ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

ΣΥΜΒΟΛΟ

Μεταλλαγμένοι, γενετικά παραμορφωμένοι, αλλοιωμένοι, άσχημοι, κύκλωπες, ραδιούργοι ανώμαλοι, εκτρωματικοί και τερατόμορφοι, ελεεινοί πόρνοι και ακέφαλοι σκώληκες, ανδράποδα και δεισιδαίμονες ιερείς, κρετίνοι εξουσιαστές και αθυρόστομοι κίναιδοι με κοιτούν στα μάτια απ'το παράθυρο της Κόλασης.

Καλώς ήρθατε στο Σπίτι των Ονειροβόρων Ευχών.

Καλώς ήρθατε στον Οίκο του Μολυσμένου Πατριού της Σήψης.

Καλώς ήρθατε στο Καταφύγιο των Εχιδνών και των Αρουραίων

Καλώς ήρθατε στο Άσυλο των Πωρωμένων Σαδιστών.

Είσαστε όλοι σας επίτιμοι καλεσμένοι του πυρετού μου.

Είσαστε όλοι σας ευπρόσδεκτοι και αγαπημένοι φίλοι!

Είσαστε όλοι κάτι από μένα.

 

Καλώς ήρθατε λοιπόν...

 

Δανείζομαι απ'τον Δημιουργό σας μια σκέψη...

 Από την Έννοια δανείζομαι την ασάφεια και την κακοποιώ βάναυσα γιατί γεννήθηκε για να εκπορνεύεται αγοραία και πένθιμα.

Από την Διάρκεια δανείζομαι τη στιγμή για να την παντρέψω με το αεικίνητο της απείθειάς μου και να την διακορεύσει ο νυχτερινός μου εφιάλτης που την επικαλείται βασανιστικά.

Από την Μάθηση δανείζομαι την αρχή για να στολίσω κάποια αποτυχημένα σενάρια ευτυχίας και ισορροπίας κι ύστερα να την κλειδώσω στο υπόγειο της συνείδησης ελπίζοντας πως θα σαπίσει συντροφιά με τους Λαιστρυγόνες της παιδικής μου τρυφερότητας.

 

Δανείζομαι από τον μαστροπό σας μια σκέψη...

 Από την Φρόνηση δανείζομαι την καρτερικότητα για να την παραδώσω δέσμια δούλα στον πρόστυχο ερωτισμό του χρόνου και να την διαμελίσει σε εκατομμύρια απιστίες, σε εκατομμύρια λατρείες.

Από την Στέρηση δανείζομαι την απόφαση για να την στιγματίσω με το ψεύδος των ασκητών και την υποκρισία των ειρηνόφιλων ώστε το αύριο που γεννιέται μαζί τους να είναι πιο γιορτινό από τις διαψεύσεις τους.

Από την Ωραιότητα δανείζομαι την αμυχή για να την ποδοπατήσω εκστατικά, χορεύοντας και ασελγώντας στο κουφάρι της και ηδονισμένος οργιαστικά να μεθύσω με το ελιξίριο της οντότητάς μου.

 

Και ρώτησα τον εαυτό μου: είσαι νοσηρός;

 Συμμάχησα ένα βράδυ με τους κλειδοκράτορες της Απεραντοσύνης και ιερή δέσμευση τους έδωσα πως θα απλωθώ, ασύνορος και αγνός ως τα φρενιασμένα τύμπανα του νου μου να ησυχάσουν!

 Συμμάχησα ένα βράδυ με τους λάτρεις της βλάσφημης μέθης και ιερό συμβόλαιο υπέγραψα πως θα γίνω διάφανος εραστής της ηλικίας μου και όχι απαίσιος και τρωτός μνημοκτόνος.

 Συμμάχησα ένα βράδυ με τους εβδομήντα φύλακες της Ομορφιάς και ιερό όρκο τους έδωσα πως από χτες κιόλας αρχίζω να υπάρχω ακέραιος και απρόσιτος στην χυδαιότητα και τον μαρασμό του μέτριου και του εφικτού...

 

Και ρώτησα τον εαυτό μου: είσαι νεκρός;

 Να, τα πελώρια ιστιοφόρα γεμάτα φέρετρα που τρίζουν απαίσια, μπαρκάρουν για τις θάλασσες του Τρελού Επιβήτορα, και ναύτες δεν είναι άλλοι από τις μουχλιασμένες, έρπουσες χίμαιρες και καπετάνιος δεν είν'άλλος από ένα σκοτωμένο άνανδρα ουρλιαχτό και άνεμος δεν είναι άλλος από την απελπισία!

