ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

όλοι αυτοί

οι πολύχρωμοι κόσμοι…

ένας φούρνος που μοσχοβολάει

ζεστό, φρέσκο ψωμί αγιότητας

ένα στενόμακρο μαγερειό

που αχνίζει φίλαυτες γεύσεις

απόστασης…

κι όλοι αυτοί οι γενναιόψυχοι άνθρωποι…

να χτυπιέται η καρδιά τους

και να πονούν στις αναμνήσεις τους

να ποδοπατιόνται τα όνειρά τους

και να χαμογελά η αφροντισιά τους

όλοι αυτοί οι κόσμοι…

να στερεώνεις τον ήλιο το πρωί

και ώσπου να γυρίσεις τη πλάτη

να’χει ξανά νυχτώσει

να σμιλεύεις τον έρωτα στα στήθια της

και ώσπου να πεις το πρώτο ‘σ’αγαπώ’

να οργώνεις απουσίες

και ουδέτερες ματαιώσεις

δεν κλέβεις άραγε

στο χαμόγελο της

όταν σου εμπιστεύεται το είναι της

την ακέραια ηδονή

της απόρριψης;

κι όλοι αυτοί οι πρώτοι

οι έσχατοι

οι εαυτοί μας

σαν δροσερές καλημέρες

ατμίστηκαν

απόκαμαν κι αυτοί

και αργοσβήνουν στα χέρια μας

μαζί με την αυτού μεγαλειότητα

τον ίδιο το χαμό μας…

Ιαν 2010

Ben Goossens