Ανθρωπομέτρης
Σάρκινα λουλούδια
φυτρώνουν σε μια άρρωστη γη
πάνω τους κόκκινες δροσοσταλίδες
ο χρόνος
δηλητηριάζει τα φύλλα
και τους μίσχους
ποτίζει με ιχώρ που αχνίζει
Σε είδα ξέρεις
στ’ όνειρό μου
γινόσουν χώμα
γινόσουν δέντρα
γινόσουν σύννεφα
γινόσουν αίμα…
Ο ανθρωπομέτρης
άπλωσε ένα λευκό μανδύα
πάνω στο πρόσωπό μας
το φως τρυπώνει μέσα από τη σκέψη
η αθανασία τρυπώνει από τη προσευχή
η αγάπη απόλυτη τιμή
και δεν αντέχει
ν’αργοπεθαίνει στο περίπου…
Σε είδα πάλι
ν’αγκαλιάζεις τον ήλιο
μονάχα με το χαμόγελό σου
καιγόσουν
γλώσσες φωτιάς
εξέχεαν τα σωθικά σου
και δεν ζητούσες να εξαγοράσεις
το πυρετό με τη δροσιά
αλλά το αύριο
με το τώρα
χωρίς να ξέρεις
πως ζούσες ξανά και ξανά
όλο το παρελθόν σου
σε μια εξάχνωση του απείρου
μόνο…
Ο ανθρωπομέτρης
άνοιξε ένα από τ’αναρίθμητα κελιά του
έβγαλε έναν ανήλικο ήλιο
στον λευκό σου κόρφο τον απίθωσε
άγγιξε τα πλευρά σου
τα φτερά σου άνοιξαν
σε άγγιξε στο πρόσωπο
και η λάμψη από την ομορφιά σου
απλώθηκε σε χίλια στερεώματα
άγγιξε το μυαλό σου
για να μπορέσεις να τον δεις
κι ύστερα
χαμογελώντας σαν μικρό παιδί
με μια του κίνηση
χώρισε το σώμα απ’το κεφάλι
και το ζεστό σου αίμα
που πλημμύρισε την μαύρη θάλασσα
του απείρου
έγινε γεννήσεις
έγινε θάνατοι
έγινε ρίγος
έγινε χώρος
έγινε άνθρωποι
ξανά…
Νοε 2009
14 σχόλια:
όμως εσυ μετρησες τον κοσμο διαφορετικά ... ένιωσες την μοναδικότητα του ... την διαφορετικότητα των "ομοίων" ... ο ανθρωπομέτρης "άγγιξε το μυαλό σου
για να μπορέσεις να τον δεις" ... και χώρισε στα δυο το κεφάλι από την καρδιά!
nimertis διαπερνάς την επιφάνεια με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο ... διάβασα τον ανθρωπομέτρη πολλές φορές και κάθε φορά με εντυπωσιάζε και με κατακτούσε πιο έντονα από την προηγούμενη ...
την καλησπέρα μου
Έγινε άνθρωποι ξανά...
Δεν αντέχω άλλο τους ανθρώπους...
δεν τους αντέχω...
Μονο τις λεξεις σε χαρτί θελω να νιωθω να μ' αγγίζουν
"η αγάπη απόλυτη τιμή
και δεν αντέχει
ν’αργοπεθαίνει στο περίπου…"
.
.
.
Και 'μεις ΥΠΕΡόπτες
όταν δεν είμαστε ΥΠΕΡεκτιμημένοι
.
.
.
όποιο θάνατο και να διαλέξεις για μας
θα τον μολύνουμε...
acer_v καλησπέρα... δεν έχω λόγια... με μια έννοια ο κατακτημένος είμαι εγώ... ευχαριστώ...
Μαρία, δεν το κρύβω, με προβλημάτισε το σχόλιό σου, αυτός ο μεταλλικός αφορισμός... σέβομαι το ένδον πυρ όλων μας... να σαι καλά...
Γκούφυ... πάντα ξεχωριστή, μοναδική... όχι μονάχα η γραφή σου αλλά ακόμη και η ματιά σου αισθάνομαι πως είναι ένα σχόλιο στους ανθρώπους, στις νοσηρές νοοτροπίες, στις πυώδεις ζωές, στις σηώδεις διαφυγές... με τιμάς και με συγκινείς όπως στα πρώτα σου σχόλια πριν από μήνες που είναι για μένα ατίμητα... σ'ευχαριστώ...