 Να, τα θεόρατα στεφάνια με μαύρα ρόδα που πλημμύρισαν το αφρισμένο απ'των πτωμάτων την αποφορά νερό κι οι αιώνες αναδύονται σαν πεθαμένα ψάρια και αγκαλιάζουν τα ιστιοφόρα και οι χίμαιρες παραφρονούν και τα παιδιά ματώνουν και ο άνεμος ορθώνει μια άρνηση κουρασμένη να φυσήξει!

  

Και ρώτησα τον εαυτό μου: είσαι άνεκρος;

 Ακούω ξανά και ξανά την πένθιμη προφητεία απ'τα χείλη του μπολιασμένου με αιωνιότητα Άρπαγα των Στιγμών και η ύπαρξή μου δονείται από κύματα καταραμένων οργασμών και μολύνεται το αίμα της σκέψης μου και οπισθοδρομώ σε κείνη την παιδικότητα που κάποτε μισούσα γιατί μου ήταν τόσο χλωμή για να την περιέχω.

Ακούω ξανά τον θρήνο των σταυρωμένων θεών και οι οιμωγές τους με αποσπούν σε μια κατάδυση που εκλιπαρώ να σταματήσει πια, αιώνες τώρα τούτη η κατάδυση, ας σταματήσει πια γιατί η στέρφα ηδονή θα γίνει πωρωμένη πόρνη και οι φλέβες μου φουσκώνουν από το αίμα ανίατων ψυχωσικών που με πότισαν...

 

Δανείζομαι μια ευχή από το ημερολόγιο της Απουσίας...

 Μελανή Μητέρα

θα φροντίσω τους γιους σου

στο υπόσχομαι!

Τούτη η πράξη μου απέμεινε

τελευταία η ώρα της σήμανε

και περιμένω ν'αγκαλιάσω τρυφερά τους γόνους της εμπιστοσύνης σου.

 Μελανή Μητέρα του Σύμπαντος

θα αναπαύσω τους γιους σου στην κλίνη που μ'έθρεψες

και αυτή η αποστολή γεννιέται στο απομεινάρι της σιωπής μου

και ησύχασε,

άλλοι κουρσάροι δε θα σε αλώσουν πια,

άλλοι πειρατές δε θα αγγίξουν το περιορισμένο, θνητό σου λάθος.

 Μελανή Μητέρα της Φθοράς

αγαπώ την ησυχία και την αδειοσύνη σου,

έρχομαι εκεί που με καλείς,

στα βήματά μου δώσε μονάχα το ελάχιστο που αξίζω...

Δανείζομαι έναν φόβο απ'το ημερολόγιο της Λατρείας...

 Απ'το Άδειο γέμισα και είμαι τώρα πια ευτυχισμένος.

Έχω τα χίλια ερωτήματα, έχω τις ίδιες απαντήσεις, έχω τα αμέτρητα λάθη κι έχω τους ίδιους φόβους...

 

Από το Άπειρο γέμισα κι είμαι γι'αυτό ισορροπημένος.

Έχω κουστούμια σκοτωμένων σε πολέμους αδελφοκτόνους

κι έχω χαμόγελα παιδιών που λαμπάδιασαν οι βόμβες.

 

Από το Θρίαμβο γέμισα κι είμαι γι'αυτό πιο όμορφος!

Έχω ναυάγια θεσπέσια και ναυαγούς απεγνωσμένους

κι έχω κουρασμένα "σ'αγαπώ" και ηλίθιους ερωτευμένους.

 

Από το Ρωμαλέο γέμισα και γι'αυτό είμαι τόσο μόνος...

 

 Δανείζομαι ένα μυστήριο απ'το ημερολόγιο της Γυναίκας...

 Λέω πως είμαι ένας φιλόξενος κήπος. Όλα θ'ανθίσουν στην αρχαία μου αγκαλιά, όλα θα γεννηθούν κι όλα θα πεθάνουν.

 

Λέω πως είμαι ένας αρχαίος εφιάλτης. Όλα θα κλείσουν στην μπέρτα μου κι όλα ξανά θα αποκαλυφθούν.

 

Λέω πως είμαι ένας προσηνής βασιλιάς. Όλοι θα χορτάσουν απ'την φιλόστοργη γενναιοδωρία μου και όλοι θα με μισήσουν για την δύναμή μου.

 

Λέω πως είμαι ένας λυρικός τραγουδοποιός. Όλοι θα χορέψουν στο σκοπό της ματαιότητάς μου κι όλοι θα νανουριστούν γλυκά στην μηδαμινότητα της προσδοκίας τους να μου μοιάσουν.

 

Λέω πως είμαι ένας ξεχασμένος βράχος.

Όλα ξεσπούν πάνω μου και όλα τα περιφρονώ στην αθανασία μου...

 

 

18/12/98

19/6/2001