ΜΕΤΑΤΡΟΝ
«Όποιος στοχάζεται πάνω στα τέσσερα πράγματα,
καλύτερα γι αυτόν να μην είχε έρθει καθόλου
πάνω στον κόσμο. Τα πράγματα αυτά είναι:
ό,τι βρίσκεται επάνω, ό,τι βρίσκεται κάτω,
ό,τι υπήρχε πριν και ό,τι θα υπάρξει μετά»
Μισνά
Πυρακτωμένο πνεύμα
διατρέχει το νυχτερινό στερέωμα
και οι καρδιές των Αγίων Οντων
πάλλονται σε συνήχηση
Μουσικές υπερ-ουράνιες
ντύνουν το μαύρο θόλο
καθώς ο Άρχοντας των Προσώπων
εργάστηκε για να εφελκύσει γύρω του
όλη τη θέρμη του Ισχυρού
όλη την δροσιά του Τέλειου
και τέσσερις εσθήτες έπλεξε
για να εισέλθουν ασφαλείς οι μύστες
στα Μυστήρια του Θρόνου
και την απρόσιτη Άμαξα
να αξιωθούν ν’αντικρίσουν…
καρδιές εκστατικές
που γλείφουν πύρινες ανάσες
χρειάζονται
και βλέμμα αγνό, καθάριο
και άγρυπνο
και νου
απ΄της επίκλησης το σφρίγος
ακονισμένο
για να Δουν
ν’αντέξουν…
μα ο πρώτος που εισήλθε
«είδε και πέθανε»
εκατομμύρια κύματα φωτός
τον σάρωσαν
και τον αγνόησε
ως και ο Χρόνος...
και ο δεύτερος
«είδε και χτυπήθηκε»
τα λογικά του σάλεψαν
καθώς στα Δώματα της Αγιοσύνης
ο αδύναμος δεν έχει θέση...
αλλά και ο τρίτος
«είδε και στράφηκε αλλού»
το βηματισμό του έχασε
το θάρρος του άδειασε γρήγορα
και βρέθηκε
στην άλλη όχθη της ματιάς του
να ξημερώνεται αιώνια
στα σωθικά του Φόβου…
μονάχα ο τέταρτος
«ανέβηκε ειρηνικά
και ειρηνικά κατήλθε»
το σκεύος του εαυτού του
χώρεσε, άντεξε,
δεν έσπασε
και ευλογημένος δεξιώθηκε
τη θέα της Αμαξας…
κι όμως
δεν του ήταν αρκετό…
φωτιά από σπέρματα
αγνώστων Ήλιων
και σαρκοφάγο Φως
το Αρχαίο Ρίγος των Δυνάμεων
το Αίμα των Τροχών…
δηλητήριο για τον επηρμένο…
στα Παλάτια της Σιωπής
πως τόλμησες να εισέλθεις
μιαρός
και ανέτοιμος;
ως το Εβδομο Ανάκτορο
τον ουρανό των Αβαρώτ
τόλμησε ο ευσεβής
να σύρει τη θνητή σκιά του
κι ύστερα θέλησε
να διαβεί
το Απαγορευμένο Κατώφλι
μα εκεί ο χολωμένος Χρόνος
τον έφερε γονηπετή
στη Θεϊκή Σοφία!
και τούτη η Δόξα
δεν ήταν για το αλαζονικό του αγγείο
τα χέρια γύρισαν
τα πόδια λύγισαν
τα μάτια βγήκαν απ΄τις κόγχες
η φτωχή καρδιά του έσπασε
και η φωνή του χάθηκε
ρυτίδες στα σεντόνια της Υπαρξης
ο Αρχοντας της Παρουσίας
θέρισε το πνεύμα του
το φτηνό σαρκίο του
έριξε μακριά
στο χώμα των πρωτόπλαστων
και το αίμα του σοφού
πότισε τα διάφανα νερά
των γήινων αιώνων…
και οι αναρίθμητες νύχτες
που κληροδότησε ο Άνθρωπος
στον άνθρωπο
διαδέχονται η μια την άλλη
ποτισμένες απ΄το αίμα της φθοράς
και του θανάτου…
Οκτ 2009
11 σχόλια:
Νημερτή,
με είχες καλομάθει
με κείνες τις νότες αισιοδοξίας
που τρεμόπαιζαν
στους τελευταίους στίχους
των ποιημάτων σου,
με κείνα τα διακριτικά χρώματα
που στόλιζες τα ύστατα λόγια
και τώρα που ήρθα αντιμέτωπη
μ' αυτές τις νύχτες
που στερήθηκαν την αθανασία
ομολογώ πως κιότεψα,
για την ακρίβεια, ηττήθηκα.
