξανά σηκώνομαι
γιατί πρέπει
πληγή τη πληγή
ψέμα το ψέμα
νύχτα τη νύχτα
κάποτε να αξιωθώ να φύγω...
Ακρότατο
όπως τα δάκρυά σου όταν σε πρόδωσα
και τα φιλιά της απουσίας σου
στο πέτρινό μου στρώμα...
[πρωτογραφή αρχές τούτου του αιώνα...]
7 σχόλια:
Γράψε θα μείνω
κι αν θέλεις...μείνε.
Γράψε θα φύγω
σήκω και Φύγε...
μείνε μέχρι... να φύγεις... μπρρρ, κρύο χιούμορ... ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΣ ΔΗΛΑΔΗ; τώρα που με καλόμαθες με τα σχόλιά σου, την ευεξία της σκέψης σου, το ειλικρινές και ατόφιο της γραφής σου;
Λιγώθηκα από τα λόγια σου...
κι έτσι αδύναμη, εξασθενημένη
που να πάω;
αδύναμη... εξασθενημένη... ξέρω το καταλληλότερο για σένα...
Ξέρεις Εσύ
το καταλληλότερο
για Μένα.
Εννοείς, έμμεσα, πως είναι και
διαφορετικό απ' αυτό που κάνω, σωστά;
Για πες.
Νομίζω θύμωσες. Ή πήγε ο νους στο πονηρό. Μα, μην ξεχνάς ότι ευρίσκεσαι σε ένα μπλογκ εσωτεριστού... και μάλιστα φιλοξενούμενη, άρα... ιερόν πρόσωπον... άλλο εννοούσα, οι δυνατότητες του χώρου αυτού είναι πεπερασμένες, οπως καταλαβαίνεις, δεν ημπορούμε να πούμε πολλά... ΒΑΣΙΚΑ ΕΝΝΟΟΥΣΑ ΜΙΑ ΓΕΡΗ ΔΟΣΗ ΕΣΩΕΡΙΣΜΟΎ!
Στην πραγματικότητα, δεν θύμωσα.
Απλά, επανήλθε η περιπαικτική μου διάθεση...
Το "ιερόν πρόσωπον"
έπαιξε για λίγο τη γάτα με το ποντίκι.
Δημοσίευση σχολίου