"η αγάπη απόλυτη τιμή
και δεν αντέχει
ν’αργοπεθαίνει στο περίπου…"
Δεν αντέχει...
αυτός ο αργός θάνατος κλέβει πνοές και την αφήνει
στην άκρη ενός γκρεμού ζωής
με ενέσιμες ανάσες
κλέφτες και άρπαγες
ενός προσυμφωνημένου εγκλήματος
που συμβαίνει...
και συνεχίζει...
ώσπου ο θάνατος
να πάρει ζωή!
Με καθήλωσε στο σύνολό του Νημερτή.
Έχεις ένα χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο τρόπο να μαγνητίζεις τον αναγνώστη με τη γραφή σου και να συνδιαλέγεσαι μαζί του με τη μύχια σκέψη!
πρέπει να πω πως αισθάνομαι ευλογημένος που έχει κερδίσει τούτη η ταπεινή ιστοσελίδα τόσο ξεχωριστούς φίλους που την επισκέπτονται συχνά και την ζεσταίνουν... με καρδιές όπως η δική σου Νατάσα το Μαύρο Ρόδο δεν θα μαραθεί ποτέ... τι άλλο να πω... ένα πολύ ζεστό ευχαριστώ από τη ψυχή μου...
Ξεχωριστος ανθρωπος πρεπει να ειναι...
"και δεν ζητούσες να εξαγοράσεις
το πυρετό με τη δροσιά
αλλά το αύριο
με το τώρα
χωρίς να ξέρεις
πως ζούσες ξανά και ξανά
όλο το παρελθόν σου "
Μα αυτο πως γινετε...?
φίλε Έφηβε σε καλησπερίζω... καμιά φορά το να διαβάζουμε με το μυαλό μονάχα δεν μπορεί να ξεκλειδώσει όλες τις κλειστές πόρτες... ίσως να έκανες μια προσπάθεια να διαβάσεις με τη καρδιά, τη φαντασία, την εσωτερική σου διάσταση... δεν είναι τόσο απλό να εξηγηθούν ένα προς ένα όλα αυτά... άλλωστε, υπάρχει και κάτι ακόμα... είσαι ακόμη έφηβος... τώρα χτίζεις τον προσωπικό σου μύθο, τώρα δημιουργείς την εντελώς προσωπική οπτική, καθώς στερείσαι -λόγω ευλογημένης νεότητος- αναφορικότητας, ποιο παρελθόν να ξαναζήσεις; στην περίπτωσή σου εύλογη η απορία...
"το φως τρυπώνει μέσα από τη σκέψη
η αθανασία τρυπώνει από τη προσευχή"
Το φως τρυπώνει σκοτεινιάζοντας φωτεινές δήθεν σκέψεις, και φωτίζοντας τα μυστικά πονετικά σκοτάδια. Στη σκέψη
το φως αναταράζει τις υφές.
Κι η προσευχή; Ανασφάλεια;Φόβος; Θέληση; Ικεσία; Σίγουρα ανάγκη. Τι θα σκεφτώ λίγο πριν πεθάνω για μένα;
Τι άφησα για να μπορώ να το αντικρύζω με αξιοπρέπεια; Κι αν τίποτα...τότε ποια ζωή θα νοσταλγήσω όταν θα ταξιδέυω στα ουράνια;
Με ενέπνευσες...δεν έχεις ιδέα πόσο!
Καλησπέρα
φίλη Τόνια, είναι από τα ωραιότερα που θα μπορούσε κανείς να γράψει για ένα κείμενο, ένα πνευματικό πόνημα, μια έκφραση ψυχής... να σαι πολύ καλά... [χαίρομαι που εστίασες σ΄αυτό το σημείο του ποιήματος... πολύ εύστοχα επικεντρώθηκες εκεί...]
Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς το νόημα των στίχων αν και μου δημιουργούν κάποιες εικόνες και σκέψεις, παρόλα αυτά μου αρέσουν πάρα πολύ.
Τίνα καλησπέρα... είχα επισκεφτεί πριν καιρό το όμορφο ιστολόγιό σου... χαίρομαι που με επισκέπτεσαι... να σου πω την αλήθεια, δεν είναι ένα κείμενο που αποκωδικοποιείται εύκολα έτσι κι αλλιώς... οι εικόνες που σου έμειναν είναι ένας μίτος για να μπεις ίσως κάποια στιγμή παραμέσα... σε ευχαριστώ πολύ...
Δημοσίευση σχολίου