Πήρα τη φθορά μου παραμάσχαλα
και κίνησα...
Γκούφυ, όλοι παραμάσχαλα έχουμε πάρει τη φθορά μας... όμως θα έρθουν πάλι και ποιήματα με άλλη νότα... μια έτσι, μια αλλιώς...
"στα Παλάτια της Σιωπής
πως τόλμησες να εισέλθεις
μιαρός
και ανέτοιμος;"
Ο στιχος αυτος μου εχει μεινει.
Να υποθεσω οτι επλασες αυτη την ιστορια οταν θα ησουν μονος σε ενα σκοτεινο δωματιο...
καλημέρα φίλε Εφηβε, όλη αυτή η ιστορία δεν είναι ακριβώς αυτό που θα έλεγε κανείς 'φανταστική' αν και δεν μπορεί κανείς επίσης να την πει και πραγματική. Αφορά μια διδασκαλία της Μερκαμπά και της Ιουδαϊκής μυστικιστικής Παράδοσης... μια ιστορία για τους 4 σοφούς που θέλησαν να αντικρίσουν την Δόξα του Θεού... αλλά θέλει ανάλυση το θέμα... να'σαι καλά φίλε μου
...και τι γινεται, αν δεν θες να μαθεις τα μυστηρια του Θρονου, δε νοιαζεσαι να αντικρισεις την απροσιτη Αμαξα, αν στα Παλατια της Σιωοης μπεις με βρωμικα ποδια....?Ε και? Ειναι ο Στοχος να γινεις Θεος, η να γινεις Ανθρωπος πριν απ' ολα? Κι αυτα τα Αγγελικα φτερα απο Πατρικη κληρονομια, πιανουν τοσο χωρο στη ντουλαπα....Φορω το Χωματινο παλτο μου λοιπον κι ευχομαι να μην βρεξει.....
Eίδε και πέθανε...
Μήπως αυτό πρέπει να κανουμε ολοι μας...;
Να ανοιξουμε τα ματια;
Κι υστερα η λύτρωση.
Ω! θαύμα αιώνιο!
Βάαλ καλησπέρα... βλέπω εισήλθες δυναμικά και τα είπες νέτα σκέτα... να σου πω... είχε ένα σκωπτικό χαρακτήρα η τοποθέτησή σου... αλλά ευχαριστώ πάντως...
είναι μια προσέγγιση κι αυτή Μαρία... όσο για τη λύτρωση... ίσως... η απληστία του ανθρώπου βρίσκεται στη Γνώση, θέλει να ΔΕΙ, θέλει να ΜΑΘΕΙ, θέλει να ΞΈΡΕΙ...
Υερβατική με έντονα μεταφυσικά στοιχεία αναζήτησης και ερωτηματικά που ζητούν απάντηση, δοκιμάζουν την ά-γνοιά μας σ' έναν κόσμο που περιρρέει την ανασφάλεια της γνώσης μας για το αύριο, για το μετά, για μετέπειτα της τωρινής φθοράς μας.
Καλημέρα!
καλημέρα Σοφία, ενδιαφέρουσα η προσέγγισή σου, ευχαριστώ θερμά...
καλησπερα φιλε μου!
ειναι φορες που οι λεξεις περικλειουν δυναμη σχεδον αφυσικη για τ ανθρωπινα μετρα
κι απ την αλλη φωτιζουν με φως που καιει
καρφωνονται στο σκοταδι, θαρρεις για να μεινουν, πριν και μετα απο μας
τετοιες ειναι οι λεξεις σου, η εκφορα τους θελει κουραγιο, αντοχη, σκαψιμο βαθυ, πονο, αποκοτια
Δημοσίευση σχολίου