ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

Δ Ι Α Ν Ο Η Μ Α Τ Α
ΕΝΟΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

(κύκλος του φθινοπώρου)



Κάποιος μου είπε πως η μοναξιά μ'έχει φυλακίσει.
"Όχι", του απάντησα, "όχι, κάνεις λάθος. Εγώ έχω φυλακίσει τη μοναξιά".

* * *

Τι μπορείς ν'αντλήσεις μέσα από τη μοναξιά;
Τι μπορείς να αλιεύσεις από το κενό;
Τι μπορείς να απαντήσεις στον αντίλαλό σου;
"Υπάρχω, φοβάμαι, ψηλαφώ το Θεό". Και την επόμενη ημέρα: "Υπάρχω, φοβάμαι, ψηλαφώ το Θεό". Και την επομένη, και όλες τις ημέρες και έξω από το χρόνο και έξω από σένα.
Να τι θ'αντλήσεις απ'τη μοναξιά, να τι θα αλιεύσεις μέσα από το κενό.
Τον ήχο της ύπαρξής σου.

* * *

Μια εικόνα, μια φευγαλέα εικόνα μιας γιορτινής βραδιάς ήρθε να με πειράξει. Μια εικόνα ενός πολύβουου, χαρούμενου κόσμου. Κι ύστερα ήρθε να χαρακώσει το κορμί μου ο αγέρας της ειρήνης κι έγιναν οι πληγές πηγές με νερό και ξεδίψασα.
Ο πειρασμός δεν νικήθηκε, το κορμί αναρρώνει ακόμη...

* * *

"Φοβάσαι;", με ρώτησε σήμερα ο ιππότης με την γκρίζα πανοπλία.
"Με φοβάσαι;", ρώτησε ξανά.
"Πως να φοβάμαι κάτι μέσα απ'το οποίο ανθίζω απ'την αρχή;", του απήντησα.
"Τότε γιατί χτυπάει η καρδιά σου τόσο δυνατά;", με ρώτησε δύσπιστος.
"Γιατί μπόρεσε ο νους μου να σε μορφοποιήσει", του είπα, "να τι φοβάμαι. Τη δύναμη του μυαλού μου".

* * *

Καμιά φορά τούτη η κατάσταση μου φέρνει στο νου άσαρκα σκέλεθρα, φιγούρες του Άδη, σκιές και φαντάσματα. Ξεσπάω τότε σε λυγμούς κι ύστερα, όταν συνέρχομαι, καταλαβαίνω ποιος τα δημιουργεί όλ'αυτά. Το χθες που εγκαταλείπω, το σήμερα που με εγκαταλείπει, το αύριο που με αγνοεί...

* * *

"Όποιος ζει μόνος είναι τρελός", μου είπε κάποιος.
"Όποιος ζει μόνος δεν είναι τρελός", του απήντησα, "απλώς σταμάτησε να λατρεύει τη λογική".

* * *

"Ξέρεις κάτι πιο δυνατό από μένα;", με ρώτησε ο γκρίζος Ιππότης.
"Τον καθρέφτη σου", του απήντησα και εξαφανίστηκε από μπρος μου.

* * *

Όλα είναι ένα παιγνίδι. Τα χρώματα, οι εικόνες, τα πρόσωπα, οι φωνές, οι μουσικές. Όλα είναι ένα παιγνίδι. Μα δεν μπορείς να παίξεις για πολύ. Ίσως να ολοκληρώσεις τον κύκλο της διαδρομής σου μέσα στο Άγνωστο του Εαυτού σου. Αν δεν γνωρίσεις τον συμπαίκτη σου δεν μπορείς να παίξεις το παιγνίδι.

* * *

Μαθαίνω, μαθαίνω, κάθε μέρα μαθαίνω όλο και πιο πολύ.
Αδειάζω, αδειάζω, κάθε μέρα αδειάζω όλο και πιο πολύ.

* * *

Δεν είναι το κενό, η σιωπή, η απουσία. Είναι η αίσθηση που αποκτά το κάθε τι όταν δεν υπάρχει.

Με γυροφέρνει ένας υπέροχος πυρετός. Ένας πυρετός πλήρωσης, έκστασης, φλόγωσης ψυχής. Με αγκαλιάζει μια δύναμη σαν θεϊκή αποστολή στις χώρες του μαρτυρίου. Εάν επιστρέψω θα ξέρω κάτι ακόμη από το τρομακτικό πρόσωπο του Απρόσωπου.
Εάν επιστρέψω...

Σεπτέμβριος 1998