Όπως
ο οίκτος που δεν γίνεται συμπόνια
και δεν βαφτίζεται στην απέραντη θάλασσα της περιχώρησης
που δεν τολμάει να σκεπάσει με τις φτερούγες της
η ψυχή
το Άγνωστο
διακινδυνεύοντας
ό,τι είναι ακριβότερο απ’τη στιγμή
έτσι ομοιάζοντας
το μικρό κερδίζει τις καθημέριες μάχες
και το Απόλυτο χαμηλώνει το βλέμμα
και ξοδεύει άπληστα
με θράσος
όλη την Αγάπη Του ο Ένας
στο αιώνιο
που δεν φυλακίζεται
φιλοξενώντας απρόθυμα
τον Πρώτο και τον Έσχατο
στοχασμό και πόθο
στη φωτιά Του την ονειρεμένη από την Αρχή του
για τον άνθρωπο…
14 Φλεβάρη 2014
3 σχόλια:
Δικό σου?
Καλησπέρα..
Δεν έχω αναρτήσει στο Μαύρο Ρόδο κάτι που δεν μου ανήκει
Και δεν έχω αναρτήσει γενικά οτιδήποτε μη δικό μου χωρίς να αναφέρω την πηγή...
Ουδέποτε...
Η ερώτηση ήταν άστοχη και σχεδόν προσβλητική Αλεξάνδρα...
Έστω...
Δημοσίευση σχολίου