ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

Ο Άρχοντας Των Αργαλειών

Βγήκε ο Λήσταρχος Χρόνος

απ'τα κελάρια του Σύμπαντος

σ'άρπαξε απ'τα μαλλιά

σ'άρπαξε απ'τη ψυχή

σ'έστησε όρθια

στα μάτια να τον βλέπεις

κι έτσι σε σμίλεψε

μια χούφτα κεραυνούς

μια χούφτα θύελλες

Σ'έχτισε ο Τρελός Γεννητάρης της φθοράς

σ'έχτισε νέα και σ'έκλεισε

στο ψέμα τούτης της χτίσης

σού'δωσε για φλέβες

πύρινα ποτάμια από λαγνείες

σού'δωσε για αίμα

ό,τι ονειρεύτηκες

κι ό,τι θα ονειρευτείς

σού'δωσε για βλέφαρα

νύχτες από μοναξιά

σού'δωσε για καρδιά

των αγγέλων την περπατησιά

σού'δωσε για ζωή

προίκα ένα θάνατο

κι ύστερα σ'έδιωξε

να την υφάνεις

απ'την αρχή

ως το τέλος

ολομόναχη!

Βγήκε ο Δραπέτης της Αθανασίας

με μια αρμαθιά

προσδοκίες και ταξιδέματα

γάλα σού'δωσε να πιεις

που'ναι του στοχασμού το νέκταρ

που'ναι της ματιάς σου ο πλανευτής

απ'τα ποτάμια της Λήθης

νερό σού'δωσε να πιεις

που'ναι της ψυχής δροσιά

που'ναι του πόνου ο γητευτής.

Βγήκε των Αργαλειών ο Άρχοντας

με μια ολόκληρη θάλασσα στα χέρια

μια θάλασσα από πόθους

και ψέματα

και σ'έντυσε

και σε κανάκεψε στα βάθη της

ξύπνια πως είσαι

όταν θα κοιμάσαι

να ονειρεύεσαι και ζωντανή

του πιο γλυκού θανάτου που φοβάσαι

και σε νανούρισε στ'άπειρα κάλλη της

αιώνια να τραγουδάς

την ύπαρξή σου

πως κάποτε

θα συναντήσεις να θυμάσαι...

1/8/98